Τρίτη 8 Μαρτίου 2011

Ταινίες που είδα το Φεβρουάριο




Με σειρά προτιμήσεως:
1. Otac na sluzbenom putu (O Μπαμπάς λείπει σε ταξίδι για δουλειές, 1985 - Emir Kusturica)

H δεύτερη ταινία του Kusturica που κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών. Θυμίζει έντονα Fellini και συγκεκριμένα το Amarcord - δλδ έχει μια γλυκόπικρη μελαγχολία και νοσταλγία. Ο μικρός Μάλικ, ο πρωταγωνιστής της ταινίας, είναι το αυτοβιογραφικό alter ego του σκηνοθέτη. Μιλάει για πολιτική και δεν γίνεται εκνευριστική ή προπαγανδιστική γιατί την παρουσιάζει μέσα από ένα παιδικό βλέμμα. Σκηνοθεσία εκπληκτική. Υπέροχο και άκρως ειρωνικό  το χαμογελαστό φιξ καρέ του τέλους.
Προσωπική αξιολόγηση:
4/5 (χειροποίητο)




2. Winter's Bone (Στην καρδιά του χειμώνα, 2010 - Debra Granik)

Η ''Αναζήτηση'' με κάθε θυσία, του πατέρα , ζωντανού ή νεκρού, η πρώτη αληθινή δοκιμασία της ζωής για μιά έφηβη, που αφήνεται στον κίνδυνο, σε μιά ''καουμπόυκια'' Αμερική -[=ωμή βία και συμφέρον των μεγάλων, ακόμα και μπρός και πάνω σε μιά έφηβη..], Αμερική του 21ου αιώνα, είναι το θέμα αυτής της ταινίας. Η λιτότητα με την οποία το πραγματεύεται, η ποίηση ανάμεσα στην σκληράδα της ζωής και των συφερόντων, σε μια μισοπρωτόγονη αγροτικοκτηματική αμερική, που το κυνήγι των οφειλετών απ' τους Δυνατούς είναι ανάλγητο, και προπάντων το σ τ α θ ε ρ ό κι εκφραστικό βλέμμα της μαγευτικής ηρωίδας Jennifer Lawrence συναρπάζουν.
Προσωπική αξιολόγηση:
4/5 (καθηλωτικό)




3. La voie lactée (Ο γαλαξίας, 1969 - Luis Buñuel)

Κλασσικός Bunuel από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Ανελέητη σάτιρα για τη θρησκοληψία και βαθιά ειρωνία. Το φοβερό της ταινίας, είναι πως το χριστιανικό δόγμα γελοιοποιείται τελείως, ενώ ο Μπουνιουέλ παρουσιάζει πραγματικά γεγονότα με ιστορική ακρίβεια! Αυτά, δεν έχω να πω κάτι άλλο για αυτόν τον ΜΕΓΆΛΟ δάσκαλο.


Προσωπική αξιολόγηση:
4/5 (ιδιοφυές)





4. Another Year (Μια χρονιά ακόμα, 2010 - Mike Leigh)

Ελάχιστα με έχει απογοητεύσει ο Mike. Καταπληκτική ταινία και κυρίως αληθινή...θα ήθελα να σταθώ στη σεναριακή και ερμηνευτική αρτιότητα του χαρακτήρα της Mary. Το μήνυμα είναι σαφές και διαχρονικά αληθινό όσο κι αν το κεντρί του φτάνει ενοχλητικά βαθιά: ένας άντρας (Κεν) ή μια γυναίκα (Μαίρη) που έχουν φτάσει σε μια ορισμένη ηλικία χωρίς να έχουν δημιουργήσει τη δική τους οικογένεια, νιώθουν οτι δεν ανήκουν κάπου. Και αυτή είναι μια απο τις μεγαλύτερες ανάγκες του ανθρώπου απο καταβολής κόσμου: κάπου ν'ανήκει, κάποιος να τον περιμένει. Στο πρώτο πλάνο πρόσωπα που αγωνιούν να διατηρήσουν μια εύθραυστη ισορροπία, χαρακτήρες υπό διάλυση, καθώς το κολλαγόνο της πρώτη νιότης έχει χαθεί. Και στον αντίποδα, η ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή, που συγκρατείται με κηπουρικές τελετουργίες, ψυχαναλυτική λογική, ενήλικη, αποστασιοποιημένη συμπεριφορά. Στο δεύτερο μισό της η ταινία εμφανίζει το άνθος της: τον διάλογο μεταξύ δύο απελπιστικά μόνων και άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων, μια σκηνή πλήρους αμηχανίας.

