Τα 8½ των μεγάλων δημιουργών - Μέρος 1ο



Nazarín (1959)

Ίσως η πιο αδύναμη ταινία του λατρεμένου μου Buñuel. Ας αρχίσω από τα υπέρ, όμως:

(α) Λιτή αφήγηση της φτώχειας των αγροτικών κοινωνιών. Έχει συνάμα μια φοβερά σκληρή ασπρόμαυρη εικόνα, σχεδόν ανάλγητη, της κατώτερης θέσης των αγροτών, των προληπτικών γυναικών στο υπανάπτυκτο Μεξικό του 1900, της πείνας.

Περιγράφει μιά επιδημία πανούκλας και την αδυναμία της θρησκείας να προσφέρει παρηγοριά. Ο έξοχος ηθοποιός που υποδύεται τον ιερέα αποτελεί εκπροσώπηση της αθωότητας που βασανίζουν και ταπεινώνουν οι ισχυροί (ο άξεστος υπερόπτης συνταγματάρχης, οι ληστές συγκρατούμενοι στη φυλακή κτλ) αλλά και οι αγροίκοι. Και φυσικά η αθεϊστική οπτική του σκηνοθέτη της. Το βασικό μύνημά της: πόσο ουτοπικό είναι να θελήσει κανείς να ακολουθήσει τις διδαχές του Ιησού.

Όμως:

(β) -Οι χαρακτήρες είναι σχεδόν ανεξέλικτοι, τυποποιημένοι, σταθεροί. Εκτός μόνο απ' του πρωταγωνιστή ιερέα.Θυμίζουν -από μιά άποψη- "διδακτικίστικο σοσιαλιστικό ρεαλισμό ".

-το σενάριο πολύ μονοδιάστατο και κριτικό, δε με απογείωσε.

-Πρόκειται για μάλλον στενή, κριτική της θρησκείας σε μιά φτωχή αγροτική χώρα, όπως το Μεξικό, και μόνο. Ίσως εκεί ηθελε να περιοριστεί ο Μπουνιουέλ.

-Διακρίνεται απο φλυαρία και απο κυνικότητα, παρουσιαζει κυρίως την δεισιδαιμονία και την θρησκοληψια μέσα από την κουραστική πλοκή της.

Προσωπική αξιολόγηση:

 (2.5/5: Απλώς ενδιαφέρουσα +)

Il grido (1957)

Ο Άλντο προσπαθει να βρει παρηγορια μετα το χωρισμο του με την Ίρμα περιπλανωμενος στην κοιλαδα του Παδου και παιρνοντας μαζι του το κοριτσακι τους.

Μεγαλη ταινια με τον Μικελαντζελο Αντονιονι να ειναι σε μερικες απο τις καλυτερες στιγμες του, δινοντας μαθηματα σινεμα, συνδυαζοντας εξοχα το νεορεαλισμο με τις φορμαλιστικες αναζητησεις οι οποιες αργοτερα θα επιβληθουν εναντι της ουσιας των εργων του. Αλλα κυριως η Κραυγη εχει μια μεγαλη συγκινησιακη δυναμη που δεν εχουν μετεπειτα εργα του Ιταλου σκηνοθετη με μεγαλυτερη φημη. Λογου χαρη οι σκηνες με το παιδακι (κυριως οταν προσπαθει να το παρηγορησει η η σκηνη του αποχωρισμου) εχουν μια τετοια δυναμη που παραπεμπει βεβαια και στο νεορεαλισμο. Η Κραυγη ειναι γυρισμενη στις κοιλαδες του Παδου και μεσα απο τα υπεροχα πλανα και την ατμοσφαιρικη φωτογραφια, την λιτη μελαγχολικη μουσικη (με το μοτιβο του πιανου να επαναλαμβανεται) και τις ερμηνειες (κυριως την παρουσια του Κοχραν) αλλα και απο το γεγονος οτι εχει ανθρωπινες στιγμες μες την βαρια φορτισμενη ατμοσφαιρα καταφερνει να κερδισει τον θεατη και να καταγραφει παρα την υπερβολικη της μελαγχολια (και που να δεις τα επομενα φιλμ του Μικελαντζελο) με την συμπονια της για τους απλους ανθρωπους στα κλασικα φιλμ του Ιταλικου σινεμα.

Προσωπική αξιολόγηση:

  (4/5: Πολύ καλή)

Senso (1954)

 

Les vacances de Monsieur Hulot (1953)

Η ταυτοτητα:

Ελληνικος τιτλος: Οι διακοπες του κυριου Ιλο

Ετος: 1953

Ειδος: Κωμωδια

Σκηνοθεσια: Jacques Tati

Σεναριο: Jacques Tati, Henri Marquet

Διαρκεια: 114'

Χωρα: Γαλλια

Η υποθεση:

Ο κύριος Ιλό, ένας συμπαθής μεσόκοπος εργένης, έρχεται για διακοπές σ' ένα παραθαλάσσιο ξενοδοχείο και αναστατώνει με την "αφύσικη", αλλά γνήσια ανθρώπινη, συμπεριφορά του την υπόλοιπη κοινότητα των παραθεριστών.

πηγη: athinorama.gr/cinema

Σχολια:

Η πρωτη εμφανιση του Ιλο!!!!Αυτου του εκπληκτικου, ρομαντικου, σιωπηλου, μελαγχολικου χαρακτηρα!!!Οπου μπορει να φαινεται αφυσικος για τους υπολοιπους, αλλα ειναι ο πιο ανθρωπινος, ο πιο γνησιος...

Ο σπουδαιος  Tati σατιριζει τους κοινωνικους ρολους που παιζουμε ακομα και στον ελευθερο χρονο μας.Τρομερα ξεκαρδιστικα γκαγκ, αλλα και μελαγχολια και ποιηση.Ενας υμνος στη ζωη (αισιοδοξη μουσικη, τα πουλια κελαηδουν, τα παιδια παιζουν χαρουμενα, η ομορφια της θαλασσας κτλπ).Προσοχη στη λεπτομερεια, παρατηριτικοτητα και ελαχιστοι διαλογοι.Κατι σαν επιστροφη στο βωβο κινηματογραφο.Ιδιοφυια!

Η επηρροη του Chaplin ειναι εμφανης.

Trailer

Soundtrack

                                                                                   

Bαθμος:

5/5