Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

8½ (1963)

Η ταυτοτητα:
Ελληνικος τιτλος: "Οκτωμιση"
Eτος: 1963
Ειδος: Δραμα, Φαντασιας
Σκηνοθεσια: Federico Fellini
Σεναριο: Federico Fellini, Ennio Flaiano
Διαρκεια: 138'
Χωρα: Ιταλια

Η υποθεση:
Ο Γκουίντο Ανσέλμι, σκηνοθέτης που περνά μια κριτική περίοδο στην προσωπική και καλλιτεχνική ζωή του, βασανίζεται από φαντασιώσεις και έμμονες ιδέες που σχετίζονται με την καθολική του παιδεία, τις σχέσεις του με το σεξ και τις γυναίκες και την αναζήτηση ενός νοήματος στη δουλειά του. Εικόνες από την ταινία που γυρίζει συγχέονται με εφιάλτες, αλλά όλη αυτή η σύγχυση πραγματικότητας και φαντασίας καταλήγει σε μια χαρούμενη φαραντόλα, όπου όλα αποκτούν νόημα.

πηγη: athinorama.gr/cinema



Σχολια:
Η μαγεια του φελινικου σινεμα:
1. Εισροη ονειρικων στοιχειων, χωρις το εργο του να χανει σε ρεαλισμο και κοινωνικη αναφορικοτητα.
2. Λατρεια της γυναικας που συνεπαγει τη λατρεια της ιδιας της ζωης.
3. Μη ακαδημαικη - δαιδαλωδης πολλες φορες - αφηγηση.. που καταφερνει να μη γινει κουραστικη.
4. Χιουμορ... λεπτο, δεικτικο, καυστικο... πολυ χιουμορ = αγαπη για τη ζωη.

Ειδικοτερα για το 8½,
παρακαμπτω τις πασιγνωστες αρετες: σκηνοθεσια (η καλυτερη σκηνοθεσια που εχω δει σε ταινια), σεναριο, μουσικη, Mastroianni, ονειρικα πλανα, σουρεαλισμος κτλ, και πηγαινω στην ουσια. Υπαρχουν πολλες ταινιες που με τοση διαυγεια δειχνουν την αντινομια αναμεσα στην προσωπικη ζωη και το εργο ενος καλλιτεχνη; Η καλλιτεχνικη μου δημιουργια μπορει να αφορα και αλλους; Ζωντας μια "βολεμενη" αστικη ζωη ποσο αιχμηρος μπορω να ειμαι; ... Τα ερωτηματα δεν εχουν τελειωμο οπως και χρωματα στην παλετα με την οποια ο μαγος Fellini σκιαγραφει την "βυθιση" του Guido Anselmi: μελαγχολικα, κωμικα, οργιαστικα....


Ο maestro σατιριζει την υποδοχη εκ μερους των κριτικων ολων των ταινιων του (ιδιαιτερα του Dolce Vita ). Στην αρχη της ταινιας ο γιατρος τον ρωτα σαρκαστικα: <<Τι ετοιμαζεις τωρα; Ακομα μια ταινια χωρις ελπιδα;>>. Ετσι, αυτοσαρκαζομενος, ο Fellini προφυλασσεται απο μελλοντικες αρνητικες κριτικες του εργου του. Ταυτοχρονα εκδικειται τους κριτικους με μια φανταστικη σκηνη, οπου ο κριτικος Ντομιε δενεται και απαγχονιζεται μεσα σ' ενα σινεμα.
Με το υφος και δομη σημειωσαν νεους προοδους. Η αφηγηση ειναι χαλαρη, με επικεντρο την παραμονη του Guido στο θερετρο, αλλα κινειται ελευθερα, μπαινοβγαινοντας στα ονειρα και τις αναμνησεις του, Ετσι, η ταινια εχει σημαντικα πολυπλοκη χρονικη δομη απ' ολες τις ταινιες του Ιταλου μετρ. Δειχνει μια σειρα απο επεισοδια, αλλα εδω η συνδεση τους γινεται μεσα στη συνειδηση του Guido. Αυτο σημαινει οτι υπαρχουν τρεις κυριοι χρονικοι  "χωροι" μεσα στην ταινια: η παρουσα ημερα, το παρελθον και ο φανταστικος κοσμος του σκηνοθετη. Αυτος ειναι ο λογος που το 8½ απαιτει μεγαλη συμμετοχη του θεατη.



Η πιο προσωπικη στιγμη του Fellini ειναι μια αποθεωση της συνεργασιας ολων των συντελεστων: το σεναριο ειναι γεματο απο μικρες αληθειες για τις σχεσεις, τη θρησκεια, τη δουλεια και τις ταινιες. Η διαυγης φωτογραφια εχει μια αυστηρη ποιοτητα, η υπεροχα ποικιλη μουσικη επενδυση αποτελειται απο πρωτοτυπη μουσικη του Ροτα κι απο μουσικες του Τσαικοφσκι και του Βαγκνερ.
Η επιρροη της ταινιας του maestro ειναι φανερη στις ταινιες: "La nuit américaine" (1973), "All that jazz" (1979), "The Big Picture" (1989), "CQ" (2001), "Nine" (2009).
Το 8½ εμελλε να εδραιωθει ως ο υμνος του σκηνοθετη στον κινηματογραφο.
  • Οscar καλυτερης ξενογλωσσης ταινιας
  • Οscar ενδυματολογιας
  • Συμμετοχη στις Καννες το Μαιο του 1963
  • Προσωπικη αξιολογηση: 5/5





