Τετάρτη 6 Απριλίου 2011

3 ταινίες των Jean Pierre και Luc Dardenne





L'enfant (2005)



Θαυμάσια ταινία, η καλύτερη των αδερφών Νταρντέν που έχουμε δει μέχρι τωρα που δείχνουν μια απέραντη αγάπη για τους ανθρώπους – ήρωες των ταινιών τους παρά το οτι ποτέ δεν τους χαρίζονται. Λιτότητα, ρεαλισμός, συγκίνηση και η ανακάλυψη της ανθρωπιάς και της στοργής σε ενα εξαιρετικό "θρίλερ" της καθημερινότητας.
Το "Παιδί" βραβεύτηκε με Χρυσό Φοινικά (ο δεύτερος των Νταρντέν) και αν παρατηρήσουμε θα δούμε οτι στο καστ της περιέχει όλα εκείνα τα γνωστά πρόσωπα από τις προηγούμενες ταινίες των δημιουργών.

Προσωπική αξιολόγηση:
4.5/5 (συγκλονιστικό)




Rosetta (1999)



Με μια μινιμαλιστική, Μπρεσονική γραφή και με κάμερα στο χέρι, καρφωμένη στην καρδιά, στα σπλάχνα, στο κορμί, στην ανάσα της 18χρονης Έμιλι Ντίκεν, "καίνε" τα αισθήματα και χτυπούν ανελέητα το όνειρο της «ελεύθερης» κοινωνίας, «ελεύθερων» ανθρώπων. Οι καυτές ανάσες της Ροζέτα πυρπολούν κυριολεκτικά τις αισθήσεις των ανυποψίαστων θεατών. Εκεί έφτασε ο δυτικός πολιτισμένος και οργανωμένος κόσμος. Και όλα αυτά για να προσευχόμαστε το αυτονόητο όπως η Ροζέτα "Βρήκα δουλειά, βρήκα φίλο, βρήκα μια φυσιολογική ζωή. Καληνύχτα Ροζέτα».

Προσωπική αξιολόγηση:
4/5 (Μπρεσόν)




Le Silence de Lorna (2008)



Με αφορμή μια ιστορία μεταναστών ένα θρίλερ ρεαλισμού που ασχολείται με απλούς-καθημερινούς ανθρώπους που αγωνίζονται με την φτώχεια και την απόγνωση και έχουν όνειρα για μια καλύτερη ζωή. Η ταινία όπως και οι προηγούμενες των Νταρντέν είναι γροθιά, προσκολλάται με αίσθημα στους ήρωες και στις αντιδράσεις τους και παρακολουθείται με κομμένη την ανάσα. Ακουμπάει επίσης το θέμα των τραυμάτων και κάνει ένα θαυμάσιο πορτραίτο της αγωνίστριας Λόρνα (με καταπληκτική ερμηνεία από την Ντομπρόσι) χωρίς μονοδιάστατη οπτική, χωρίς ωραιοποιήσεις με όλες τις αντιθέσεις που παρουσιάζει ένας άνθρωπος που προσπαθεί να επιβιώσει αλλά και με φοβερή πίστη στην ανθρωπιά, στην ικανότητα για ελπίδα και στο καλό που κρύβει μέσα του ο άνθρωπος.

Προσωπική αξιολόγηση:
3.5/5 (θρίλερ ρεαλισμού)





10 σχόλια:

Leviathan είπε...

exo akousei ta kalitera kai gia tis 3...distixos omos den exo dei kamia...kalisperaaaaaa! :)

Mike είπε...

Καλησπερα φιλε μου,
τα τρομερα αδελφια απο το Βελγιο κανουν ενα ιδιαιτερο, ομορφο (αν και αυτο ειναι υποκειμενικο καθως οι ταινιες τους κουραζουν ορισμενους) και ρεαλιστικο σινεμα. Η λιτοτητα, η απουσια μουσικης, η καμερα στο χερι, οι ερασιτεχνες ηθοποιοι και τα κοινωνικοπολιτικα θεματα με τα οποια καταπιανονται ειναι στοιχεια που εμφανιζονται σε καθε φιλμ τους και τους χαρακτηριζουν.
Θα συμφωνησω με την αξιολογηση αυτων των τριων ταινιων και θα σου προτεινα οπωσδηποτε την «Υποσχεση» (1996), με την οποια ουσιαστικα εγιναν γνωστοι και απεκτησαν το δικο τους κοινο.

academy είπε...

