Τρίτη 26 Απριλίου 2011

Offside (2006)




Αυτή η μινιμαλιστικη ταινία περιγράφει παραστατικότατα είν' η αλήθεια, στιγμιότυπα απ' την δυσανεξία των Περσίδων νεανίδων, που δεν τους επιτρέπεται απ' την Πατριαρχία και την Θρησκεία να μετέχουν στο ποδοσφαιρικό θέαμα. Είναι περιθωριακό το θέμα. Την ώρα που στην ίδια ελεύθερη Ευρώπη ή Αυστραλία λχ , - που υπάρχει και γυναικείο ποδόσφαιρο, - οι γυναίκες είναι αδιάφορες, ή αμέτοχες ! Ώστε το θέμα του φίλμ είναι άστοχο μάλλον. Παρά τη δροσιά του. Παρά τον αυθορμητισμό του και το καλό παίξιμο των ηρωίδων του, δεν θίγει παρά κάτι το ελάχιστα ενδιαφέρον : σιγά την απαγόρευση των γυναικών απ' τα γήπεδα του Ιράν ! Υπάρχουν πολύ πιο καυτά θέματα και πολλές χιλιάδες καθημέραν συλλήψεις...

Προσωπική αξιολόγηση:
2/5

Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

The Wind That Shakes the Barley (2006)


Σκηνοθεσία: Ken Loach

Πρωταγ.: Cillian Murphy, Padraic Delaney, Liam Cunningham

Υπόθεση: Στην Ιρλανδία του 1920, ο Ντάμιεν εγκαταλείπει την ιατρική του καριέρα και γίνεται παρτιζάνος στον αγώνα κατά των Βρετανών. Διαφωνώντας αργότερα με την απόφαση της μερικής ανεξαρτησίας, αρνείται να παραδώσει τα όπλα και παίρνει μέρος σε μια εμφύλια σύγκρουση που τον φέρνει αντιμέτωπο με τον αδελφό του. Χρυσός Φοίνικας Φεστιβάλ Καννών 2006.

Πολλές φορές έχει ασχοληθεί με τα εγκλήματα κατά της δημοκρατίας ο Ken Loach και το αποτέλεσμα ήταν απίστευτα προβλέψιμο και στρατευμένο. Ο Loach παρουσιάζει ηρωικά τους Ιρλανδούς που αγωνίζονται να βρουν όπλα για ν’ αντισταθούν στα βρετανικά στρατεύματα κατοχής, δημιουργώντας τις απαρχές του IRA. Ειρωνεύεται την εμπλοκή της πολιτικής συνείδησης λες και είναι ένα οργανωτικό χάος και μόνο, αδυνατεί να σκιαγραφήσει νηφάλια τις εσωτερικές συγκρούσεις που διασπούν τη δύναμη των «στρατιωτών» του και, μοιραία, κρεμάει ολόκληρο το φιλμ ξεχνώντας παντελώς πως για να ταυτιστείς με μια ταινία πρέπει πρώτα να χτίσεις χαρακτήρες κι ύστερα να τους στείλεις στα βουνά του όποιου «αντάρτικου». Η σκηνοθεσία του έντονα ακαδημαϊκή και αφελής. Γρονθοκπεί ανελέητα τον θεατή με προπαγάνδα για να συγκινήσει τους Ιρλανδούς και να δημιουργήσει τις αντιδράσεις των Βρετανών. Εμφανής είναι το πρόβλημα του Loach που δεν καταφέρνει να συσχετίσει την ιστορία της ιρλανδικής επανάστασης με τη σημερινή εποχή, όπως συνήθως συμβαίνει με αυτού του είδους τις ταινίες. Το θέμα είναι πολύ κλεισμένο στην εποχή του.

Προσωπική αξιολόγηση:
1.5/5



Δευτέρα 11 Απριλίου 2011

Ta'm e guilass (1997)


Σκηνοθεσία: Abbas Kiarostami
Πρωταγ.: Homayoun Ershadi, Abdolrahman Bagheri, Afshin Khorshid Bakhtiari
Υπόθεση: Ένας μεσήλικας, που για άγνωστους λόγους θέλει να αυτοκτονήσει, αναζητά κάποιον για να τον θάψει διακριτικά.

