The Wind That Shakes the Barley (2006)

Σκηνοθεσία: Ken Loach

Πρωταγ.: Cillian Murphy, Padraic Delaney, Liam Cunningham

Υπόθεση: Στην Ιρλανδία του 1920, ο Ντάμιεν εγκαταλείπει την ιατρική του καριέρα και γίνεται παρτιζάνος στον αγώνα κατά των Βρετανών. Διαφωνώντας αργότερα με την απόφαση της μερικής ανεξαρτησίας, αρνείται να παραδώσει τα όπλα και παίρνει μέρος σε μια εμφύλια σύγκρουση που τον φέρνει αντιμέτωπο με τον αδελφό του. Χρυσός Φοίνικας Φεστιβάλ Καννών 2006.

Πολλές φορές έχει ασχοληθεί με τα εγκλήματα κατά της δημοκρατίας ο Ken Loach και το αποτέλεσμα ήταν απίστευτα προβλέψιμο και στρατευμένο. Ο Loach παρουσιάζει ηρωικά τους Ιρλανδούς που αγωνίζονται να βρουν όπλα για ν’ αντισταθούν στα βρετανικά στρατεύματα κατοχής, δημιουργώντας τις απαρχές του IRA. Ειρωνεύεται την εμπλοκή της πολιτικής συνείδησης λες και είναι ένα οργανωτικό χάος και μόνο, αδυνατεί να σκιαγραφήσει νηφάλια τις εσωτερικές συγκρούσεις που διασπούν τη δύναμη των «στρατιωτών» του και, μοιραία, κρεμάει ολόκληρο το φιλμ ξεχνώντας παντελώς πως για να ταυτιστείς με μια ταινία πρέπει πρώτα να χτίσεις χαρακτήρες κι ύστερα να τους στείλεις στα βουνά του όποιου «αντάρτικου». Η σκηνοθεσία του έντονα ακαδημαϊκή και αφελής. Γρονθοκπεί ανελέητα τον θεατή με προπαγάνδα για να συγκινήσει τους Ιρλανδούς και να δημιουργήσει τις αντιδράσεις των Βρετανών. Εμφανής είναι το πρόβλημα του Loach που δεν καταφέρνει να συσχετίσει την ιστορία της ιρλανδικής επανάστασης με τη σημερινή εποχή, όπως συνήθως συμβαίνει με αυτού του είδους τις ταινίες. Το θέμα είναι πολύ κλεισμένο στην εποχή του.

Προσωπική αξιολόγηση:

1.5/5



Τα 8½ των μεγάλων δημιουργών - Μέρος 1ο



Il grido (1957)

Ο Άλντο προσπαθει να βρει παρηγορια μετα το χωρισμο του με την Ίρμα περιπλανωμενος στην κοιλαδα του Παδου και παιρνοντας μαζι του το κοριτσακι τους.

Μεγαλη ταινια με τον Μικελαντζελο Αντονιονι να ειναι σε μερικες απο τις καλυτερες στιγμες του, δινοντας μαθηματα σινεμα, συνδυαζοντας εξοχα το νεορεαλισμο με τις φορμαλιστικες αναζητησεις οι οποιες αργοτερα θα επιβληθουν εναντι της ουσιας των εργων του. Αλλα κυριως η Κραυγη εχει μια μεγαλη συγκινησιακη δυναμη που δεν εχουν μετεπειτα εργα του Ιταλου σκηνοθετη με μεγαλυτερη φημη. Λογου χαρη οι σκηνες με το παιδακι (κυριως οταν προσπαθει να το παρηγορησει η η σκηνη του αποχωρισμου) εχουν μια τετοια δυναμη που παραπεμπει βεβαια και στο νεορεαλισμο. Η Κραυγη ειναι γυρισμενη στις κοιλαδες του Παδου και μεσα απο τα υπεροχα πλανα και την ατμοσφαιρικη φωτογραφια, την λιτη μελαγχολικη μουσικη (με το μοτιβο του πιανου να επαναλαμβανεται) και τις ερμηνειες (κυριως την παρουσια του Κοχραν) αλλα και απο το γεγονος οτι εχει ανθρωπινες στιγμες μες την βαρια φορτισμενη ατμοσφαιρα καταφερνει να κερδισει τον θεατη και να καταγραφει παρα την υπερβολικη της μελαγχολια (και που να δεις τα επομενα φιλμ του Μικελαντζελο) με την συμπονια της για τους απλους ανθρωπους στα κλασικα φιλμ του Ιταλικου σινεμα.