Προσωπική αξιολόγηση:
4/5 (αισιόδοξη μελαγχολία, πικρό χιούμορ)




5. The American (O Aμερικάνος, 2010 - Anton Corbijn)

Χιλιοειπωμένο θέμα που, όμως, σκηνοθετήθηκε άψογα από τον Corbijn. Ο Clooney, ίσως στην καλύτερη ερμηνεία της μέχρι τώρα καριέρας του. Εσωτερικός. Πανέμορφα τοπία από Ιταλία, νωχελικοί ρυθμοί, κλιμάκωση της έντασης και ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε Ζαν - Πιερ Μελβίλ. Η διαφορά με τις άλλες ταινίες που ασχολήθηκαν με το συγκεκριμένο θέμα είναι η εξής: ασχολείται με τις εσωτερικές εντάσεις του ήρωα και όχι με την εκωτερική δράση. Οι περισσότεροι περίμεναν φρενηρείς ρυθμούς, πιστολίδια, κυνηγητά κλπ-κλπ, και ενδεχομένως να κουράστηκαν.

Προσωπική αξιολόγηση:
3.5/5 (εσωτερικότητα)





6. Zazie dans le métro (Η Ζαζί στο μετρό, 1960 - Louis Malle)

Υπέροχη ταινία, αν και την περίμενα πολύ διαφορετική. Περίμενα ευαισθησία, τρυφερότητα, παιδική ευαισθησία κλπ-κλπ. Αντί αυτού βλέπω ένα κοριτσάκι που βρίζει συνεχώς και γενικά ένα χαμό. Χαμός, παζουρλισμός, ζουρλομανδύας σωστός! Σουρεαλισμός, nouvelle vaque και (πολύ) τρέλα σε ένα απολαυστικότατο χαρμάνι. Μέσα από αυτά, όμως, κρύβονται εύστοχες κοινωνικές αναφορές, κυρίως για την γαλλική μποέμ ζωή. Προς το τέλος κουράζει, όμως, με πολλές επαναλήψεις.

Προσωπική αξιολόγηση:
3.5/5 (ζουρλομανδύας)




7. Les amours imaginaires (Φανταστικές Αγάπες, 2010 - Xavier Dolan)

Δροσερή ταινία με χιούμορ και συναίσθημα πάνω στις ερωτικές σχέσεις πραγματικές και φανταστικές. O Dolan μιλάει για το ανικανοποίητο στις ανθρώπινες σχέσεις, για το ναρκισσισμό και την αδυναμία των νάρκισσων να αγαπήσουν, για την αμφισεξουαλικότητα ... Πολλά ήθελε να πει, αλλά σκόνταψε στο επιτηδευμένο στυλ του και στις φιλοδοξίες του. Αλλά είχε και τις στιγμές της: άψογα σκηνοθετημένες σιωπές και βλέμματα, μοναδικής ομορφιάς κάδρα που παραπέμπουν σε Kar Wai, πολλά χρώματα. Αλλά, αν δεν ήταν τόσο δήθεν και αν ο Dolan ασχολιόταν περισσότερο με το σενάριο, από τα χρώματα και τα ρούχα ίσως να έβγαινε ένα μικρό αριστούργημα.
Προσωπική αξιολόγηση:
3/5 (η επιτομή του δηθενισμού)



