Ο Tim Burton ως πρόεδρος της κριτικής επιτροπής των περσινών Καννών απένειµε το Χρυσό Φοίνικα σε µια τριτοκοσµική παραγωγή µε τον µακροσκελές τίτλο «Ο θείος Μπούνµι θυµάται τις προηγούµενες ζωές του». Ενός άγνωστου στο ευρύτερο κοινό, µε τον γλωσσοδετικό όνοµα Απιτσατόνγκ Γουιρασετακούλ. Έπραξε σωστά;
Λυρική ταινία που κινείται γύρω από το μεταφυσικό στοιχείο και το θάνατο. Γεμάτη πάθος για τη ζωη. Νατουραλισμός, ποίηση, Ταρκόφσκι, λαϊκοί μύθοι, Βούδας, σουρεαλισμός τα κύρια χαρακτηριστικά της ταινίας. Πολλοί οι συμβολισμοί. Ο τίτλος της ταινίας είναι μια περίληψη για το τι θα ακολουθήσει. Γιατί ο θείος Μπούνμι θυμάται τις προηγούμενες ζωές του και όχι την προηγούμενη ζωή του; Γιατί έτσι λέει η φιλοσοφία και η θρησκεία των Ταιλανδέζων: όταν θα πεθάνεις, θα ξαναγεννηθείς σαν ζωό. Έτσι ο Μπούνμι εμφανίζεται ως γορίλας, ως ψάρι, ως αγελάδα. Όμως οι υμβολισμοί του Ουερασεθακούλ είναι και γενικότεροι, δεν περιορίζονται στην κουλτούρα της χώρας του. Ο γορίλας είναι η φοβία που μας τρομοκρατούσε όταν ήμασταν παιδιά. Τώρα που πεθάναμε ζευγαρώσαμε με αυτήν. Τα μυνήματα, επίσης, είναι και αντιπολεμικά. Ο χρόνος ένα αιώνιο τώρα χωρίς µέλλον, χωρίς παρελθόν. Εποµένως, ζούµε, βιώνουµε τις προηγούµενες ζωές µας. Τώρα. Γιατί ο θάνατος είναι το στάδιο ενός κύκλου που δεν έχει ούτε τέλος ούτε αρχή. Το άτοµο πρέπει να λειτουργεί µόνο µε τις αισθήσεις. Το µυαλό, η σκέψη, είναι ένα δοχείο στο οποίο αποθηκεύονται εµπειρίες. Εποµένως µας ξεγελάει, µας ταλαιπωρεί και µας αποσυντονίζει. Ο αντικατοπτρισµός είναι αυταπάτη. Εποµένως συνυπάρχουν αρµονικά οι ζωντανοί µε τους νεκρούς και όλοι µαζί µε τα ζώα και τη φύση.
Αυτά από ουσία. Τώρα πάμε στις σάλτσες. Φοβερές οι εικόνες του Ταϊλανδού: μαγικός ρεαλισμός. Ειδική αναφορά σε δυο υπέροχες σκηνές: η πρώτη με την ηλικιωµένη πριγκίπισσα που για να ξανανιώσει κάνει έρωτα µε ένα γατόψαρο και σπαρταράει από ηδονή και η δεύτερη αυτή μέσα στη σπηλιά όπου ο Μπούνμι πηγαίνει στον κάτω κόσμο. Η σκηνοθεσία του Οερασεθακούλ ειρωνική, εξωτική, νωχελική, απειλητική. Η μουσική γοητευτική, από τους ήχους της νύχτας.
Αλλά, έχει και ένα μειονέκτημα καθαρά προσωπικό. Πρέπει να γνωρίζεις και κάτι από Ασιάτικη κουλτούρα, απο Βουδισμό, από τους λαϊκούς μύθους τους κλπ-κλπ. Αλλιώς σε κουράζει σε σημεία και γίνεται και λίγο δυσνόητη και δύσκολη.
Προσωπική αξιολόγηση:
(μαγεία)
ΥΓ1: Τελικά, μου φαίνεται, πως ο Tim έπραξε σωστά. :)
ΥΓ2: Απ' ότι φαίνεται η ταινία ξένισε πολύ το αθηναϊκό κοινό. Στο "Αστυ" στην παράσταση των 20:15 όταν παω να βγάλω εισητήρια μου λέει μια γιαγιά: "Είναι χάλια. Θα πρότεινα να μην συνεχίσεις. Εγω προειδοποιήσα". Είχε άρκετό κόσμο, αλλά στο τέλος της ταινίας είχαν φύγει σχεδόν οι μισοί! Ο διπλανός από τη μέση και μετά σχεδόν κοιμόταν. Και όταν κατέβηκαν οι τίτλοι τέλους ακούστηκε ένα ειρωνικό χειροκρότημα. Βγαίνοντας από το σινεμά είχε μαζευτεί μια παρέα και έλεγε: "Κανένα νόημα!", "δήθεν", "ε, μα τι περιμένεις τώρα από τριτοκοσμικές χώρες;" και άλλα τέτοια εκνευριστικά και απίθανα.