Προσωπική αξιολόγηση:

  (4/5: Πολύ καλή)

Senso (1954)

 

Τα 5 πιο αγαπημενα μου κινηματογραφικα κινηματα: Μερος 2ο

Η σκόνη του χρόνου (2008)

 

8½ (1963)

Η ταυτοτητα:
Ελληνικος τιτλος: "Οκτωμιση"

Eτος: 1963

Ειδος: Δραμα, Φαντασιας

Σκηνοθεσια: Federico Fellini

Σεναριο: Federico Fellini, Ennio Flaiano

Διαρκεια: 138'

Χωρα: Ιταλια

Η υποθεση:

Ο Γκουίντο Ανσέλμι, σκηνοθέτης που περνά μια κριτική περίοδο στην προσωπική και καλλιτεχνική ζωή του, βασανίζεται από φαντασιώσεις και έμμονες ιδέες που σχετίζονται με την καθολική του παιδεία, τις σχέσεις του με το σεξ και τις γυναίκες και την αναζήτηση ενός νοήματος στη δουλειά του. Εικόνες από την ταινία που γυρίζει συγχέονται με εφιάλτες, αλλά όλη αυτή η σύγχυση πραγματικότητας και φαντασίας καταλήγει σε μια χαρούμενη φαραντόλα, όπου όλα αποκτούν νόημα.

πηγη: athinorama.gr/cinema

Σχολια:
Η μαγεια του φελινικου σινεμα:
1. Εισροη ονειρικων στοιχειων, χωρις το εργο του να χανει σε ρεαλισμο και κοινωνικη αναφορικοτητα.
2. Λατρεια της γυναικας που συνεπαγει τη λατρεια της ιδιας της ζωης.
3. Μη ακαδημαικη - δαιδαλωδης πολλες φορες - αφηγηση.. που καταφερνει να μη γινει κουραστικη.
4. Χιουμορ... λεπτο, δεικτικο, καυστικο... πολυ χιουμορ = αγαπη για τη ζωη.

Ειδικοτερα για το 8½,
παρακαμπτω τις πασιγνωστες αρετες: σκηνοθεσια (η καλυτερη σκηνοθεσια που εχω δει σε ταινια), σεναριο, μουσικη, Mastroianni, ονειρικα πλανα, σουρεαλισμος κτλ, και πηγαινω στην ουσια. Υπαρχουν πολλες ταινιες που με τοση διαυγεια δειχνουν την αντινομια αναμεσα στην προσωπικη ζωη και το εργο ενος καλλιτεχνη; Η καλλιτεχνικη μου δημιουργια μπορει να αφορα και αλλους; Ζωντας μια "βολεμενη" αστικη ζωη ποσο αιχμηρος μπορω να ειμαι; ... Τα ερωτηματα δεν εχουν τελειωμο οπως και χρωματα στην παλετα με την οποια ο μαγος Fellini σκιαγραφει την "βυθιση" του Guido Anselmi: μελαγχολικα, κωμικα, οργιαστικα....

Ο maestro σατιριζει την υποδοχη εκ μερους των κριτικων ολων των ταινιων του (ιδιαιτερα του Dolce Vita ). Στην αρχη της ταινιας ο γιατρος τον ρωτα σαρκαστικα: <<Τι ετοιμαζεις τωρα; Ακομα μια ταινια χωρις ελπιδα;>>. Ετσι, αυτοσαρκαζομενος, ο Fellini προφυλασσεται απο μελλοντικες αρνητικες κριτικες του εργου του. Ταυτοχρονα εκδικειται τους κριτικους με μια φανταστικη σκηνη, οπου ο κριτικος Ντομιε δενεται και απαγχονιζεται μεσα σ' ενα σινεμα.

