Oι 60 (+1) πιο αγαπημένες μου ταινίες της δεκαετίας 2000-2009 } Μέρος 1ο

Offside (2006)

Αυτή η μινιμαλιστικη ταινία περιγράφει παραστατικότατα είν' η αλήθεια, στιγμιότυπα απ' την δυσανεξία των Περσίδων νεανίδων, που δεν τους επιτρέπεται απ' την Πατριαρχία και την Θρησκεία να μετέχουν στο ποδοσφαιρικό θέαμα. Είναι περιθωριακό το θέμα. Την ώρα που στην ίδια ελεύθερη Ευρώπη ή Αυστραλία λχ , - που υπάρχει και γυναικείο ποδόσφαιρο, - οι γυναίκες είναι αδιάφορες, ή αμέτοχες ! Ώστε το θέμα του φίλμ είναι άστοχο μάλλον. Παρά τη δροσιά του. Παρά τον αυθορμητισμό του και το καλό παίξιμο των ηρωίδων του, δεν θίγει παρά κάτι το ελάχιστα ενδιαφέρον : σιγά την απαγόρευση των γυναικών απ' τα γήπεδα του Ιράν ! Υπάρχουν πολύ πιο καυτά θέματα και πολλές χιλιάδες καθημέραν συλλήψεις...

Προσωπική αξιολόγηση:

2/5

The Wind That Shakes the Barley (2006)

Σκηνοθεσία: Ken Loach

Πρωταγ.: Cillian Murphy, Padraic Delaney, Liam Cunningham

Υπόθεση: Στην Ιρλανδία του 1920, ο Ντάμιεν εγκαταλείπει την ιατρική του καριέρα και γίνεται παρτιζάνος στον αγώνα κατά των Βρετανών. Διαφωνώντας αργότερα με την απόφαση της μερικής ανεξαρτησίας, αρνείται να παραδώσει τα όπλα και παίρνει μέρος σε μια εμφύλια σύγκρουση που τον φέρνει αντιμέτωπο με τον αδελφό του. Χρυσός Φοίνικας Φεστιβάλ Καννών 2006.

Πολλές φορές έχει ασχοληθεί με τα εγκλήματα κατά της δημοκρατίας ο Ken Loach και το αποτέλεσμα ήταν απίστευτα προβλέψιμο και στρατευμένο. Ο Loach παρουσιάζει ηρωικά τους Ιρλανδούς που αγωνίζονται να βρουν όπλα για ν’ αντισταθούν στα βρετανικά στρατεύματα κατοχής, δημιουργώντας τις απαρχές του IRA. Ειρωνεύεται την εμπλοκή της πολιτικής συνείδησης λες και είναι ένα οργανωτικό χάος και μόνο, αδυνατεί να σκιαγραφήσει νηφάλια τις εσωτερικές συγκρούσεις που διασπούν τη δύναμη των «στρατιωτών» του και, μοιραία, κρεμάει ολόκληρο το φιλμ ξεχνώντας παντελώς πως για να ταυτιστείς με μια ταινία πρέπει πρώτα να χτίσεις χαρακτήρες κι ύστερα να τους στείλεις στα βουνά του όποιου «αντάρτικου». Η σκηνοθεσία του έντονα ακαδημαϊκή και αφελής. Γρονθοκπεί ανελέητα τον θεατή με προπαγάνδα για να συγκινήσει τους Ιρλανδούς και να δημιουργήσει τις αντιδράσεις των Βρετανών. Εμφανής είναι το πρόβλημα του Loach που δεν καταφέρνει να συσχετίσει την ιστορία της ιρλανδικής επανάστασης με τη σημερινή εποχή, όπως συνήθως συμβαίνει με αυτού του είδους τις ταινίες. Το θέμα είναι πολύ κλεισμένο στην εποχή του.

