The Wind That Shakes the Barley (2006)

Σκηνοθεσία: Ken Loach

Πρωταγ.: Cillian Murphy, Padraic Delaney, Liam Cunningham

Υπόθεση: Στην Ιρλανδία του 1920, ο Ντάμιεν εγκαταλείπει την ιατρική του καριέρα και γίνεται παρτιζάνος στον αγώνα κατά των Βρετανών. Διαφωνώντας αργότερα με την απόφαση της μερικής ανεξαρτησίας, αρνείται να παραδώσει τα όπλα και παίρνει μέρος σε μια εμφύλια σύγκρουση που τον φέρνει αντιμέτωπο με τον αδελφό του. Χρυσός Φοίνικας Φεστιβάλ Καννών 2006.

Πολλές φορές έχει ασχοληθεί με τα εγκλήματα κατά της δημοκρατίας ο Ken Loach και το αποτέλεσμα ήταν απίστευτα προβλέψιμο και στρατευμένο. Ο Loach παρουσιάζει ηρωικά τους Ιρλανδούς που αγωνίζονται να βρουν όπλα για ν’ αντισταθούν στα βρετανικά στρατεύματα κατοχής, δημιουργώντας τις απαρχές του IRA. Ειρωνεύεται την εμπλοκή της πολιτικής συνείδησης λες και είναι ένα οργανωτικό χάος και μόνο, αδυνατεί να σκιαγραφήσει νηφάλια τις εσωτερικές συγκρούσεις που διασπούν τη δύναμη των «στρατιωτών» του και, μοιραία, κρεμάει ολόκληρο το φιλμ ξεχνώντας παντελώς πως για να ταυτιστείς με μια ταινία πρέπει πρώτα να χτίσεις χαρακτήρες κι ύστερα να τους στείλεις στα βουνά του όποιου «αντάρτικου». Η σκηνοθεσία του έντονα ακαδημαϊκή και αφελής. Γρονθοκπεί ανελέητα τον θεατή με προπαγάνδα για να συγκινήσει τους Ιρλανδούς και να δημιουργήσει τις αντιδράσεις των Βρετανών. Εμφανής είναι το πρόβλημα του Loach που δεν καταφέρνει να συσχετίσει την ιστορία της ιρλανδικής επανάστασης με τη σημερινή εποχή, όπως συνήθως συμβαίνει με αυτού του είδους τις ταινίες. Το θέμα είναι πολύ κλεισμένο στην εποχή του.

Προσωπική αξιολόγηση:

1.5/5



3 ταινίες των Jean Pierre και Luc Dardenne



The Time That Remains (2009)



Πριν μιλήσω συγκεκριμένα για την ταινία, θα ήθελα να εκφράσω την αγάπη μου και το θαυμασμό μου προς τον Παλαιστίνιο σκηνοθέτη-ηθοποιό Elia Suleiman. Το 2002 μας χάρισε ένα αριστούργημα, τη "Θεϊκή Παρέμβαση" (Yadon ilaheyya ), μια ταινία με έντονες επιρροές από Chaplin, Tati και σουρεαλισμό. Το 2009 κάνει μια ακόμα πιο ολοκληρωμένη ταινία, το "Ο Χρόνος που απομένει" που ήταν υποψήφιο για Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών.

Ο Suleiman με αυτή την ταινία μας αφηγήτε την ιστορία της οικογένειάς του και ολόκληρης της Παλαιστίνης. Αυτοβιογραφικό φιλμ, δηλαδή. Το πρώτο μέρος είναι πολύ ενδιαφέρον, γιατί αναφέρεται σε παλιά γεγονότα , που λίγο πολύ, σαν Ελληνες τα αγνοούμε. Αποτελείται από μικρά προσωπικά δράματα και μεγάλα ιστορικά γεγονότα. Υπέροχο χιούμορ: λεπτό, διακριτικό, υπόγειο, μαύρο, σουρεαλιστικό, νοσταλγικό... Ο Suleiman το χρησιμοποιεί ως εργαλείο για να περάσει πιο δυνατά τα μηνύματά του και για να καταδείξει την απόγνωση ενός λαού, που μόνο να γελάσει μπορεί με την κατάντια του να είσαι μειονότητα στη χώρα σου! Από την άλλη έχει ενδιαφέρον για την ιστορία της περιοχής, όπου βλέπουμε την Παλαιστινιακή άποψη, αρκετά ήπια, καθόλου φανατική. Η κριτική που ασκεί στην πολιτική του Ισραήλ στα κατεχόμενα είναι καίρια, καυστική και σφάζει με το μπαμπάκι, με το χιούμορ της δηλαδή.

