Παρασκευή 21 Ιανουαρίου 2011

Τα 5 πιο αγαπημενα μου κινηματογραφικα κινηματα: Μερος 2ο



3. Ιταλικος νεορεαλισμος


Οι 15 (+1) πιο αγαπημενες μου ταινιες του κινηματος:

16. La ciociara (Vittorio De Sica, 1960) 





15. Οssessione (Luchino Visconti, 1943)





14. Sciuscià (Vittorio De Sica, 1946)




13. Germania, anno zero (Roberto Rossellini, 1948)





12. Riso amaro (Giuseppe De Santis, 1949)





11. Bellissima (1951, Luchino Visconti)




1ο. Cristo si è fermato a Eboli (Francesco Rosi, 1979)




9. Il ferroviere (Pietro Germi, 1956)





8. Umberto D. (Vittorio De Sica, 1952)





7. I Vitelloni (Federico Fellini, 1953)





6. La terra trema (Luchino Visconti, 1948)





5. Viaggio in Italia (Roberto Rossellini, 1953)






4. Rocco e i suoi fratelli (Luchino Visconti, 1960)





3. Roma, citta aperta (Roberto Rossellini, 1945)





2. La strada (Federico Fellini, 1954)





1. Ladri di biciclette (Vittorio De Sica, 1948)





Oι 5 μεγαλυτεροι υποστηρικτες του κινηματος, κατα τη γνωμη μου:


5. Federico Fellini






4. Pietro Germi





3. Luchino Visconti





2. Vittorio De Sica





1. Roberto Rossellini





Eνας σεναριογραφος που βοηθησε πολυ το κινημα:

Cesare Zavattini






2. Nouvelle Vague


Οι 15 (+1) πιο αγαπημενες μου ταινιες του κινηματος:


16. Le Feu follet (Louis Malle, 1963)




15. L'homme qui aimait les femmes (Francois Truffaut, 1977)




14. Un homme et une femme (Claude Lelouch, 1966)




13. La belle et la bete (Jean Cocteau, 1946)




12. Jules et Jim (Francois Truffaut, 1962)





11. Alphaville, une etrange aventure de Lemmy Caution (Jean - Luc Godard, 1965)





10. La Maman et la putain (Jean Eustache, 1973)





9. Le boucher (Claude Chabrol, 1970)





8. Pierrot le fou (Jean - Luc Godard, 1965)





7. Lola (Jacques Demy, 1961)





6. La Jetee (Chris Marker, 1962)





5. Ascenseur pour l'echafaud (Louis Malle, 1958)





4. Ma nuit chez Maud (Eric Rohmer, 1969)





3. L'annee derniere a Marienbad (Alain Resnais, 1961)





2. Les quatre cents coups (Francois Truffaut, 1959)





1. A bout de souffle (Jean - Luc Godard, 1960)





Oι 5 (+1) μεγαλοι υποστηρικτες του κινηματος, κατα τη γνωμη μου:


6. Claude Chabrol





5. Eric Rohmer





4. Alain Resnais





3. Louis Malle





2. Francois Truffaut





1. Jean - Luc Godard

14 σχόλια:

Ιωάννης Moody Λαζάρου είπε...

Αυτό δεν το περίμενα. Στοιχημάτιζα για νούμερο 1 τον ιταλικό νεορεαλισμό, αλλά την πάτησα. Βέβαια τώρα, ξέρω ποιο θα είναι κι έχω περιέργεια για το ποιους θα θέσεις ως βασικούς εκπροσώπους (πλην των δεδομένων δύο, φυσικά).

Στην ανάγνωση και μόνο των ταινιών της Nouvelle Vague με έπιασε ρίγος. Αγαπώ πολύ το κίνημα και μου έκανε εντύπωση που στις 16 δεν είχες παραπάνω του Godard, αλλά να μου πεις που να χωρέσουν.
Λοιπόν, τον Chabrol θα τον τοποθετούσα τρίτο και μάλλον θα προσέθετα τον Jacques Rivette.
Τι φιλμική εμπειρία η ταινία του Jean Eustache;

Λατρεύω το ιταλικό σινεμά, αλλά η αλήθεια είναι πως έχω σημαντικές ελλείψεις από τον καθαρό νεορεαλισμό. Π.χ. Δεν έχω δει καμία ταινία του Pietro Germi.

Εξαιρετική ανάρτηση άλλη μια φορά...

Philip Winter είπε...

Ενταξει, τωρα φανταζομαι πως ολοι θα ξερετε το Νο. 1 της λιστας!