Προσωπική αξιολόγηση:

1.5/5



3 ταινίες των Jean Pierre και Luc Dardenne



Gerry (2002)

Σκηνοθεσία: Gus Van Sant

Πρωταγ.: Casey Affleck, Matt Damon

Παραγωγή: USA

Υπόθεση: Ο Τζέρι και ο Τζέρι, δυο παιδικοί φίλοι, αφήνουν το αυτοκίνητό τους για να εξερευνήσουν μια έρημη περιοχή στις νοτιοδυτικές πολιτείες. Χάνουν όμως τον προσανατολισμό τους και σύντομα αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης, καθώς δεν έχουν τροφή και νερό.

(πηγή: athinorama.gr/cinema)

Άλλη μια άνιση και φορμαλιστική ταινία του Van Sant στα πρότυπα του μετέπειτα "Ελέφαντα". Θα ήθελε να είναι μια αλληγορία πάνω στην απώλεια της φιλίας και στην σκληρότητα της ζωής. Το σενάριο θα μπορούσε να υποστηρίξει μια αρτίστικη ταινία μεσαίου μήκους αλλά εδώ είναι μικρό. Οι ρυθμοί βασανιστικά αργοί, τα πλάνα σέκανς θυμίζουν λίγο «χρονικά» και τον μετρ του είδους Θεόδωρο Αγγελόπουλο, ενω οι επιρροές απο Αντονιόνι και σε σημεία απο Ντέιβιντ Λιν ειναι κατι παραπάνω απο εμφανείς. Στα θετικά του Gerry η όμορφη φωτογραφία και μερικές πειραματικές ιδέες κινηματογράφησης του φυσικού, υποβλητικού τοπίου. Ωστόσο το αποτέλεσμα παραείναι ανούσιο και κουραστικό και παρά τις οποίες πλαστικές αρετές του δεν είναι σε καμία περίπτωση μεγάλη τέχνη, όπως θα ήθελε ο σκηνοθέτης του.

Με αυτή την ταινία ο Gus Van Sant αρχίζει την "τριλογία του θανάτου" που θα συνεχιστεί με το "Elephant" και θα τελειώσει με το "Last Days".

Προσωπική αξιολόγηση:

2/5

The Time That Remains (2009)



Πριν μιλήσω συγκεκριμένα για την ταινία, θα ήθελα να εκφράσω την αγάπη μου και το θαυμασμό μου προς τον Παλαιστίνιο σκηνοθέτη-ηθοποιό Elia Suleiman. Το 2002 μας χάρισε ένα αριστούργημα, τη "Θεϊκή Παρέμβαση" (Yadon ilaheyya ), μια ταινία με έντονες επιρροές από Chaplin, Tati και σουρεαλισμό. Το 2009 κάνει μια ακόμα πιο ολοκληρωμένη ταινία, το "Ο Χρόνος που απομένει" που ήταν υποψήφιο για Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών.

Ο Suleiman με αυτή την ταινία μας αφηγήτε την ιστορία της οικογένειάς του και ολόκληρης της Παλαιστίνης. Αυτοβιογραφικό φιλμ, δηλαδή. Το πρώτο μέρος είναι πολύ ενδιαφέρον, γιατί αναφέρεται σε παλιά γεγονότα , που λίγο πολύ, σαν Ελληνες τα αγνοούμε. Αποτελείται από μικρά προσωπικά δράματα και μεγάλα ιστορικά γεγονότα. Υπέροχο χιούμορ: λεπτό, διακριτικό, υπόγειο, μαύρο, σουρεαλιστικό, νοσταλγικό... Ο Suleiman το χρησιμοποιεί ως εργαλείο για να περάσει πιο δυνατά τα μηνύματά του και για να καταδείξει την απόγνωση ενός λαού, που μόνο να γελάσει μπορεί με την κατάντια του να είσαι μειονότητα στη χώρα σου! Από την άλλη έχει ενδιαφέρον για την ιστορία της περιοχής, όπου βλέπουμε την Παλαιστινιακή άποψη, αρκετά ήπια, καθόλου φανατική. Η κριτική που ασκεί στην πολιτική του Ισραήλ στα κατεχόμενα είναι καίρια, καυστική και σφάζει με το μπαμπάκι, με το χιούμορ της δηλαδή.