Με το 8½ υφος και δομη σημειωσαν νεους προοδους. Η αφηγηση ειναι χαλαρη, με επικεντρο την παραμονη του Guido στο θερετρο, αλλα κινειται ελευθερα, μπαινοβγαινοντας στα ονειρα και τις αναμνησεις του, Ετσι, η ταινια εχει σημαντικα πολυπλοκη χρονικη δομη απ' ολες τις ταινιες του Ιταλου μετρ. Δειχνει μια σειρα απο επεισοδια, αλλα εδω η συνδεση τους γινεται μεσα στη συνειδηση του Guido. Αυτο σημαινει οτι υπαρχουν τρεις κυριοι χρονικοι  "χωροι" μεσα στην ταινια: η παρουσα ημερα, το παρελθον και ο φανταστικος κοσμος του σκηνοθετη. Αυτος ειναι ο λογος που το 8½ απαιτει μεγαλη συμμετοχη του θεατη.

Η πιο προσωπικη στιγμη του Fellini ειναι μια αποθεωση της συνεργασιας ολων των συντελεστων: το σεναριο ειναι γεματο απο μικρες αληθειες για τις σχεσεις, τη θρησκεια, τη δουλεια και τις ταινιες. Η διαυγης φωτογραφια εχει μια αυστηρη ποιοτητα, η υπεροχα ποικιλη μουσικη επενδυση αποτελειται απο πρωτοτυπη μουσικη του Ροτα κι απο μουσικες του Τσαικοφσκι και του Βαγκνερ.

Η επιρροη της ταινιας του maestro ειναι φανερη στις ταινιες: "La nuit américaine" (1973), "All that jazz" (1979), "The Big Picture" (1989), "CQ" (2001), "Nine" (2009).
Το 8½ εμελλε να εδραιωθει ως ο υμνος του σκηνοθετη στον κινηματογραφο.

• Οscar καλυτερης ξενογλωσσης ταινιας
• Οscar ενδυματολογιας
• Συμμετοχη στις Καννες το Μαιο του 1963
• Προσωπικη αξιολογηση: 5/5

Τop 15 του Federico Fellini

15. Ginger e Fred (1986)

Προσωπικη αξιολογηση:

3,5/5

14. Intervista (1987)

Προσωπικη αξιολογηση:

3,5/5

13. Prova d'orchestra (1978)

Προσωπικη αξιολογηση:

4/5

12. Roma (1972)

Προσωπικη αξιολογηση:

4/5

11. Ιl bidone (1955)

Προσωπικη αξιολογηση:

4/5

10. Il Casanova di Federico Fellini (1976)

Προσωπικη αξιολογηση:

4/5

9. E la nave va (1983)

Προσωπικη αξιολογηση:

4/5

8. Giulietta degli spiriti (1965)

Προσωπικη αξιολογηση:

4,5/5

7. I vitelloni (1953)

Προσωπικη αξιολογηση:

4,5/5

6. Fellini - Satyricon (1969)

Προσωπικη αξιολογηση:

5/5

5. Le notti di Cabiria (1957)

Προσωπικη αξιολογηση:

5/5

4. La strada (1954)

Προσωπικη αξιολογηση:

5/5

3. Αmarcord (1973)

Προσωπικη αξιολογηση:

5/5

2. La dolce vita (1960)

Προσωπικη αξιολογηση:

5/5

1. 8½ (1963)

Προσωπικη αξιολογηση:

5/5

La notte (1961)

Η ταυτοτητα:

Ελληνικος τιτλος: "Η νυχτα"

Ετος: 1961

Ειδος: Δραμα

Σκηνοθεσια: Michelangelo Antonioni

Σεναριο: Michelangelo Antonioni, Ennio Flaiano

Hθοποιοι: Jeanne Moreau, Marcello Mastroianni, Monica Vitti

Διαρκεια: 122'

Χωρα: Ιταλια

H υποθεση:

Ο Τζιοβάνι και η Λίντια, ένα ζευγάρι ευκατάστατων αστών, επισκέπτονται έναν ετοιμοθάνατο φίλο και στη συνέχεια πηγαίνουν σ' ένα ανιαρό πάρτι. Καθώς η νύχτα κυλά, γίνεται όλο και πιο έντονη η απουσία επικοινωνίας ανάμεσά τους και η κόπωση ή η αδιαφορία που έχει διαβρώσει τη σχέση τους.