Παρα τριχα δεν εβαλα το "Le mépris" απο GOD(ard). Aλλα δε θελω να επαναλαμβανω πολλες φορες τους ιδιους σκηνοθετες στις λιστες.
Ισως να εβαζα ψηλοτερα τον Chabrol, αν ειχα δει περισσοτερες ταινιες του. Απο Rivette εχω δει μονο το La belle noiseuse (4/5).
Το "La Maman et la putain" ειναι ενα συγκλονιστικο, ανυσηχητικο, τολμηρο, ευαισθητο, προκλητικο ποιημα για την τρυφεροτητα της αγαπης, την τρελα του χρονου, την τρελα της υπαρξης. Αριστουργηματικη ταινια που μυθοποιηθικε μετα την αυτοκτονια του Eustache (!) το 1981...
Την προτεινω ανεπιφυλακτα.

Οπως εχω ξαναπει το ιταλικο σινεμα ειναι το πιο αγαπημενο μου απ' ολα, μετα το γαλλικο και το αμερικανικο και συμπληρωνεται το top 3 μου (ωραια ιδεα για λιστα)!
Απο Germi εκτος απο το Il ferroviere, σου προτεινω τις απολαυστικες κωμωδιες Divorzio all'italiana (4,5/5) με εναν εξαιρετικο Mastroianni και Sedotta e abbandonata (4/5). Και απο τις νεορεαλιστικες το εκπληκτικο Un maledetto imbroglio (4/5).

Να' σαι καλα φιλε μου, σ' ευχαριστω! :)

King Ink είπε...

Δύο καταπληκτικά κινήματα. Ειδικά οι ταινίες της Nouvelle vague όμως είναι σχεδόν όλες αριστουργήματα. Άσε που η πρώτη μου εξάδα για τη Nouvelle θα ήταν ίδια με τη δικιά σου. Απλά μετά θα είχε πολύ περισσότερο Truffaut. Τον λάτρεψα τον άτιμο.
Το La Maman et la putain είναι επίσης εκπληκτικό αλλα τι να κάνει που έχει να συναγωνιστεί ακόμα μεγαλύτερα αριστουργήματα.
Έχω κάποια κενά από τον Νεορεαλισμό αλλά αυτές που έχω δει είναι φυσικά αριστουργήματα.
Τώρα αν σου πω ότι μπερδεύτηκα και δεν μου πάει το μυαλό τι θα βάλεις πρώτο; Θα το μάθω όταν κάνεις την τελευταία ανάρτηση.

Philip Winter είπε...

Χαιρομαι φιλε King που συμφωνεις με τις επιλογες. Και εγω λατρευω Truffaut και στη λιστα ανετα θα εβαζα τα αριστουργηματικα La nuit américaine και La mariée était en noir.
Το La Maman et la putain το θεωρω υποτιμημενη ταινια και ανταξιο των κλασσικων αριστουργηματων.
Αν (ξανα)κοιταξεις τις αγαπημενες μου ταινιες στο προφιλ μου, ισως καταλαβεις ποιο θα ειναι το επομενο κινημα, αλλιως θα το μαθεις την επομενη εβδομαδα (η αγωνια κορυφωνεται)!! :Ρ

King Ink είπε...

Να θεωρήσω κίνημα τις βουβές, κωμικές φιγούρες των Tati και Chaplin; Τότε ναι... Αναμφίβολα έχω βρει το αγαπημένο σου κίνημα!

Philip Winter είπε...

Oχι, οχι αυτο δεν το θεωρω κινημα! :)

Ιωάννης Moody Λαζάρου είπε...

Ήταν ρητορική η ερώτηση για το "la maman et la putain". Φυσικά, και το έχω δει και το θεωρώ πολύ σπουδαία ταινία (αυτό υπαινίσσομαι).

Λοιπόν, ανακάλυψα πως το "divorzio all'italiana" του Germi το έχω στην κατοχή μου από εφημερίδα, οπότε το βλέπω μες στο Σαββατοκύριακο και το συζητάμε.

Υ.Γ. Πήγαινα να δω απόψε το "Ovsyanki" και καθυστέρησα δέκα λεπτά και δεν πρόλαβα. :(

Philip Winter είπε...

Ωχ! Sorry, δεν το καταλαβα ο βλακας!

Πιστευω οτι θα σου αρεσει πολυ. :)
Και εγω απο εφημεριδα το εχω.

ΥΓ: Μου εχει τειχει και εμενα αυτο. :S
Το "Ovsyanki", παντως, θελω να το δω και εγω.

academy είπε...

Ωραία ανάρτηση,ωραίες ταινίες και ωραίοι σκηνοθέτες.Πού είναι όμως αγαπητέ μου Hulot το ''Ο Ρόκο και τα αδέλφια του'' στον νεορεαλισμό?Μου κάνει εντύπωση...