Στο δεύτερο μέρος, πιστεύω, απογειώνεται. Πολύ συγκινητικό, χωρίς μελοδραματισμούς. Ο Suleiman εδώ δίνει ρέστα και ως ηθοποιός. Το άλλοτε άδειο και άλλοτε γεμάτο πόνο βλέμμα του λέει περισσόετρα απ' ότι όλη η ταινία. Η διαχείριση των σιωπών είναι άριστη, ενώ οι επαναλήψεις κάποιων σκηνών χρησιμεύουν (πιστεύω) για να τονιστεί το επαναλαμβανόμενο αδιέξοδο των προσπαθειών επίλυσης του παλαιστινιακού προβλήματος. Oι ήρωες της ταινίας βρίσκονται, συνεχώς, σε σύγχιση και η έλλειψη συγκέντρωσης σε ένα στόχο, αυτό το σπατάλημα ενέργειας (και επαναστατικότητας) σε ανούσιες πράξεις!

Σκηνοθεσία άψογη: λιτή, μινιμαλιστική, σε στυλ Jacques Tati. Το σενάριο με πινελιές και σκίτσα. Σαν βωβή κομεντί. Υπέροχη αισθητική, ισορροπία ανάμεσα στο δράμα, το σαρκασμό, το σουρεαλισμό και την ποίηση. Του Kusturica του πήρε σχεδόν 3 ώρες για να πει κάποια πράγματα για την πατρίδα του, στο "Η ζωή είναι ένα θαύμα". Ο Suleiman τα λέει όλα σε λιγότερο από μιάμιση ώρα.

Προσωπική αξιολόγηση:
  (4.5/5: Πολύ καλή +)



Before Sunrise (1995) - Before Sunset (2004)

Η σκόνη του χρόνου (2008)

 

Elephant (2003)

H ταυτοτητα:

Ελλην. τιτλος: "Ο Ελεφαντας"

Ετος: 2003

Ειδος: Crime, Drama

Σκηνοθεσια: Gus Van Sant

Σεναριο: Gus Van Sant

Ηθοποιοι: Elias McConnell, Alex Frost, Eric Deulen

Διαρκεια: 81'

Χωρα: USA

Η υποθεση:

Μία μέρα από τη ζωή ενός αμερικανικού σχολείου, με κάποιους από τους μαθητές να σχολιάζουν πώς αντιλαμβάνονται τη σχολική εμπειρία. Δύο από αυτούς, πάντως, εισέρχονται ένοπλοι και σκορπούν τον τρόμο, σκοτώνοντας εν ψυχρώ όσους συναντούν στο διάβα τους.

πηγη: athinorama.gr/cinema

Σχολια:

Μια μη συνηθισμενη σχολικη μερα σε ενα αμερικανικο σχολειο κατα τη διαρκεια της οποιας δύο νεαροι εισβαλουν στο σχολικο κτηριο και οπλισμενοι σκορπουν το θανατο σε 14 σηνανθρωπους τους. Προκειται, οπως καταλαβαινεται, για το εφηβικο εγκλημα που το 1999 ειχε σοκαρει ολοκληρη την υφηλιο αφηνοντας χιλιαδες αναπαντητα γιατι για τα ψυχοκινητρα της συγκεκριμενης πραξης. Τα ιδια αναπαντητα ερωτηματα αφηνει αδικαιολογητα και ο σκηνοθετης Gus Van Sant με τον "Ελεφαντα" του ο οποιος κερδισε το Χρυσο Φοινικα στις Καννες....