8. The Social Network (2010 - David Fincher)

Μεγάλη απογοήτευση. Ο Fincher, δυστυχώς, δε μπόρεσε να πιάσει τον παλμό της εποχής με αποτέλεσμα να κάνει ένα άνευρο, υπερφλύαρο φιλμ. Ταχύτατοι οι ρυθμοί. Λογικό αφού μιλάμε για facebook και τεχνολογία. Όλα γρήγορα στο internet, λέμε λίγα και γρήγορα στο facebook. Στο social network έλεγαν πολλά και γρήγορα. Ακαταλαβίστικοι - για μένα, τουλάχιστον - τεχνικοί όροι που με κούρασαν αφάνταστα. Ήταν ένα δικαστικό δράμα με φλας μπακς - δεν το περίμενα αυτό. Το american dream σε hi tech παραλλαγή. O Fincher προσπάθησε να μεταμορφώσει μια διάσημη βιογραφική ιστορία σε αληθινό προφίλ της πραγματικότητας που μας περιβάλλει. Για μένα δεν τα κατάφερε. Αν και η σκηνοθεσία του είναι εξαιρετική.

Προσωπική αξιολόγηση:
2.5/5 (μπλα μπλα μπλα)



9. The Fighter (2010 - David O. Russell)

Δε με άγγιξε καθόλου. Τεχνικά είναι άψογη, από τη σκηνοθεσία μέχρι τη φωτογραφία και το μοντάζ, πολύ προσεγμένοι και οι β' ρόλοι. Οι ερμηνείες εκπληκτικές, ξεχωρίζει αυτή του Bale. Αλλά, κατά τ' άλλα πολύ τετριμμένο το θέμα, ΠΆΡΑ πολύ κλισέ. Για την παρακμή του παλαιστή, τους ναρκομανείς, τους πιεστικούς γονείς μπλα-μπλα-μπλα.... / βαρέθηκα! Από τις ταινίες με μποξ συνεχίζω να προτιμώ το "Raging Bull" και να την αναγνωρίζω ως την καλύτερη του είδους.

Προσωπική αξιολόγηση:
2/5 (κλισέ)




10. 127 Hours (127 Ώρες, 2010 - Danny Boyle)

Ο Boyle μετά το υπερτιμημένο "Slumdog Millionaire" κάνει άλλη μια εκβιαστική ταινία με εύκολο συναισθηματισμό. Ανώδυνη η αντιμετώπισή του σε ένα επώδυνο θέμα. Τεχνικά φτωχή με μια εκνευριστική βιντεο-κλιπίστικη σκηνοθεσία - έμοιαζε πολύ με ριάλιτι σόου. Ο χαρακτήρας δεν αναπτύσσεται καθόλου, αν και ερμηνεύεται αξιοπρεπέστατα απο τον Franco. Πολύ βαρετή αρκετές φορές.

Προσωπική αξιολόγηση:
1.5/5 (βίντεο-κλιπ)





11. Biutiful (2010 - Alejandro González Iñárritu)

Kαι τελευταίο και λαχανιασμένο το έκτρωμα του Ιναρίτου, όπως λέει και ο aldo :) :Ρ Λάτρεψα τα "21 grams" και "Αmores perros", αλλά απογοητεύτηκα με το "Babel". Λεω "δεν πειράζει, θα μας ξεπληρώσει με το Biutiful". Τα πήγε ακόμα χειρότερα. Ψυχοπλάκωμα χωρίς λόγο και αιτία. Σενάριο τραβηγμένο από τα μαλλιά που παραπέμπει σε ταινίες του Ξανθόπουλου και του Βασιλάκη Καϊλα. Γραφείο τελετών! Κρίμα για τον εξαιρετικό Bardem.

Προσωπική αξιολόγηση:
0.5/5 (μαυρίλα)




Η ταινία του μήνα:
Otac na sluzbenom putu

Η καλύτερη σκηνοθεσία του μήνα:
David Fincher - The Social Network

Η καλύτερη αντρική ερμηνεία του μήνα:
George Clooney - The American 

Η καλύτερη γυναικεία ερμηνεία του μήνα:
Jennifer Lawrence - Winter's Bone

Το καλύτερο σενάριο του μήνα:
Μike Leigh - Another Year

Η απογοήτευση του μήνα:
Τhe Social Network
 

25 σχόλια:

academy είπε...