Philip Winter είπε...

Ευχαριστω φιλε, να' σαι καλα!
Ω, μα πως το ξεχασα; Το προσθετω αμεσως!

Chris Karpis είπε...

Φανταστική και πάλι η λίστα σου, με δύο πολύ αγαπημένα κινήματα όλων των cinefil.
Και αυτό είναι πιστεύω που λείπει απο το σημερινό cinema. Ένα κίνημα, μία πρόταση, κάποιοι φωτισμένοι δημιουργοί που θα πρωτοπορήσουν, συμπαρασέρνοντας και άλλους στο όραμά τους, σπρώχνοντας τον κινηματογράφο σε καινούρια, ανεξερεύνητα μονοπάτια.

navarino-s είπε...

Ρε μπαγάσα Υλώ πάλι μας πήρες τα ...σώβρακα!
Καταπληκτική ανάρτηση γιατί όπως λένε και τα παιδιά χρίάζεται αυτή η ενημέρωση για τις κινηματογραφικές σχολές και τα ρεύματα του παρελθόντος.
Το φοβερό είναι ότι στον ιταλικό νεορρεαλισμό σχεδόν ταιριάζουμε απόλυτα, η μόνη ένσταση είναι για το ossesione που θα το έβαζα αρκετές θέσεις πιο ψηλά στη λίστα. Το οποίο αν θυμάμαι καλά πρέπει να είναι η πρώτη εκδοχή του "Ο Ταχυδρόμος Χτυπάει Πάντα Δυο Φορές" και που το θεωρώ καλύτερο από το ριμέϊκ.
Για τον Φραντσέσκο Ρόζι είχαμε ξανασυζητήσει αν θυμάσαι για την πρώτη του ταινία: "Σαλβατόρε Τζουλιάνο".
Ναι το "Ο Ρόκο και τ΄αδέρφια του" ανήκει στο νεορρεαλισμό, και η δυνατή του σκηνή στην παραλία που μαχαιρώνει ο Ρενάτο Σαλβατόρε τη Ζαν Μορώ, είναι κλεμένη από τον Κακογιάννη στη "Στέλλα" με το μαχαίρωμα της Μελίνας από τον Φούντα.
Τώρα όσο για τη Νουβέλ Βάγκ, και να με συγχωρείτε πολύ ρε παιδιά εσείς οι γκονταρικοί και να είστε επιεικείς όταν θα με συλλάβετε, δεν πάω καθόλου τον εκ των ιδρυτών της κύριο Ζαν Λυκ Γκοντάρ.
Εγώ από αυτή τη σχολή αγάπησα πολύ και έχω δει όλες τους τις ταινίες: τον Κλωντ Σαμπρόλ και τον Τρυφώ! Και μπράβο που θυμήθηκες τον "Χασάπη"!
Καλό βράδυ!

Philip Winter είπε...

Σ' ευχαριστω πολυ φιλε curious!

Εχεις δικιο, αλλα ποιος να κανει ενα τετοιο βημα; Θελει μεγαλη τολμη!

Philip Winter είπε...

Φιλε μου navarino χιλια ευχαριστω! Να 'σαι καλα!! Σ' ευχαριστω πολυ που με ενθαρρυνεις!! :)
Η αληθεια ειναι οτι, οντως, το ossesione θα μπορουσα να το βαλω λιγο ψηλοτερα. Αλλωστε ειναι η πρωτη ταινια αυτου του κινηματος και ειχε δημιουργησει αισθηση. Και εμενα μου αρεσε περισσοτερο το οριτζιναλ "Ο Ταχυδρομος Χτυπαει Παντα Δυο Φορες" απο το ριμεικ.

"Για τον Φραντσέσκο Ρόζι είχαμε ξανασυζητήσει αν θυμάσαι για την πρώτη του ταινία: "Σαλβατόρε Τζουλιάνο"."
Πως δε το θυμαμαι? Απο τοτε που μου το ειπες το ψαχνω πολυ καιρο, αλλα δυστυχως.

Ασε, οι αντιγραφες του ελληνικου κινηματογραφου απο τον ξενο ειναι αμετρητες!

Ξερω, η Νουβελ Βαγκ δεν σε ενθουσιαζει. Οπως το βλεπει ο καθενας φιλε μου.
Ο "Χασαπης" ταινιαρα και οι Σαμπρολ, Τριφο δεν ειναι δυσκολοι οπως ο Γκονταρ.
Καλο βραδυ φιλε μου, να 'σαι παντα καλα!!