Θετει ενα πολυ σοβαρο θεμα, τη νεανικη βια στα σχολεια, αλλα δεν το διαπραγματευεται. Οι ξωφαλτσες αναφορες του σε πιθανες αιτιες πλησιαζουν τα ορια της γελοιοτητας (κλασσικη μουσικη, τασεις ομοφυλοφιλιας) οταν δεν ειναι απλα επιδερμικες (περιθωριοποιηση).  Ο Van Sant δεν καταπιανετε με τη ζωη των εφηβων πριν την δολοφονια. Τι τους οδηγησε σ'αυτο; Ποια ηταν η οικογενειακη τους κατασταση; Ποια η σχεση με τους συμμαθητες τους; τους μισουσαν; Ενοιωθαν απομονωμενοι; Απλα ακουγαν κλασικη μουσικη, εβλεπαν ντοκιμαντερ για τους ναζι, επαιζαν videogames και εβλεπαν τηλεοραση. Δηλαδη οποιος τα κανει αυτα ειναι δολοφονος;;;;
Η πρωτη μια ωρα ειναι πραγματικα αχρηστη και κουραστικη. Δειχνει αναλυτικα τις αποστασεις των εφηβων: απο το σπιτι στο σχολειο, απο τη μια ταξη στην αλλη κλπ...  Ατελειωτα τα μονοπλανα στην πλατη των ηθοποιων....



Στα παραπανω προσθετω:
- Σεναριακα κενα.
- Ουδετεροτητα και αδιαφορια απεναντι στο γεγονος.
- Αποφυγη προσπαθειας εμβαθυνσης στα γεγονοτα.
- Ανοητα συμβαντα (ενας μαθητης που - ενω στο σχολειο γινεται μακελειο - προχωραει συνεχως αργα, μεχρι που πλησιαζει τον δολοφονο και - φυσικα - ο τελευταιος τον σκοτωνει εν ψυχρω).

Πλεονεκτηματα:
- Πολυ ομορφη φωτογραφια.
- Εξαιρετικη επιλογη ηθοποιων.

Ο πιο αδικαιολογητος Χρυσος Φοινικας εδω και πολλα χρονια για μια φορμαλιστικη και ανουσια ταινια ενος υπερτιμημενου σκηνοθετη. Και να φανταστειτε στις Καννες του 2003 προβληθηκε και το αριστουργηματικο "Dogville" του Lars von Trier.
Προτιμηστε το συγκλονιστικο "Bowling for Columbine" που θετει το ιδιο θεμα.

• Προσωπικη αξιολογηση:

     (1/5)

Links:

• Επίσημο website της ταινίας
• IMDB: ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ
• Movie Web: ΕΛΕΦΑΝΤΑΣ

Trailer:

Ακαδημία Πλάτωνος (2009)

Η ταυτοτητα:

Ετος: 2009

Ειδος: Δραμα

Σκηνοθεσια: Φιλιππος Τσιτος

Σεναριο: Φιλιππος Τσιτος, Αλεξης Καρδαρας

Ηθοποιοι: Αντωνης Καφετζοπουλος, Αναστα Κοζντινε, Μαρια Ζορμπα

Διαρκεια: 103'

Χωρα: Ελλαδα

Η υποθεση:

Ο Σταύρος και οι φίλοι του, κλασικοί ελληναράδες χαραμοφάηδες, τεμπελιάζουν όλη μέρα μπροστά στο ψιλικατζίδικο του πρώτου. Όλα αλλάζουν όμως όταν ένα πρωί η μητέρα του Σταύρου αναγνωρίζει στο πρόσωπο ενός Αλβανού τον χαμένο της γιο.

πηγη: athinorama.gr/cinema

Σχολια:

Πολυ πιστικη αναπαρασταση ενος τμηματος της κοινωνιας μας. Η σκηνη με τους ρεμπελους Ελληναρες και το φραπογαλα, που κριτικαρουν τους "αλλους" χωρις οι ιδιοι να εχουν συναισθηση της μιζεριας τους αρα και χωρις να κανουν τιποτα γι αυτην, ειναι νομιζω το κυριο και πικρο θεμα του εργου.Το τελος της ταινιας ειναι στο ιδιο καταθλιπτικο σκηνικο, σε κανει να σκεφτεις παραπερα για το μελλον των ηρωων, αλλα και για το δικο σου, (αν αναγνωριζεις σ' αυτους κατι απο σενα η απο γνωστους σου).