Hulot ξεκινάω:
Στην Υποσχεση είπα ναί.Το είδα και το ευχαριστήθηκα.
Στην Ροζέτα χρειάστηκα ηρεμιστικά η ταινία με εκνεύρισε θανάσιμα(Φοίνικας?Οχι δα)της έβαλα ένα ωραιότατο τετράγωνο δεν με έπεισε καθόλου,
Στο L'enfant ξαναεκτίμησα τα αδέλφια Νταρντέν,με κέρδισαν πάλι.Χαλάλι ο Φοίνικας.
Την Σιωπή της Λόρνα δεν την έχω δεί ακόμα...φοβάμαι την αντίδραση μου.
Γενικότερα θεωρώ υπερεκτιμημένο το έργο τους και πιστεύω πως η Ροζέτα είναι στο Τοπ 10 μου worst movies ever(Καθαρά προσωπικό).
Μπράβο όμως άλλη μια φορά για την ανάρτηση και για την κινηματογραφική σου παιδεία.

Philip Winter είπε...

Levi καλησπέρα,
μου φαίνεται ότι θα σου αρέσουν. :)

Philip Winter είπε...

Καλησπέρα φίλε Mike,
ένα ιδιότροπο σινεμά που είτε μισείς, είτε λατρεύεις (εδώ ανήκω εγώ). Οι ιστορίες με τις οποίες καταπιάνονται κινδυνεύουν επικίνδυνα για να γίνουν μελό, αλλά με τα χαρακτηριστικά που αναφέρεις τα τρομαερά αδέρφια το αποφεύγουν έξυπνα - γι'αυτό το λόγο τους θαυμάζω, κυρίως. Θα ψάξω, οπωσδήποτε, και την "Υπόσχεση".
Έχω δει, επίσης και τον αρκετά καλό "Γιό" (2002).

Philip Winter είπε...

Καλησπέρα φίλε academy,
αφού δεν είσαι φαν των Νταρντέν και σου άρεσε η "Υπόσχεση" πάει να πει πως θα τη λατρέψω.
Η Rosetta γιατί σε εκνεύρισε; Εμένα, προσωπικά, με συγκλόνισε με την ιστορία της και τον τρόπο κινηματογράφησής της.
Να συγχαρούμε και τον τότε πρόεδρο των Καννών για την επιλογή του: στον αγαπημένο Emir Kusturica! :)
Η Λόρνα, πιστεύω, ότι θα σου αρέσει αλλά δε θα ενθουσιαστείς.
Τους θεωρώ από τους σημαντικότερους σύγχρονους δημιουργούς και το ιδιαίτερο στυλ τους με ενθουσιάζει. Αλλά, καταλαβαίνω πως αυτό το στύλ είναι αμφιλεγόμενο και δεν αγγίζει όλους.
Να'σαι καλά φίλε μου, σ'ευχαριστώ.

Eskli είπε...

Καλησπέρα. Είδα το Παιδί πριν πολύ καιρό και με είχε συγκλονίσει τόσο η ιστορία όσο και η σκηνοθετική προσέγγιση των Νταρντέν. Δεν έχω δει δυστυχώς άλλη ταινία τους αν και με ενδιαφέρει πολύ ο γαλλόφωνος κινηματογράφος.

Philip Winter είπε...

Καλησπέρα Eskli,
αφού ενθουσιάστηκες με το "Παιδί" θα ενθουσιαστείς και με τη "Ροζέτα" που είναι στο ίδιο στυλ.
Ο γαλλόφωνος κινηματογράφος αγαπημένος.

Chris Karpis είπε...

Με ντροπή παραδέχομαι οτι δεν έχω δεί καμία ταινία των Νταρντέν. Η Rosetta είχε μπεί στη λίστα προς θέαση κάποια στιγμή, αλλά ποτέ δεν κατάφερα να τη δώ. Απο την παρουσίαση και τα σχόλια πάντως, το L'enfant φαίνεται πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση.

Philip Winter είπε...

Μην ντρέπεσε φίλε μου, και εγώ που είμαι φαν μόνο 4 ταινίες τους έχω δει.
Δες τα Rosetta & L'enfant - είναι οι πιο αντιπροσωπευτικές των Νταρντέν.