Η ταινία είναι ένα ιδιότυπο road-movie και λειτουργεί περισσότερο ως παραβολή για την κυριότητα του ανθρώπου επάνω στο ίδιο του το σώμα, την επιλογή της ώρας που θα αφήσει τον κόσμο τούτο, το βάρος τέλος της άγονης ζωής του –στο τελευταίο ειδικά συνδράμουν τα άγονα, πεσσιμιστικά τοπία. Τι είναι ο άνθρωπος παρά μόνο μια σκιά μέσα στη σκόνη, μια σκιά που το χώμα και οι πέτρες ευχαρίστως θα σκέπαζαν, αυτό λένε ξανά και ξανά οι σκηνές του Badii μόνου ανάμεσα στους λάκους, τη μπουλντόζα και τη γη που της ανακατεύουν τα σωθικά. Γιατί η γη είναι χρήσιμη για πρώτη ύλη, καλό και στέρεο οικοδομικό υλικό, αλλά εκτός από σπίτι για να ζήσουμε, μπορεί να μας προμηθεύσει και σπίτι για να πεθάνουμε. Η επιλογή αυτών διαφορετικών ηλικιών και εθνικοτήτων είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Επίσης λίγο πολύ σκιαγραφούνται οι 3 βασικές αντιδράσεις του ανθρώπου όσον αφορά το θάνατο : φόβος, ελπίδα για μια ζωή μετά θάνατον μέσω της θρησκείας, κοίταγμα κατά μέτωπο.


Το μοντάζ είναι άλλη μια ένδειξη των περίεργων κιαροσταμικών μεθόδων. Λίγη προσοχή επιβεβαιώνει το γεγονός ότι δεν υπήρχε κατά πρόσωπο συνομιλία μεταξύ του κεντρικού χαρακτήρα και των περαστικών συναπαντημάτων του. Ο καθένας τους είναι κομμένος μόνος του στο πλάνο, γεγονός που κατ’ εμέ μεγαλώνει την αίσθηση της αποξένωσης και ακόμη περισσότερο της δικής μας αποξένωσης από τα τεκταινόμενα. Μόνο ως ειρωνική νύξη λειτουργεί το τέλος. Βροντοφωνάζει κυνικά ότι όλα είναι σχετικά, δύσκολα ξεχωρίζει η αλήθεια από το ψέμα, η πραγματικότητα από το επίπλαστο και καλά θα κάνουμε να μην πιστεύουμε, να μη λυπόμαστε, να μην ταυτιζόμαστε, άρα να αποβάλουμε, ει δυνατόν, την ανθρώπινη ευαισθησία μας και να δούμε καθαρά –ό,τι υπάρχει τελοσπάντων να δούμε. Στο δρόμο του μεταμοντέρνου οδηγεί και το κατακερματισμένο στόρι της ταινίας. Ο σκηνοθέτης δε μας λέει τις αιτίες, δε μας λέει τα αποτελέσματα, μας εισάγει σε ένα βουβό δράμα και περιμένει αντιδράσεις. Και προς το τέλος που ίσως οι αντιδράσεις του οργανισμού φτάνουν στην κορύφωση, τις φιμώνει με το ολιγόλεπτο making of.
O βαθύς υπαρξιακός προβληματισμός της ταινίας γίνεται ένας ύμνος στη ζωή και στην ομορφιά που κρύβεται στις πιο απλές εκφάνσεις της!
Βραβεύτηκε με Χρυσό Φοίνικα μαζί με το "Χέλι" του Ιμαμούρα το 1997.