Και κενά κάλυψες(ζαζί στο μετρό,κοστουρίτσα,γαλαξίας)και oscarικές είδες(fincher,lawrence,the fighter,127 hours)και ωραία σενάρια (mike leigh,george clooney).
Οσο για τον Dolan σχεδόν κακό το βρήκα και πιστεύω οτι αυτό το είδος της ταινίας(εικόνα χωρίς νόημα και αδιάφοροι χαρακτήρες)έχει πεθάνει για την Ευρώπη τουλάχιστον.Μας τα είπε καλύτερα ο Bertoluci με το Dreamers ακόμα και ο Οζόν με τα ''Αγρια Βλαστάρια''και τους ''Σατανικούς Εραστές''.Ετσι δεν είναι?

Philip Winter είπε...

:)
Πάντως το μεγαλύτερο μειονέκτημα του "The American" ήταν το κλισεδιάρικο σενάριο.
Όντως, ήταν φορμαλιστικό και τους χαρακτήρες δεν τους πολυπρόσεξε ο Dolan. Αλλά είχε πολύ ωραία χρώματα, χιούμορ, συναίσθημα, ερμηνείες, σκηνοθεσία. Το πρόβλημα, πιστεύω, πως είναι στο σενάριο. Δεν μίλησε τόσο καθαρά, δεν ασχολήθηκε ιδιαίτερα με τους χαρακτήρες. Ούτε εγώ είμαι φαν του φορμαλισμού και, ναι, πιστεύω πως έχει πεθάνει πλέον.
Έτσι απολύτως είναι φίλε μου, το "Dreamers" ταινιάρα αγαπημένη και τα "Βλαστάρια"! Το άλλο δεν το έχω δει και προσθέτω το "Ζιλ και Τζιμ" του Τρυφώ.

Chris Karpis είπε...

Πολύ καλός ο πατέρας που λείπει για δουλειές, υπέροχα θεότρελη η Ζαζί του Μαλ, και απίστευτα βαρετό και ugly το Biutiful. Τα άλλα δεν τα έχω δεί. Το Social Network μάλιστα δε με ψήνει καθόλου μα καθόλου.

Philip Winter είπε...

Ακριβώς, συμφωνούμε σε όλα.
Από αυτές που δεν έχεις δει προτείνω:
La voie lactée (θα το λατρέψεις!)
Another Year (μόνο αν είσαι φαν του Mike)
Winter's Bone

Τα υπόλοιπα δε νομίζω να σου αρέσουν.

"Το Social Network μάλιστα δε με ψήνει καθόλου μα καθόλου."
Αξίζει μόνο για τα τεχνικά μέρη. Κατά τ΄ άλλα μια άτολμη και φλύαρη ταινιούλα.

lt.aldo raine είπε...

κάτω τα χερια από τον dolan ρε κωλόπαιδα! 22 χρονων...αφήστε των να παίξει λίγο:P θα στρώσει με τον καιρό και μέσα στην επομενη πενταετία θα μας χαρίσει την ταινία της χρονιας.

για Biutiful και τον ιναρίτου συμφωνούμε απόλυτα

Philip Winter είπε...

xD :)

"22 χρονων...αφήστε των να παίξει λίγο"

Ναι, αυτό ήθελα να το αναφέρω και στην ανάρτηση. Δε χρειάζεται να είμαστε τόσο αυστηροί. Πάντως το "Les amours imaginaires" μου άρεσε, απλά έπρεπε να προσέξει λίγο το σενάριο.

" μέσα στην επομενη πενταετία θα μας χαρίσει την ταινία της χρονιας."
Μακάρι!

Βαρετό ψυχοπλάκωμα.

navarino-s είπε...

Χαίρομαι που σου άρεσαν οι ταινίες του Κουστουρίτσα και του Μάϊκ Λι.

ΥΓ (άσχετο): Ο Κουστουρίτσα πριν από κάποια χρόνια είχε δηλώσει ότι ήθελε να γυρίσει σε ταινία το μυθιστόρημα του Παύλου Μάτεσι "Η Μάνα του Σκύλου" και αυτόν τον καιρό παίζεται αυτό σαν θεατρικό έργο διασκευασμένο και σκηνοθετημένο από κάποιον νεαρό Σέρβο, φαίνεται ο τύπος έκλεψε την ιδέα.