Στο δεύτερο μέρος, πιστεύω, απογειώνεται. Πολύ συγκινητικό, χωρίς μελοδραματισμούς. Ο Suleiman εδώ δίνει ρέστα και ως ηθοποιός. Το άλλοτε άδειο και άλλοτε γεμάτο πόνο βλέμμα του λέει περισσόετρα απ' ότι όλη η ταινία. Η διαχείριση των σιωπών είναι άριστη, ενώ οι επαναλήψεις κάποιων σκηνών χρησιμεύουν (πιστεύω) για να τονιστεί το επαναλαμβανόμενο αδιέξοδο των προσπαθειών επίλυσης του παλαιστινιακού προβλήματος. Oι ήρωες της ταινίας βρίσκονται, συνεχώς, σε σύγχιση και η έλλειψη συγκέντρωσης σε ένα στόχο, αυτό το σπατάλημα ενέργειας (και επαναστατικότητας) σε ανούσιες πράξεις!

Σκηνοθεσία άψογη: λιτή, μινιμαλιστική, σε στυλ Jacques Tati. Το σενάριο με πινελιές και σκίτσα. Σαν βωβή κομεντί. Υπέροχη αισθητική, ισορροπία ανάμεσα στο δράμα, το σαρκασμό, το σουρεαλισμό και την ποίηση. Του Kusturica του πήρε σχεδόν 3 ώρες για να πει κάποια πράγματα για την πατρίδα του, στο "Η ζωή είναι ένα θαύμα". Ο Suleiman τα λέει όλα σε λιγότερο από μιάμιση ώρα.

Προσωπική αξιολόγηση:
  (4.5/5: Πολύ καλή +)



Τα 5 πιο αγαπημενα μου κινηματογραφικα κινηματα: Μερος 2ο

La graine et le mulet (2007)

 

5 προσφατες ταινιες

 

Η σκόνη του χρόνου (2008)

 

Play Time (1967)

Η ταυτοτητα:

Ετος: 1967

Ειδος: Κομεντι

Σκηνοθεσια: Jacques Tati

Σεναριο: Jacques Tati, Jacques Lagrange

Ηθοποιοι: Jacques Tati, Barbara Dennek, Rita Maiden

Διαρκεια: 155'

Χωρα: Γαλλια

H υποθεση:

Ένα γκρουπ από την Αμερική φτάνει στο Παρίσι. Αντί για τη γραφική Πόλη του Φωτός οι τουρίστριες βλέπουν ένα υπερσύγχρονο συγκρότημα κτιρίων, περιηγούνται σε μια έκθεση μοντέρνων προϊόντων και δειπνούν σε ένα εστιατόριο πολυτελείας. Στους ίδιους χώρους περιφέρεται και ο κύριος Ιλό.

πηγη: http://entertainment.in.gr/

Σχολια:

Με πνευματωδες χιουμορ, καταπληκτικα σκηνικα και φοβερη δουλεια στην ηχητικη μπαντα, το Play Time καταφερνει να σχολιασει τη συγχρονη πολη, την κατευθυνομενη νοοτροπια του "νεο-μικροαστου" και την τεχνολογια που μπαινει στην ζωη του.

Δεν σταματα να παιζει με τους ηχους, να αστειευεται με τον θεατη, να τον κανει να γελα  σκηνοθετωντας κωμικοτραγικες καταστασεις για να καταληξει αισιοδοξα, μετατρεποντας την ασφυκτικη πολη σε Λουνα Παρκ.



Διακριτικα αστεια γκαγκς και μια εξαιρετικη σκηνοθεσια με ευρηματικα πλανα:

α) Δυο οικογενειες σε δωματια με τζαμαρια και κοινo τοιχο παρακολουθουν το ιδιο προγραμμα στην τηλεοραη του τοιχου τους και καταγραφονται κοινα σημεια και διαφορες στις αντιδρασεις τους, χωρις να βλεπουμε το προγραμμα (http://www.youtube.com/watch?v=pdMsEg-2XkU&feature=related) β) Καποιος καθαριζει ενα τζαμι με οριζοντιο αξονα. Στο τζαμι εμφανιζεται η αντανακλαση ενος πουλμαν με αμερικανους τουριστες και οπως το τζαμι αλλαζει κλισεις οι τουριστες φαινεται να αλλαζουν και αυτοι κλιση φωναζοντας ουαου σαν να ανεβοκατεβαινουν στο Λουνα Παρκ. (http://www.youtube.com/watch?v=UblJAEvHpu8&feature=related),  γ) Το σικ ρεστοραν οπου γκρεμιζεται μεσα σε μια νυχτα = η επιτομη του ρεαλιστικου χιουμορ. Πρωτοτυπα ευρηματα ενσωματωμενα σε μια εξαιρετικη σπουδη  του ανθρωπου των πολεων.

O κυριος Hulot ( εξαιρετικη ερμηνεια) φαινεται παραξενος μεσα σε αυτο το πανυγηρι, αλλα ειναι ο μονος γνησιος και ανθρωπινος.



Ο Τατι ειναι οξυδερκης και παρατηρητικος, κριτικος και προφανως αστειος, ενω παραθετει μια ολοκληρωτικη κριτικη προς το Μοντερνισμο. Παραλληλα, η εικονα ειναι αψογη και η δραση ανελεητη.