πηγη: athinorama.gr/cinema

Σχολια:
Η δευτερη ταινια της τριλογιας του μεγαλου δημιουργου Michelangelo Antonioni (μετα την "Περιπετεια" και πριν την "Εκλειψη") μιλαει για την μοναξια και την αποξενωση που σημαδευουν τη ζωη των ανθρωπων που ζουν στις μεγαλες πολεις αλλα και την κριση των σχεσεων. Η "Νυχτα" ειναι μια ταινια υπαρξιακου χαρακτηρα με πυκνοτητα και ποιοτικη δουλεια σε επιπεδο εικονας (οι ανθρωποι κινηματογραφουνται σε αρμονια με το περιβαλλον της πολης η της φυσης, art πλανα σωματων και ξεχωριζουν καποια στιλιζαρισμενα ευρηματα οπως η σιλουετα της Βιτι στο σκοταδι υπο τους ηχους τζαζ και οι τελικες σκηνες). Απο τις ταινιες των αρχων του ‘60 που επηρεασαν πολλους μετεπειτα σκηνοθετες. Συγκλονιστικοι οι Jeanne Moreau και Marcello Mastroianni. Ενα μυθικο ζευγος στην ιστορια του κινηματογραφου.

• L' avventura, La notte, L'eclisse: Η επιτομη του μοντερνου σινεμα.
• Χρυση Αρκτος στο Φεστιβαλ Βερολινου 1961.
• Προσωπικη αξιολογηση: 4,5 / 5





Copie conforme (2010)

Η ταυτοτητα:
Ελληνικος τιτλος: "Γνησιο Αντιγραφο"

Ετος: 2010

Ειδος: Δραμα

Σκηνοθεσια: Abbas Kiarostami

Σεναριο: Abbas Kiarostami

Ηθοποιοι: Juliette Binoche, William Shimell, Jean-Claude Carrière

Διαρκεια: 106'

Χωρα: Γαλλια, Ιταλια

Η υποθεση:

Ένας Βρετανός συγγραφέας, ο οποίος βρίσκεται στην Ιταλία για να παρουσιάσει το τελευταίο του βιβλίο, συναντά μια Γαλλίδα και μαζί ξεκινούν ένα οδοιπορικό στην Τοσκάνη συζητώντας για τη ζωή και την τέχνη.

πηγη: athinorama.gr/cinema

Σχολια:

Η πρωτη εκτος Ιραν ταινια του Kiarostami. Ποτε δε με ενθουσιασε το σινεμα του, αλλα η νεα του ταινια ξεφευγει απο το μελοδραμα και το μινιμαλισμο των προηγουμενων ταινιων του.

Το πρωτο μερος εξαιρετικο. Πολυ ενδιαφερουσες αποψεις για την τεχνη  και οδυνηρες αληθειες για τη φθορα της ζωής και το ρουτινιασμα του ερωτα. Ομορφη και φωτεινη η Τοσκανη, εξαιρετικη η Binoche. Στο δευτερο αρχισε να επαναλαμβανεται. Αυτα τα φιλολογικου επιπεδου σεναρια και αυτες οι ατελειωτες ψυχοαναλυτικες και ψυχοδομικες ατακες αρχισαν να κουραζουν. Αυτο το κομψο παιχνιδι ταυτοτητων μου φανηκε αρκετα επιτηδευμενο και εγκεφαλικο.

• Αρα:
• Εξαιρετικη η βραβευμενη στις Καννες Juliette Binoche.
• Αριστουργηματικο το πρωτο μερος.
• Φλυαρο και επιτηδευμενο το δευτερο.
• Προσωπικη αξιολογηση: 3/5



Μια αιωνιότητα και μια μέρα (1998)

Η ταυτοτητα:

Ετος: 1998

Ειδος: Δραμα

Σκηνοθεσια: Θοδωρος Αγγελοπουλος

Σεναριο: Θοδωρος Αγγελοπουλος, Πετρος Μαρκαρης, Tonino Guerra

Ηθοποιοι: Bruno Ganz, Isabelle Renauld, Αχιλλεας Σκεβης

Μουσικη: Ελενη Καραινδρου

Διαρκεια: 130'

Χωρα: Ελλαδα, Ιταλια, Γαλλια

Η υποθεση:

Ένας συγγραφέας, που πρόκειται να μπει την επόμενη μέρα στο νοσοκομείο κι ενδεχομένως να πεθάνει, έχει μια μικρο-περιπέτεια μ' ένα Αλβανάκι, θυμάται μια ευτυχισμένη οικογενειακή στιγμή πριν από 30 χρόνια και βιώνει ένα παράξενο ταξίδι, όπου το παρελθόν, το παρόν και το φανταστικό γίνονται ένα.