Philip Winter είπε...

Είμαι μεγάλος φαν και των δυο, αν και ο Εμιρ άρχισε να παρακμάζει σιγά σιγά...

ΥΓ: Ευχαριστώ πολύ για την πληροφορία φίλε μου. Πιστεύω, πάντως, πως το μυθιστόρημα του Μάτεσι ταιριάζει απόλυτα στο κινηματογραφικό στυλ του Κουστουρίτσα. Ας μην την αφήσει την ιδέα.

Ιωάννης Moody Λαζάρου είπε...

Γεια σου φίλε μου,
Στα περισσότερα συμφωνούμε. Λίγο περισσότερο θα έβαζα στο "Fighter" που χωρίς να το λατρέψω και μέσα από τα κλισέ του, το βρήκα πολύ καλοφτιαγμένο.

Τον "Αμερικάνο" ξέρεις ότι τον αγαπώ πολύ. Δεν αναφέρθηκες, όμως, στην ερωμένη του και μου έκανε εντύπωση...

Από τη λίστα σου δεν έχω δει την ταινία του Κουστορίτσα.

CineTV-world είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από έναν διαχειριστή ιστολογίου.
Philip Winter είπε...

Καλημέρα φίλε μου moody,
το "Fighter" ήταν καλοφτιαγμένο, αλλά δε μπορώ να βάλω παραπάνω γιατί δεν το ευχαριστήθηκα. Ούτε καν διασκέδασα. Με ενόχλησε πολύ το τετριμμένο του θέμα.

Τι περίμενες να πω δλδ για την ερωμένη του;

Θα τη λατρέψεις, πιστεύω!

(Άσχετο: τελικά το "Divorzio all'italiana" το είδες;)

Philip Winter είπε...

Στο "The American", ναι, έλεγε μλκς ο παπάς, αλλά ήταν παπάς (αυτά λένε οι παπάδες)! Και πολύ καλά ερμηνευμένος, μάλιστα, από τον Paolo Bonacelli.
Στο "Social Network", πιστεύω, πως ο Fincher δεν κατάφερε να πιάσει τον παλμό της εποχής.
Φοβερός ο Bale στο "The Fighter", αλλά η ταινία...
Για το "127 Hours" τα έχουμε πει.

Ιωάννης Moody Λαζάρου είπε...

Νομίζω πως ήταν παραπάνω από εντυπωσιακή η κοπέλα (κυρίως εμφανισιακά)...

(Άσε, μου έχει χαλάσει το dvd player και δεν έχω καταφέρει να το δω, αλλά πιστεύω μέχρι την άλλη εβδομάδα να έχω πάρει καινούριο)

Philip Winter είπε...

Α, αυτό εννοείς! ;)

(Ω, περαστικά! Την επόμενη εβδομάδα παριμένω ανάρτηση, παρακαλώ. :))

Simply Burgman είπε...

Το Fighter για μένα είναι από τις καλύτερες της χρονιάς. Διαφωνώ ότι ήταν κλισέ, το θέμα δεν ήταν η παρακμή του μποξέρ αλλά οι οικογενειακές σχέσεις. Με άγγιξε πολύ, ο δε Μπέιλ με καθήλωσε.

Για το 127 συμφωνώ απολύτως. Μεγάλος ποπάκιας ο Μπόιλ, καθόλου δεν με ελκύει η αισθητική του.

Από τις άλλες...δεν έχω δει καμία!Καλημέρα, φίλε!

Philip Winter είπε...

Εγώ τη θεωρώ από τις πιο υπερτιμημένες της χρονιάς. Ναι, για τις οικογενειακές σχέσεις έλεγε. Αλλά αυτά τα έχουμε ακούσει ΠΆΡΑ πολλές φορές. Βαρέθηκα.
Μου άρεσε πάρα πολύ, χωρίς να με καθήλωσε.