Προσωπική αξιολόγηση:
4.5/5

Δευτέρα 4 Απριλίου 2011

Gerry (2002)


Σκηνοθεσία: Gus Van Sant
Πρωταγ.: Casey Affleck, Matt Damon
Παραγωγή: USA

Υπόθεση: Ο Τζέρι και ο Τζέρι, δυο παιδικοί φίλοι, αφήνουν το αυτοκίνητό τους για να εξερευνήσουν μια έρημη περιοχή στις νοτιοδυτικές πολιτείες. Χάνουν όμως τον προσανατολισμό τους και σύντομα αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης, καθώς δεν έχουν τροφή και νερό.
(πηγή: athinorama.gr/cinema)

Άλλη μια άνιση και φορμαλιστική ταινία του Van Sant στα πρότυπα του μετέπειτα "Ελέφαντα". Θα ήθελε να είναι μια αλληγορία πάνω στην απώλεια της φιλίας και στην σκληρότητα της ζωής. Το σενάριο θα μπορούσε να υποστηρίξει μια αρτίστικη ταινία μεσαίου μήκους αλλά εδώ είναι μικρό. Οι ρυθμοί βασανιστικά αργοί, τα πλάνα σέκανς θυμίζουν λίγο «χρονικά» και τον μετρ του είδους Θεόδωρο Αγγελόπουλο, ενω οι επιρροές απο Αντονιόνι και σε σημεία απο Ντέιβιντ Λιν ειναι κατι παραπάνω απο εμφανείς. Στα θετικά του Gerry η όμορφη φωτογραφία και μερικές πειραματικές ιδέες κινηματογράφησης του φυσικού, υποβλητικού τοπίου. Ωστόσο το αποτέλεσμα παραείναι ανούσιο και κουραστικό και παρά τις οποίες πλαστικές αρετές του δεν είναι σε καμία περίπτωση μεγάλη τέχνη, όπως θα ήθελε ο σκηνοθέτης του.
Με αυτή την ταινία ο Gus Van Sant αρχίζει την "τριλογία του θανάτου" που θα συνεχιστεί με το "Elephant" και θα τελειώσει με το "Last Days".

Προσωπική αξιολόγηση:
2/5


Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

#Blogoscars - Κατηγορία: Soundtrack

1. Inception
2. Black Swan
3. Toy Story 3

4. I Saw the Devil
5. The Social Network

Δευτέρα 28 Μαρτίου 2011

#Blogoscars - Κατηγορία: Καλύτερη Ταινία / Μέρος 3ο

5. Another Year






4. Toy Story 3





3. Winter's Bone





2. L'illusionniste





1. Black Swan

#Blogoscars - Κατηγορία: Καλύτερη Ταινία / Μέρος 2ο

10. Loong Boonmee raleuk chat





9. Τhe King's Speech





8. The American





7. Exit Through the Gift Shop





6. Scott Pilgrim vs. The World

Κυριακή 27 Μαρτίου 2011

#Blogoscars - Κατηγορία: Καλύτερη Ταινία / Μέρος 1ο

20. True Grit






19. Kak ya provyol etim letom





18. Due Date





17. Buried





16. Rabbit Hole





15. The Ghost Writer





14. Bal





13. Blue Valentine





12. Inception





11. Shi

#Blogoscars - Κατηγορία: Α' γυναικείος ρόλος

10. Annette Bening (The Kids Are All Right)
9. Emma Stone (Easy A)
8. Michelle Williams (Blue Valentine)
7. Gemma Jones (You Will Meet A Tall Dark Stranger)

6. Nicole Kidman (Rabbit Hole)
5. Juliette Binoche (Copie Conforme)

4. Natalie Portman (Black Swan)
3. Jeong-hie Yun (Shi)
2. Jennifer Lawrence (Winter's Bone)
1. Hailee Steinfeld (True Grit)

#Blogoscars - Κατηγορία: Α΄ ανδρικός ρόλος

Τετάρτη 23 Μαρτίου 2011

El castillo de la pureza (1973)

