Τετάρτη 13 Απριλίου 2011

The Wind That Shakes the Barley (2006)


Σκηνοθεσία: Ken Loach

Πρωταγ.: Cillian Murphy, Padraic Delaney, Liam Cunningham

Υπόθεση: Στην Ιρλανδία του 1920, ο Ντάμιεν εγκαταλείπει την ιατρική του καριέρα και γίνεται παρτιζάνος στον αγώνα κατά των Βρετανών. Διαφωνώντας αργότερα με την απόφαση της μερικής ανεξαρτησίας, αρνείται να παραδώσει τα όπλα και παίρνει μέρος σε μια εμφύλια σύγκρουση που τον φέρνει αντιμέτωπο με τον αδελφό του. Χρυσός Φοίνικας Φεστιβάλ Καννών 2006.

Πολλές φορές έχει ασχοληθεί με τα εγκλήματα κατά της δημοκρατίας ο Ken Loach και το αποτέλεσμα ήταν απίστευτα προβλέψιμο και στρατευμένο. Ο Loach παρουσιάζει ηρωικά τους Ιρλανδούς που αγωνίζονται να βρουν όπλα για ν’ αντισταθούν στα βρετανικά στρατεύματα κατοχής, δημιουργώντας τις απαρχές του IRA. Ειρωνεύεται την εμπλοκή της πολιτικής συνείδησης λες και είναι ένα οργανωτικό χάος και μόνο, αδυνατεί να σκιαγραφήσει νηφάλια τις εσωτερικές συγκρούσεις που διασπούν τη δύναμη των «στρατιωτών» του και, μοιραία, κρεμάει ολόκληρο το φιλμ ξεχνώντας παντελώς πως για να ταυτιστείς με μια ταινία πρέπει πρώτα να χτίσεις χαρακτήρες κι ύστερα να τους στείλεις στα βουνά του όποιου «αντάρτικου». Η σκηνοθεσία του έντονα ακαδημαϊκή και αφελής. Γρονθοκπεί ανελέητα τον θεατή με προπαγάνδα για να συγκινήσει τους Ιρλανδούς και να δημιουργήσει τις αντιδράσεις των Βρετανών. Εμφανής είναι το πρόβλημα του Loach που δεν καταφέρνει να συσχετίσει την ιστορία της ιρλανδικής επανάστασης με τη σημερινή εποχή, όπως συνήθως συμβαίνει με αυτού του είδους τις ταινίες. Το θέμα είναι πολύ κλεισμένο στην εποχή του.

Προσωπική αξιολόγηση:
1.5/5



7 σχόλια:

Ιωάννης Moody Λαζάρου είπε...

Κάπως έτσι εξέλαβα κι εγώ την ταινία, απλώς με λιγότερο "μένος". Γενικώς, διαφωνώ με τη στρατευμένη Τέχνη.

Philip Winter είπε...

Εγώ ό,τι είναι στρατευμένο ούτε καν Τέχνη δεν το θεωρώ...

Ιωάννης Moody Λαζάρου είπε...

Είναι πολύ απόλυτο αυτό. Ο Ρίτσος ή ο Γκοντάρ δεν ήταν (είναι) καλλιτέχνες; Αλλά ο Loach αισθάνομαι πως γυρίζει πολλές φορές την ίδια ταινία. Αν και σε αυτό ακόμη χωρά πολλή συζήτηση...

Philip Winter είπε...

O Godard από τα 80s και μετά πιστεύω πως έχανε σταδιακά την καλλιτεχνική του έμπνευση η οποία αντικατασταθήκε με μια έντονη προπαγανδιστική διάθεση. ΟΚ, ίσως ήμουν λίγο απόλυτος.
Ο Loach, πάντως, δεν είναι καλλιτέχνης και τον σιχαίνομαι! Μόνο τα "Γλυκά 16" μου άρεσαν (λίγο).

academy είπε...

Θαυμάζω Ken Loach,αλλά εδώ λίγο μας τα χάλασε έχεις δικιο Hulot.Εχεις δεί ''Ladybird'',''My name is Joe''?Το ''SWEET SIXTEEN''είναι όμως απο τις καλύτερες ταινίες του.
H στρατευμένη τέχνη είναι μεγάλη κουβέντα θα πρέπει να αναλύσουμε απο Tarkowski και Godard εώς και Jafar Panahi.

Philip Winter είπε...

Εμένα δε μου αρέσει ο Loach. Το "My name is Joe" τετριμμένο και μελό το βρήκα, ενώ το "Ladybird" δεν το έχω δει. Το "Sweet Sixteen" ήταν καλό, αλλά μέχρι εκεί.
Από στρατευμένη τέχνη μόνο τις πολύ παλιές ταινίες δικαιολόγω: αυτές του Eisenstein και του Pabst. Αθωές εποχές τότε, δε μπορούμε να κρίνουμε αυτές τις ταινίες.
Ο Tarkovski δεν έκανε στρατευμένο σινεμά, κατά τη γνώμη μου. Ο Godard άρχισε τη στρατευμένη τέχνη στα τέλη των 70s και ταυτόχρονα άρχισε και η παρακμή του. Ο Panahi λέει απλές, καθημερινές ιστοριούλες και ναι παίρνει θέση, αλλά δεν τον κατηγορώ - στην πατρίδα του γίνεται χαμός...

Philip Winter είπε...

Αν το καλοσκεφτούμε ολόκληρος ο κινηματογράφος είναι μια στράτευση...