Ακριβώς αυτό: ποπάκιας. Σκηνοθετεί βιντεοκλιπίστικα μια καταθληπτική ιστορία για να μην ενοχλήσει την κυρία του μπροστινού καθίσματος στο σινεμά. Μα αυτό δεν έκανε και στο απαράδεκτο "Slumdog Millionaire"; Όταν ψάχνει για βραβεία και διακρίσεις από τους δυτικούς βάζει εύκολα συναισθηματικές ιστοριούλες και τις σκηνοθετεί βιντεοκλιπίστικα και με ποπ αισθητική για να μην ενοχλήσει κανέναν. Απατεώνας μεγάλος...

Προτείνω:
Otac na sluzbenom putu (αφού σου άρεσε το Underground...)
Ο Γαλαξίας (Μπουνιουέλ!)
Winter's Bone
Another Year

Έχεις δει και το "The Social Network", έχω διαβάσει και την κριτική σου.
Καλησπέρα φίλε μου!

Simply Burgman είπε...

Κοίτα, καμία ταινία δεν μιλάει για πρωτόγνωρα θέματα, όλες πάνω κάτω με τα ίδια ασχολούνται. Το θέμα είναι να σου αρέσει ο τρόπος τους.

Καλά, δεν με ξέρεις από παλιά εσύ! Το Slumdog το έχω πολεμήσει από τη στιγμή που βγήκε, δεν μπορείς να φανταστείς πόσο είχα νευριάσει με όλο αυτό που είχε γίνει όταν προβλήθηκε!

Θα τα δω, μαζί και με τον Τατί που δεν τον ξεχνάω;)

Ναι, σωστά, το παρέλειψα αυτό! Συμφωνούμε σε γενικές γραμμές.

Simply Burgman είπε...

Καλά, αυτός ο Γαλαξίας θα μου αρέσει πολύ! Ξέχασα να σου πω ότι είδα και τον Σίμωνα τον Ερημίτη. Υπέροχο, ο άνθρωπος ήταν τρελαμένος, δεν εξηγείται αλλιώς!

Philip Winter είπε...

"Το Slumdog το έχω πολεμήσει από τη στιγμή που βγήκε"
Και πολύ καλά έκανες! Σκηνοθετούσε σαν ριάλιτι σόου τις άθλιες φτωχογειτονίες της Βομβάης, έβαλε το φτωχό παιδάκι που πάει στην μεγάλη και δυνατή Αμερική, απαντά σωστά, παίρνει τα λεφτά, την γκόμενα και την δόξα! Γνωστή οσκαρική συνταγη - το american dream.

Μη μου την ξεχάσεις την αδυναμία μου. :)

Philip Winter είπε...

Πήρες σβάρνα όλες του Bunuel ε; Kαι πολύ καλά έκανες!
Θα τον λατρέψεις το "Γαλαξία".
Το "Σίμωνα τον Ερημίτη" θέλω πολύ να το δω, ρε γμτ!
Δε μπορώ να το βρω πουθενά, όμως. :(

Simply Burgman είπε...

Συμφωνώ για το Παραγκόσκυλο!!

Πώς δεν μπορείς να το βρεις; Σε ΔΒΔ τα βλέπεις; Γιατί στο ίντερνετ υπάρχει και το βρίσκεις πολύ εύκολα!

Philip Winter είπε...

Έχω ένα πολύ μεγάλο πρόβλημα: δε ξέρω να "κατεβάζω"! :(
Τα περισσότερα, σε ΔΒΔ, ναι.

CineNaupigos είπε...