Ο πρώτος μου Ripstein. Μαθητής του Bunuel. Με κατενθουσίασε. Πανέξυπνη ιστορία που εξελίσσεται με φροϊδικές αναφορές, κοινωνικούς συμβολισμούς (τα ποντίκια, η βροχή κλπ-κλπ), στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία που "παίζει με τους καθρέφτες", καμουφλαρισμένο μαύρο χιούμορ, ψυχρή ατμόσφαιρα, "μηχανικές" ερμηνείες και την ειρωνεία ενός Bunuel. Η ταινία δε μιλούσε τόσο για το φασισμό (δεν ήταν τόσο έντονος, εξάλλου), αλλά για έναν απελπισμένο άνθρωπο που βρίσκεται στο αδιέξοδο της ζωής του και για να προστατέψει τα παιδιά του τα κλέινει σε ένα σπίτι για 18 ολόκληρα χρόνια. Περισσότερο την ανασφάλειά του θέλει να τροφοδοτήσει. Αξίζει όμως κατά τη γνώμη μου να ειδωθεί η ταινία μέσα και στο ιστορικό πλαίσιο που φτιάχτηκε (1973), όπου ο φασισμός έδειχνε να υποχωρεί (το σπίτι ήταν ετοιμόρροπο), η ανάγκη για ελευθερία αλλά και οι συνθήκες της πραγματικής παραγωγής έδειχναν ασύμβατες με τις ιδεολογικές απαιτήσεις του φασισμού (το βιομηχανικό ποντικοφάρμακο σε συσκευασία από πολυουρεθάνη εκτόπισε την αυθεντική συνταγή της μικρής οικογενειακής επιχείρησης) κλπ. Η φυσική βία ήταν στην ουσία ο μοναδικός τρόπος ελέγχου της "οικογένειας", γι αυτό και πολύ συχνή και έντονη. Με αριστουργηματικό τρόπο ο Ριπστάιν αποφεύγει τα συναισθηματικά κλισέ ώστε να κάνει ξεκάθαρη την αλληγορία του, παρά το γεγονός ότι -όπως λέει- η ταινία βασίζεται σε μα αληθινή ιστορία.


Συνολικά η ταινία ήταν αισιόδοξη πατώντας πάνω στις πραγματικές ιστορικές συνθήκες της εποχής. 'Έδειχνε με όρους ιστορικής βεβαιότητας ότι ο φασισμός είναι πια παρελθόν, γιατί δεν βολεύει κανέναν, παρά μόνο τον έτσι κι αλλιώς υποκριτή (έτρωγε κρέας, πηδούσε μικρούλες) και αμετανόητο άρχοντα. Δεν είχε δηλαδή (ο φασισμός) ούτε το ελάχιστο ιδεολογικό έρεισμα και εκτός αυτού ήταν και εμπόδιο στην οικονομική ανάπτυξη μιας άλλης ανερχόμενης κοινωνικής τάξης στην Λατινική Αμερική.
Άλλα βασικά θέματα της η αποτυχημένη κατάληξη της ουτοπίας, η πεποίθηση του πρωταγωνιστή ότι για όλα τα κακά φταίει η γυναικεία κυρίως σεξουαλικότητα, ότι η σεξουαλικότητα είναι κάτι κακό, η διπλή ηθική του πατέρα αφέντη κλπ-κλπ...
Τώρα όσον αφορά τα θέματα περί "Κυνόδοντα" είπα να μην γράψω κάτι, αλλά δεν άντεξα! Λοιπόν η μόνη ομοιότητα "Κυνόδοντα" - "Κάστρου" είναι η κεντρική ιστορία και μόνο. Όλα τα υπόλοιπα είναι διαφορετικά: διαφορετικά μυνήματα, ιδέες, εξέλιξη, συμβολισμούς κλπ-κλπ. Σίγουρα αποτέλεσε πηγή έμπνευσής του αλλά δεν υπάρχει << κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας >>. Κανείς στην τέχνη δεν δημιουργεί από το μηδέν, δεν υπάρχει παρθενογέννεση. Πολύ κακώς, βέβαια, ο Λάνθιμος δεν ανέφερε τίποτα. Και τώρα το "Κάστρο της Αγνότητας", δυστυχώς το είδαμε όχι για να το απολαύσουμε αλλά για να το συγκρίνουμε με τον "Κυνόδοντα". Κρίμα, πολύ κρίμα.