πηγη: athinorama.gr/cinema

Σχολια:

Δεν ειμαι θερμος υποστηρικτης του Αγγελοπουλου.Το αντιθετο.Αλλα, αυτη η ταινια μου αρεσε πραγματικα και ειναι καπως διαφορετικη απο τις υπολοιπες του.Ανθρωπινη με συγκινηση και με εναν απιστευτο Bruno Ganz.Ενα road movie με πρωταγωνιστες εναν διασημο ηλικιωμενο συυγραφεα και ενα παιδι των φαναριων.Αυτο το πηγαινε-ελα του πρωταγωνιστη αναμεσα στο παρον και το παρελθον θυμιζε το φελινικο 8½.Φοβερη η σκηνη στο λεωφορειο.Βεβαια, δεν απουσιαζει το γνωστο ελλαττωμα του Αγγελοπουλου: αργος ρυθμος (βεβαια, σε καποιους αρεσει)!!

Χρυσος Φοινικας στο Φεστιβαλ των Καννων.

Προσωπικη αξιολογηση:

3/5

Il Casanova di Federico Fellini (1976)

Η ταυτοτητα:

Ετος: 1976

Ειδος: Βιογραφια, Δραμα, Ιστορικη

Σκηνοθεσια: Federico Fellini

Σεναριο: Federico Fellini, Bernardino Zapponi

Ηθοποιοι: Donald Sutherland, Tina Aumont, Cicely Brown

Μουσικη: Nino Rota

Διαρκεια: 164'

Χωρα: Ιταλια

Η υποθεση:

Βιογραφική δημιουργία του Φεντερίκο Φελίνι, γύρω από τη ζωή και τη δράση του Καζανόβα, δοσμένη με το γνωστό γκροτέσκο στυλ του μεγάλου Ιταλού σκηνοθέτη.

πηγη: athinorama.gr/cinema

Σχολια:

Ο Καζανοβας ηταν εμπορικη αποτυχια παγκοσμιως, εκτος της Ιαπωνιας οπου εκει κυριολεκτικα εσπασε τα ταμεια!Οι αντιδρασεις της κριτικης ηταν αναμεικτες.Αυτη η απομακρη και συναισθηματικα κενη μελετη συναντησε ψυχρη υποδοχη απο πολλους.Καποιοι κατηγορησαν τον Φελινι οτι χρησιμοποιει τις γυναικες ως αντικειμενο.
Παραξενη, σκοτεινη, αλλα γοητευτικη μελετη στην ιστορια του Καζανοβα.Ο Ιταλος μετρ τον παρουσιαζει σαν αψυχο ηρωα που περιφερεται απο το ενα οργιο στο αλλο.Εκπληκτικη ερμηνεια απο τον Ντοναλντ Σαδερλαντ.Συγκλονιστικη αναπαρασταση της Βενετιας.Εξαιρετικη η σκηνοθεσια του μαγου Φελινι.Αλλο ενα αριστουργηματικο σαουντρακ απο το Νινο Ροτα.Λιγακι μονοτονο,γιατι δεν εχει καποια εκπληξη.Η ταινια παρουσιαζει εναν ανωριμο ηρωα που περιφερεται απο εδω και απο εκει δινοντας χαρα στις γυναικες.Η ατμοσφαιρα καταπληκτικη.Ενας τεραστιος κοσμος θλιβερης ακολασιας.Η παρακμη του Καζανοβα οπως τον συνελαβε η φελινικη φαντασια.Απομακρο, συναισθηματικα κενο, ψυχρο, αλλα εξυπνο και γοητευτικο.

