Μια από τις πιο υπερτιμημένες στην ιστορία του κινηματογράφου, για μένα. Αλλά, ας αρχίσω από τα υπέρ: το γλυκόπικρο ύφος της που θυμίζει πολύ το σινεμά του Frank Capra, ο εξαιρετικός Tom Hanks και κάποιες συγκινητικές και κωμικά έξυπνες στιγμές. Γενικά είναι πολύ ευχάριστη ταινία. Το μύνημά της; Η ζωή είναι σκληρή και αβάσταχτη και για να τη χαρείς και να επιτύχεις πρέπει να μην την πάρεις στα σοβαρά, να μείνεις ηλίθιος. Έλα μου ντε, όμως, που κατά βάθος δεν είναι αυτό! Και εδώ έρχονται τα κατά...
Η ταινία μας αφηγείται την ιστορία ενός ατόμου με χαμηλό δείκτη νοημοσύνης που είναι θρησκόληπτος, σέβεται πάρα πολύ τον οικογενειακό θεσμό (ακούει πάντα τη μαμά του!) και αγαπάει πολύ την πατρίδα του. Και έτσι καταφέρνει να γίνει ήρωας στο Βιετνάμ, πρωταθλητής του μπέιζμπολ και του πιγκ πογκ και δισεκατομμυριούχος. Κάτι πάει στραβά, μου φαίνεται... Απίστευτα συντηριτική. Άθλια προπαγάνδα και προώθηση του αμερικάνικου ονείρου. Ο Φόρεστ είχε και μια φίλη, την Τζένη. Αυτή τον εγκατέλειψε. Έγινε χίπισσα, πήρε ναρκωτικά, έγινε επαναστάτρια. Ε, λοιπόν στο τέλος της ταινίας... πεθαίνει! Άλλη μια απόδειξη για το πόσο συντηρητική ταινία είναι.
Φυσικά, η Ακαδημία τρελάθηκε και της χάρισε 6 Όσκαρς!
Προσωπική αξιολόγηση:
(Aμερικανιά)