Προσωπική αξιολόγηση:
4/5

Τρίτη 22 Μαρτίου 2011

#Blogoscars - Κατηγορία: Σενάριο

10. Aleksey Popogrebsky (How I Ended this Summer)
9. Mark Heyman, Andres Heinz (Black Swan)
8. Chang - dong Lee (Shi)
7. John Lasseter, Andrew Stanton (Toy Story 3)
6. Michael Bacall, Edwar Right (Scott Pilgrim vs. The World)
5. Debra Granik, Anne Rosellini (Winter's Bone) 
4. David Seidler (The King's Speech)
3. Jacques Tati, Sylvain Chomet (L'illusionniste)
2. Inception (Christopher Nolan)
1. Mike Leigh (Another Year)

Σάββατο 12 Μαρτίου 2011

Loong Boonmee raleuk chat (2010)


Ο Tim Burton ως πρόεδρος της κριτικής επιτροπής των περσινών Καννών απένειµε το Χρυσό Φοίνικα σε µια τριτοκοσµική παραγωγή µε τον µακροσκελές τίτλο «Ο θείος Μπούνµι θυµάται τις προηγούµενες ζωές του». Ενός άγνωστου στο ευρύτερο κοινό, µε τον γλωσσοδετικό όνοµα Απιτσατόνγκ Γουιρασετακούλ. Έπραξε σωστά;
Λυρική ταινία που κινείται γύρω από το μεταφυσικό στοιχείο και το θάνατο. Γεμάτη πάθος για τη ζωη. Νατουραλισμός, ποίηση, Ταρκόφσκι, λαϊκοί μύθοι, Βούδας, σουρεαλισμός τα κύρια χαρακτηριστικά της ταινίας. Πολλοί οι συμβολισμοί. Ο τίτλος της ταινίας είναι μια περίληψη για το τι θα ακολουθήσει. Γιατί ο θείος Μπούνμι θυμάται τις προηγούμενες ζωές του και όχι την προηγούμενη ζωή του; Γιατί έτσι λέει η φιλοσοφία και η θρησκεία των Ταιλανδέζων: όταν θα πεθάνεις, θα ξαναγεννηθείς σαν ζωό. Έτσι ο Μπούνμι εμφανίζεται ως γορίλας, ως ψάρι, ως αγελάδα. Όμως οι υμβολισμοί του Ουερασεθακούλ είναι και γενικότεροι, δεν περιορίζονται στην κουλτούρα της χώρας του. Ο γορίλας είναι η φοβία που μας τρομοκρατούσε όταν ήμασταν παιδιά. Τώρα που πεθάναμε ζευγαρώσαμε με αυτήν. Τα μυνήματα, επίσης, είναι και αντιπολεμικά. Ο χρόνος ένα αιώνιο τώρα χωρίς µέλλον, χωρίς παρελθόν. Εποµένως, ζούµε, βιώνουµε τις προηγούµενες ζωές µας. Τώρα. Γιατί ο θάνατος είναι το στάδιο ενός κύκλου που δεν έχει ούτε τέλος ούτε αρχή. Το άτοµο πρέπει να λειτουργεί µόνο µε τις αισθήσεις. Το µυαλό, η σκέψη, είναι ένα δοχείο στο οποίο αποθηκεύονται εµπειρίες. Εποµένως µας ξεγελάει, µας ταλαιπωρεί και µας αποσυντονίζει. Ο αντικατοπτρισµός είναι αυταπάτη. Εποµένως συνυπάρχουν αρµονικά οι ζωντανοί µε τους νεκρούς και όλοι µαζί µε τα ζώα και τη φύση.