Σε κανει να χαμογελασεις πικρα για το ποσες φορες εχεις ακουσει και θα ακουσεις ακομα να κατηγορουμε το συστημα, τους πολιτικους, την τυχη, τους "αλλους", ποτε ομως την ανοργανωσια μας, τον ωχαδερφισμο μας, την οκνηρια μας, την ιδιοτελεια μας, τον φθονο μας, την εθελοτυφλια μας. Αν δεν αρχισουμε την επανασταση εμεις, ο καθε ενας απο εμας, τώρα, σε καθε καθημερινη μας μικροστιγμη, ποιος και ποτε θα την αρχισει ; Ενα εργο καιριο, ευστοχο, γυρισμενο στο σωστο  περιγυρο, λιτο και ουσιαστικο. Ο Καφετζοπουλος παιζει σε ολη την ταινια εσωτερικα, σχεδον μονο με το προσωπο του. Πολυ καλος.



Αρα η ιδεα ειναι πολυ καλη, αλλα πιστευω οτι δεν απογειωνεται. Καποιοι χαρακτηρες διαγραφονται εντελως, πολυ φτωχη η σκηνοθεσια, οι διαλογοι ψιλοανουσιοι ( δεν εχουν βαθος και ουσια ).  Επισης η αναμειξη χιουμορ και συγκινησης δε λειτουργησε τοσο καλα. Κριμα, γιατι αν ειχαν προσεξει το τεχνικο μερος θα εβγαινε ενα αριστουργημα ανταξιο του Καουρισμακι!

• Βραβειο Καλυτερης Ανδρικης Ερμηνειας στο Φεστιβαλ του Λοκαρνο για τον Αντωνη Καφετζοπουλο.
• Προσωπικη αξιολογηση:

   (3/5)





Links

• IMDB: ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ

Τrailer

Sugartown: οι γαμπροί (2006)

Η ταυτοτητα:

Ετος: 2006

Ειδος: Ντοκιμαντερ

Σκηνοθεσια: Κιμων Τσακιρης

Διαρκεια: 81'

Χωρα: Ελλαδα

Η υποθεση:

Για να αντιμετωπίσει το φαινόμενο των πολυάριθμων εργένηδων και της απουσίας γυναικών, ο δήμαρχος του χωριού Ζαχάρω της Ηλείας έρχεται στο ρωσικό χωριό Κλιν για να βρει…συζύγους. Τα άτομα της αποστολής, ωστόσο, απέχουν πολύ από την ιδανική εικόνα του υποψήφιου γαμπρού.

πηγη: athinorama.gr/cinema

Σχολια:

Κατα τη γνωμη μου, το καλυτερο ελληνικο ντοκιμαντερ μετα την "Αγελαστο Πετρα".Αν ηταν ταινια μυθοπλασιας τοτε θα απογοητευομουν.Θιγει ενα σοβαρο προβλημα της ελληνικης επαρχιας με χιουμορ και ανθρωπια, αλλα κατα βαθος βρισκεται μια εντονη βαθια υπαρξιακη πικρα.Πραγματικα προβληματα υπαρκτων ανθρωπων.Παρουσιαζει την πραγματικοτητα, την οποια σχολιαζει ευστοχα μεσα απο  τα πλανα που αντιπαραβαλει κρατωντας παντα ασφαλεις αποστασεις.Ο χωρισμος σε ενοτητες βοηθα πολυ.Αποτελει προτερημα στις μερες μας να καταπιανεσε με ανθρωπους διχως να τους περιγελας και η αξιοπρεπεια με την οποια προβαλλονται οι ηρωες είναι παραδειγματικη.Δυστυχως, η πραγματικοτητα πικρη και το μελλον ζοφερο.Ο Τσακιρης καταφερνει να ισορροπησει αναμεσα σε ενα σοβαρο θεμα και στο γελιο, ετσι η ταινια δε βλεπεται ως φαρσα και μονο.

Βαθμος:

4/5