Τop 15 του Federico Fellini


15. Ginger e Fred (1986)


Προσωπικη αξιολογηση:
3,5/5



14. Intervista (1987)


Προσωπικη αξιολογηση:
3,5/5



13. Prova d'orchestra (1978)


Προσωπικη αξιολογηση:
4/5



12. Roma (1972)


Προσωπικη αξιολογηση:
4/5



11. Ιl bidone (1955)


Προσωπικη αξιολογηση:
4/5



10. Il Casanova di Federico Fellini (1976)


Προσωπικη αξιολογηση:
4/5



9. E la nave va (1983)


Προσωπικη αξιολογηση:
4/5



8. Giulietta degli spiriti (1965)


Προσωπικη αξιολογηση:
4,5/5



7. I vitelloni (1953)


Προσωπικη αξιολογηση:
4,5/5



6. Fellini - Satyricon (1969)


Προσωπικη αξιολογηση:
5/5



5. Le notti di Cabiria (1957)


Προσωπικη αξιολογηση:
5/5



4. La strada (1954)


Προσωπικη αξιολογηση:
5/5



3. Αmarcord (1973)


Προσωπικη αξιολογηση:
5/5



2. La dolce vita (1960)


Προσωπικη αξιολογηση:
5/5



1. 8½ (1963)


Προσωπικη αξιολογηση:
5/5







6 σχόλια:

Eskli είπε...

Εξαιρετική ταινία! Από πού να αρχίσεις...και πού να τελειώσεις! Σκηνοθεσία, ερμηνείες, ατμόσφαιρα, πλάνα, φλασμπακ...Πάντως θεωρώ ότι ήταν αποτυχία το περσινό remake, το ΕΝΝΕΑ. Πιστεύω ότι τα αριστουργήματα μια φορά γίνονται! Καλές γιορτές!

Philip Winter είπε...

Χαιρομαι πολυ που συμφωνουμε Eskli!
Και εγω θεωρω το "Εννεα" αποτυχια. Ανευρο.
Φυσικα τα αριστουργηματα γινονται μια φορα, αλλα φυσικα δεν ειχαμε την απαιτηση να ειναι αριστουργημα το "Εννεα". ;)
Το "La nuit américaine" (4/5) ειναι πολυ καλο, παντως. Το "All that jazz" (3/5) καλο, το "Nine" (2/5) μετριο. Τα "The Big Picture" και "CQ" δεν τα εχω δει.

Καλα Χριστουγεννα! :)

Ιωάννης Moody Λαζάρου είπε...

Καλησπέρα φίλε Hulot,
σε είχαμε χάσει.

Τι να πρωτοπεί κανείς για το 8 1/2 και τον ίδιο το Φελίνι;
Είναι ταινία και σκηνοθέτης που μπορούν άνετα να σε κάνουν να αγαπήσεις το σινεμά. Συνηθίζω να τη βλέπω μία φορά το χρόνο για να θυμάμαι τι σημαίνει αριστούργημα.

Πιο αποτυχημένη προσπάθεια από το "9", πάντως, ήταν το "Takeshis'" του λατρεμένου Κιτάνο.

Η επιδραστικότητα και η σημαντικότητα της ταινίας, φαίνεται στο γεγονός πως την πιο αυτοβιογραφική ταινία του κάθε δημιουργού τη χαρακτηρίζουμε ως το 8 1/2 του και έτσι μπαίνει σε μια άδικη σύγκριση.

Μαζί με το "8 1/2", οι πιο αγαπημένες μου του Φελίνι είναι το "Amarcord" (αξέχαστη η πρώτη φορά), το "Dolce Vita", το "Satyricon" και η "Πρόβα ορχήστρας".
Βέβαια, δεν έχω δει 5 από το top-15 σου.

Philip Winter είπε...

Καλησπερα φιλε moody!
Ειχε ενα προβλημα ο υπολογιστης και τον ειχα παει για φτιαξιμο.

Τα λογια σου με εκφραζουν απολυτα. Το 8 1/2 ειναι η ταινια που με εκανε να αγαπησω τον κινηματογραφο!! Και εγω τη βλεπω μια φορα το χρονο μαζι με το "City Lights".

Δεν το εχω δει, αλλα και εμενα μου αρεσει ο Κιτανο.

Το "Amarcord" απιστευτη εμπειρια. Ξεχειλιζει απο ζωη!! Εκλπηκτικη αναμειξη γελιου και συγκινησης.
Μηπως μπορεις να μου πεις που μπορω να βρω την "Προβα Ορχηστρας". Την ειχα δει πολυ παλια (στην τηλεοραση, νομιζω) και δεν τη θυμαμαι καλα.

Καλες γιορτες!! :)

Ιωάννης Moody Λαζάρου είπε...

Περαστικά του! (μου είχε κάνει τρομερή εντύπωση που δεν εξέφρασες την αγάπη σου για τις "Διακοπές του κ.Ιλό" όταν ανέρτησα σχετικά)

Εγώ την έχω σε dvd από κυριακάτικη εφημερίδα. Αν τη βρω κάπου αλλού θα σου στείλω.

Καλά Χριστούγεννα!

Philip Winter είπε...

Tην αναρτηση σου για τις "Διακοπες..." τη σχολιασα. Εξαιρετικο το κειμενο σου!

Σ' ευχαριστω πολυ φιλε. Θα με βοηθουσες πολυ γιατι θα ηθελα να τη ξαναδω (οπως και το Ginger e Fred).

Καλα Χριστουγεννα!! :)