Αυτά από ουσία. Τώρα πάμε στις σάλτσες. Φοβερές οι εικόνες του Ταϊλανδού: μαγικός ρεαλισμός. Ειδική αναφορά σε δυο υπέροχες σκηνές: η πρώτη με την ηλικιωµένη πριγκίπισσα που για να ξανανιώσει κάνει έρωτα µε ένα γατόψαρο και σπαρταράει από ηδονή και η δεύτερη αυτή μέσα στη σπηλιά όπου ο Μπούνμι πηγαίνει στον κάτω κόσμο. Η σκηνοθεσία του Οερασεθακούλ ειρωνική, εξωτική, νωχελική, απειλητική. Η μουσική γοητευτική, από τους ήχους της νύχτας.
Αλλά, έχει και ένα μειονέκτημα καθαρά προσωπικό. Πρέπει να γνωρίζεις και κάτι από Ασιάτικη κουλτούρα, απο Βουδισμό, από τους λαϊκούς μύθους τους κλπ-κλπ. Αλλιώς σε κουράζει σε σημεία και γίνεται και λίγο δυσνόητη και δύσκολη.

Προσωπική αξιολόγηση:
αστεράκια 
(μαγεία)

ΥΓ1: Τελικά, μου φαίνεται, πως ο Tim έπραξε σωστά. :)

ΥΓ2: Απ' ότι φαίνεται η ταινία ξένισε πολύ το αθηναϊκό κοινό. Στο "Αστυ" στην παράσταση των 20:15 όταν παω να βγάλω εισητήρια μου λέει μια γιαγιά: "Είναι χάλια. Θα πρότεινα να μην συνεχίσεις. Εγω προειδοποιήσα". Είχε άρκετό κόσμο, αλλά στο τέλος της ταινίας είχαν φύγει σχεδόν οι μισοί! Ο διπλανός από τη μέση και μετά σχεδόν κοιμόταν. Και όταν κατέβηκαν οι τίτλοι τέλους ακούστηκε ένα ειρωνικό χειροκρότημα. Βγαίνοντας από το σινεμά είχε μαζευτεί μια παρέα και έλεγε: "Κανένα νόημα!", "δήθεν", "ε, μα τι περιμένεις τώρα από τριτοκοσμικές χώρες;" και άλλα τέτοια εκνευριστικά και απίθανα.



Παρασκευή 11 Μαρτίου 2011

Forrest Gump (1994)


Μια από τις πιο υπερτιμημένες στην ιστορία του κινηματογράφου, για μένα. Αλλά, ας αρχίσω από τα υπέρ: το γλυκόπικρο ύφος της που θυμίζει πολύ το σινεμά του Frank Capra, ο εξαιρετικός Tom Hanks και κάποιες συγκινητικές και κωμικά έξυπνες στιγμές. Γενικά είναι πολύ ευχάριστη ταινία. Το μύνημά της; Η ζωή είναι σκληρή και αβάσταχτη και για να τη χαρείς και να επιτύχεις πρέπει να μην την πάρεις στα σοβαρά, να μείνεις ηλίθιος. Έλα μου ντε, όμως, που κατά βάθος δεν είναι αυτό! Και εδώ έρχονται τα κατά...
Η ταινία μας αφηγείται την ιστορία ενός ατόμου με χαμηλό δείκτη νοημοσύνης που είναι θρησκόληπτος, σέβεται πάρα πολύ τον οικογενειακό θεσμό (ακούει πάντα τη μαμά του!) και αγαπάει πολύ την πατρίδα του. Και έτσι καταφέρνει να γίνει ήρωας στο Βιετνάμ, πρωταθλητής του μπέιζμπολ και του πιγκ πογκ και δισεκατομμυριούχος. Κάτι πάει στραβά, μου φαίνεται... Απίστευτα συντηριτική. Άθλια προπαγάνδα και προώθηση του αμερικάνικου ονείρου. Ο Φόρεστ είχε και μια φίλη, την Τζένη. Αυτή τον εγκατέλειψε. Έγινε χίπισσα, πήρε ναρκωτικά, έγινε επαναστάτρια. Ε, λοιπόν στο τέλος της ταινίας... πεθαίνει! Άλλη μια απόδειξη για το πόσο συντηρητική ταινία είναι.
Φυσικά, η Ακαδημία τρελάθηκε και της χάρισε 6 Όσκαρς!