Βαθμος:

4/5

Salò o le 120 giornate di Sodoma (1975)

Η ταυτοτητα:

Ετος: 1975

Ειδος: Δραμα

Σκηνοθεσια: Pier Paolo Pasolini

Σεναριο: Pier Paolo Pasolini, Sergio Citti

Ηθοποιοι: Aldo Valletti, Paolo Bonacelli, Caterina Boratto

Μουσικη: Ennio Morricone

Διαρκεια: 116'

Χωρα: Ιταλια

Η υποθεση:

Ελεύθερη διασκευή του ομώνυμου βιβλίου του μαρκήσιου ντε Σαντ, η δράση του οποίου μεταφέρθηκε στη δημοκρατία του Σαλό, τις τελευταίες μέρες της φασιστικής εξουσίας στην Ιταλία. Σκηνές απίστευτης ωμότητας συνθέτουν την παζολινική αντίληψη της Κόλασης, σε μια ταινία που θα αποτελούσε μέρος μιας νέας τριλογίας.
πηγη: athinorama.gr/cinema

Σχολια:

Μια απο τις πιο αμφιλεγομενες ταινιες ολων των εποχων!

Μεσα απο τα σαδομαζοχιστικα οργια ο Pasolini εξεφρασε τις πολιτικες και κοινωνικες αντιληψεις του, για τις οποιες και πεθανε.Η ταινια ειναι πραγματικα ενα σκοτεινο γοητευτικο αριστουργημα γεματο συμβολισμους.Οι ιδιοτητες των βασανιστων ειναι οι ακρογωνιαιοι λιθοι ενος φασιστικου συστηματος.Η παντρεια τους με τα παιδια τους (κλειστο το αιμα του φασισμου, δεν αλλαζει οποτε ειναι αναποφευκτα και αρρωστο), τα διαγγελματα τους, τα ρουφιανιλικια των φυλακισμενων, η εκτελεση του νεαρου που συνουσιαζεται με την ΑΝΤΙΘΕΤΟΥ φιλου υπηρετρια και η γροθια που υψωνει, το τελικο-επιτηδες μουγγο-κρεσεντο βιας.Ολα συνθετουν ενα ψηφιδωτο που αν το κοιταξεις ολοκληρωμενο ειναι ο ταυρος του φασισμου.Το φιναλε μενει χαραγμενο στη μνημη μας για πολυ καιρο.Μια απο τις 10 πιο αγαπημενες μου ταινιες ολων των εποχων.

Οσο για το θανατο του Pasolini εχω ακουσει τα εξης:

Κατα τη διαρκεια των γυρισματων του "Salo" δεχθηκε απειλες για τη ζωη του.Αλλα, ο αιρετικος σκηνοθετης αδιαφορουσε.Λιγους μηνες μετα την ολοκληρωση της ταινιας ο Pasolini πηγε στην Οστια (κακοφημη πολη της Ιταλιας) για μια νυχτα ηδονης.Σε μια βρωμικη απομονομενη παραλια της πολης μια ομαδα φασιστων τον σκοτωσαν βαναυσα.Ο Πινο Πελοζι, εραστης του σκηνοθετη και ποιητη, ομολογησε πως αυτος τον δολοφονησε.Ο ιδιος ο Πελοζι, το 2005 απεσυρε την ομολογια του και υποστηριξε οτι καποιοι μαφιοζοι τον ειχαν σκοτωσει.Ειπε οτι αναγκαστηκε να ομολογησει γιατι υπηρχαν απειλες κατα του ιδιου και της οικογενειας του...

Ο λογος που δολοφονηθηκε ειναι, επειδη, ο Παζολινι στο τελευταιο βιβλιο του, το "Πετρελαιο" αποκαλυπτει καποιες βρωμοδουλειες της μαφιας.Μαλιστα ειχε δηλωσει πως ξερει πολλα και θα μιλησει...Επισης και στο "Salo" και σε αλλες ταινιες του περνα καποια μυνηματα που ενοχλησαν πολυ...

                                                         Βαθμος:   

                                                            5/5


Ολες οι ταινιες του Pier Paolo Pasolini που εχω δει, με σειρα προτιμησεως:
1.Salò o le 120 giornate di Sodoma (1975) 5/5
2.Accattone (1961) 5/5
3.Teorema (1968) 5/5
4.Uccellacci e uccellini (1966) 4,5/5
5.Mamma Roma (1962) 4/5
6.Il vangelo secondo Matteo (1964) 4/5
7.Edipo re (1967) 4/5
8.Il Decameron (1971) 4/5
9.Porcile (1969) 3,5/5
10.Medea (1969) 3,5/5
11.Comizi d' amore (1965) 3,5/5
12.I racconti di Canterbury (1972) 3/5
13.Il fiore delle mille e una notte (1974) 2/5