Έχω δει τα εξής:

2. Ίσως η μεγαλύτερη ταινία της χρονιάς. Με στοίχειωσε με τρόπο που δεν το περίμενα, έναν ολόκληρο μήνα τώρα. Η φτώχεια, η σήψη και η παρακμή, στην Αμερική των ονείρων, με τρόπο που δεν έχω ξαναδεί. Θα γράψω σχετικά στο blog μου (ελπίζω!!) 9-10/10

8. Διαφωνώ πολύ. Πιστεύω ότι ο Φίντσερ έπιασε τον παλμό της εποχής και απέδωσε με τρόπο θαυμαστό μια ...βιογραφία. Το πιο δύσκολο κινηματογραφικό είδος δηλαδή, υποψήφιο για πολλή βαρεμάρα και ενίοτε για πολλά όσκαρ (όπως πχ ο λόγος του βασιλιά). Η αλήθεια Hulot, είναι ότι η εποχή του Ίντερνετ είναι γρήγορη και συχνά ακαταλαβίστικη. Και αν τέλωσπαντων δεν βλέπεις κάτι άλλο να εκτιμήσεις, μπορείς να δεις την ταινία σαν μια άλλη φαουστική εκδοχή: νεαρή ιδιοφυία (ο Άισενμπεργκ) πουλάει την ψυχή του στον Διάβολο (ο Τίμπερλέικ) και στο τέλος μένει πλούσιος και μόνος. Περισσότερα εδώ,άμα θές: http://like-tears-in-rain-gr.blogspot.com/2010/11/social-network.html 9/10

9. Όπως έγραψα και στης Annie:

"εγώ ενθουσιάστηκα (με το the fighter έτσι;)!! Δεν ξέρω γιατί, ίσως οφείλεται στο γεγονός ότι διηγείται μια συνηθισμένη ιστορία μεν, με ένα εντελώς ξεχωριστό τρόπο δε. Ναρκωτικά, ζέστη, τρομαχτικές (θηλυκές) αδερφές, θύελλα σε μητρική καρδιά, σήψη και παρακμή γενικώς και στην μέση ο χαρακτήρας του Γουόλμπεργκ να προσπαθεί να μην αποτρελαθεί με όλα αυτά που βλέπει ζει γύρω του. Βασικά στην μέση ήταν ο ΗΘΟΠΟΙΟΣ Κρίστιαν Μπέιλ, αλλά τέλωσπαντων (στην πρώτη σκηνή είχα ήδη μείνει με το στόμα ανοιχτό με την ερμηνεία του Μπέιλ)

Ίσως πάλι ο θαυμασμός μου να οφείλεται στο γεγονός ότι αντί ο Ράσελ να διηγηθεί την ιστορία ενός αποτυχημένου που έγινε επιτυχημένος, διηγείται την ιστορία ενός ημι-αποτυχημένου που καταλήγει ημι-επιτυχημένος. In other words είναι ο μόνος λογικός σε ένα άρρωστο περιβάλλον το οποίο δεν τον αφήνει όμως να προοδεύσει. Εντέλει με την βοήθεια (και) της τύχης βρίσκεται στο σωστό μέρος την σωστή στιγμή, διορθώνοντας προσωρινά (;) όλα τα κακώς κείμενα του περίγυρου του, κερδίζει και παρ'όλα αυτά η νίκη του μοιάζει (και είναι) πύρρειος, δεν δοξάζεται όπως πχ ο Ρόκυ και άλλοι συναθλητές του - απλώς επιστρέφει με τα λεφτά. Μου φάνηκε αρκετά ειρωνικό το φινάλε...." 8-9/10

Philip Winter είπε...

Καλώς ήρθες φίλε CineΝαυπηγέ, χαίρομαι που με επισκέφθηκες!!

2. Συμφωνώ απόλυτα. Περιμένουμε το κείμενό σου. ;)

8. Το έχω διαβάσει το κείμενό σου. Χμμμ ίσως έχεις δίκιο με τη φαουστική εκδοχή, αλλά αυτά τα μυνήματα τα έχουμε δει αρκετές φορές και καλύτερα δοσμένα.

9. Πολύ ωραία όλα αυτά, αλλά τα έχουμε δει ΤΌΣΕΣ φορές οπότε βαρέθηκα αρκετά.
Για το φινάλε, συμφωνώ, πάντως.

Ανώνυμος είπε...

Δεν ξέρεις να κατεβάζεις;Μουμπλε μουμπλε ίσως αυτό να βοηθήσει για αρχή
http://www.adslgr.com/forum/showthread.php?t=32027
Δεν είναι και καμιά επιστήμη....