Προσωπική αξιολόγηση:
αστεράκια
(Aμερικανιά)

Πέμπτη 10 Μαρτίου 2011

The Time That Remains (2009)



Πριν μιλήσω συγκεκριμένα για την ταινία, θα ήθελα να εκφράσω την αγάπη μου και το θαυμασμό μου προς τον Παλαιστίνιο σκηνοθέτη-ηθοποιό Elia Suleiman. Το 2002 μας χάρισε ένα αριστούργημα, τη "Θεϊκή Παρέμβαση" (Yadon ilaheyya ), μια ταινία με έντονες επιρροές από Chaplin, Tati και σουρεαλισμό. Το 2009 κάνει μια ακόμα πιο ολοκληρωμένη ταινία, το "Ο Χρόνος που απομένει" που ήταν υποψήφιο για Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών.
Ο Suleiman με αυτή την ταινία μας αφηγήτε την ιστορία της οικογένειάς του και ολόκληρης της Παλαιστίνης. Αυτοβιογραφικό φιλμ, δηλαδή. Το πρώτο μέρος είναι πολύ ενδιαφέρον, γιατί αναφέρεται σε παλιά γεγονότα , που λίγο πολύ, σαν Ελληνες τα αγνοούμε. Αποτελείται από μικρά προσωπικά δράματα και μεγάλα ιστορικά γεγονότα. Υπέροχο χιούμορ: λεπτό, διακριτικό, υπόγειο, μαύρο, σουρεαλιστικό, νοσταλγικό... Ο Suleiman το χρησιμοποιεί ως εργαλείο για να περάσει πιο δυνατά τα μηνύματά του και για να καταδείξει την απόγνωση ενός λαού, που μόνο να γελάσει μπορεί με την κατάντια του να είσαι μειονότητα στη χώρα σου! Από την άλλη έχει ενδιαφέρον για την ιστορία της περιοχής, όπου βλέπουμε την Παλαιστινιακή άποψη, αρκετά ήπια, καθόλου φανατική. Η κριτική που ασκεί στην πολιτική του Ισραήλ στα κατεχόμενα είναι καίρια, καυστική και σφάζει με το μπαμπάκι, με το χιούμορ της δηλαδή.


Στο δεύτερο μέρος, πιστεύω, απογειώνεται. Πολύ συγκινητικό, χωρίς μελοδραματισμούς. Ο Suleiman εδώ δίνει ρέστα και ως ηθοποιός. Το άλλοτε άδειο και άλλοτε γεμάτο πόνο βλέμμα του λέει περισσόετρα απ' ότι όλη η ταινία. Η διαχείριση των σιωπών είναι άριστη, ενώ οι επαναλήψεις κάποιων σκηνών χρησιμεύουν (πιστεύω) για να τονιστεί το επαναλαμβανόμενο αδιέξοδο των προσπαθειών επίλυσης του παλαιστινιακού προβλήματος. Oι ήρωες της ταινίας βρίσκονται, συνεχώς, σε σύγχιση και η έλλειψη συγκέντρωσης σε ένα στόχο, αυτό το σπατάλημα ενέργειας (και επαναστατικότητας) σε ανούσιες πράξεις!
Σκηνοθεσία άψογη: λιτή, μινιμαλιστική, σε στυλ Jacques Tati. Το σενάριο με πινελιές και σκίτσα. Σαν βωβή κομεντί. Υπέροχη αισθητική, ισορροπία ανάμεσα στο δράμα, το σαρκασμό, το σουρεαλισμό και την ποίηση. Του Kusturica του πήρε σχεδόν 3 ώρες για να πει κάποια πράγματα για την πατρίδα του, στο "Η ζωή είναι ένα θαύμα". Ο Suleiman τα λέει όλα σε λιγότερο από μιάμιση ώρα.

Προσωπική αξιολόγηση:
αστεράκια  (4.5/5: Πολύ καλή +)