• Πολυ μπροστα απο την εποχη της, παραμενει απιστευτα επικαιρη.
• Ζουμε σ' ενα χαοτικο λουνα παρκ. 
• Επιστροφη στο βωβο κινηματογραφο.
• Η πιο προσωπικη και πιο αγαπημενη μου ταινια του Tati.
• Η κορηφαια στιγμη του γαλλικου κινηματογραφου.
• Προσωπικη αξιολογηση:

 (5/5)

Ζουμε σε ενα χαοτικο λουνα παρκ.

Links:

• IMDb: PLAY TIME
• Rotten Tomatoes: PLAY TIME
• All movie: PLAY TIME

Μερικες σκηνες της ταινιας:



L'illusionniste (2010)

Η ταυτοτητα:

Ελληνικος τιτλος: "Ο Θαυματοποιος"

Ετος: 2010

Eιδος: Αnimation
Σκηνοθεσια: Sylvain Chomet
Σεναριο: Sylvain Chomet, Jacques Tati
Διαρκεια: 90'
Χωρα: France, UK

Η υποθεση:
Ο «Θαυματοποιός», ένας Γάλλος ταχυδακτυλουργός που αναγκάζεται να φτάσει μέχρι τη Βόρεια Βρετανία για να βρει κοινό, γοητεύει με τα τρικ του τη νεαρή Αλίκη, η οποία τον ακολουθεί στο Εδιμβούργο.
πηγη: athinorama.gr/cinema

Σχολια:
Μετα απο το εξαιρετικο Les triplettes de Belleville (2003) ο Sylvain Chomet κανει αλλο ενα παραδοσιακο animation βασισμενο σε ενα σεναριο του σπουδαιου, μεγιστοτιτανοτεραστιου Jacques Tati!
Το αποτελεσμα ειναι ενα κομψοτεχνημα που ανακαλυπτει ξανα την παλια, χαμενη κινηματογραφικη μαγεια. Τα σκιτσα του Chomet εκπληκτικα, παλαιας κοπης. Δε χορταινεις να τα βλεπεις! Οι εικονες του πανεμορφες. Μια εικονα, χιλιες λεξεις.

Στον "Θαυματοποιο" κυριαρχουν ολα τα χαρακτηριστικα του  σινεμα του Tati: μελαγχολια, τρυφεροτητα, συναισθημα, διακριτικο χιουμορ, αμεσοτητα, φαντασια, ανθρωπια, σκηνοθετικη βιρτουοζιτε, αισθητικη βωβου κινηματογραφου και μαγικη ατμοσφαιρα. Το "L'illusionniste" ειναι ενας φορος τιμης στους μαγους, στους κλοουν, στους περιπλανωμενους καλλιτεχνες οι οποιοι αρχιζουν σιγα σιγα να χανονται. Tελος εποχης του ρομαντισμου, της μαγειας, της ουτοπιας, τις οφθαλμαπατες. Η ανοδος των ροκ σταρ, του χαβαλε...

Κατα καποιον τροπο ειναι και ενας φορος τιμης στο σινεμα του Tati.

Ποιος θα το πιστευε πως στο τελος του 2010 μας περιμενε μια εκπληξη απο το θαυμαστο κοσμο του Jacques Tati. To καλυτερο δωρο για τα Χριστουγεννα, μακρια απο το ψευτοεντυπωσιασμο του 3D αυτος ο Θαυματοποιος... μ'εκανε και τον πιστεψα... Η αποθεωση του καλου γουστου.
Μια πολυ νοσταλγικη σκηνη της ταινιας ειναι αυτη. Καλο θα ηταν οση ΔΕΝ εχουν παρακολουθησει την ταινια να μην δουν τη φωτογραφια.

Απεσπασε το Ευρωπαικο Βραβειο καλυτερου animation και μια υποψηφιοτητα για Χρυση Σφαιρα. Εγω ευχομαι να παρει και το Oscar καλυτερου animation απο το κατωτερο, αλλα επισης πολυ καλο "Toy Story 3" και το Oscar καλυτερης ταινιας .... (με τιποτα, αλλα αφηστε με να ονειρευομαι....!!).

Ο,τι καλυτερο ειδα το 2010 με διαφορα!

• Κοσμημα ευαισθησιας.
• Τα μικρα, καθημερινα "θαυματα" εχουν πια ξεπεραστει.
• Η αυταπατη ελαχιστα διαρκει.
• Προσωπικη αξιολογηση:

   (4,5/5)

Links

• Επίσημο website της ταινίας
• IMDB: Ο ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΟΣ
• Rotten Tomatoes: Ο ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΟΣ
• All Movie: Ο ΘΑΥΜΑΤΟΠΟΙΟΣ

Copie conforme (2010)

Η ταυτοτητα:
Ελληνικος τιτλος: "Γνησιο Αντιγραφο"

Ετος: 2010

Ειδος: Δραμα

Σκηνοθεσια: Abbas Kiarostami

Σεναριο: Abbas Kiarostami

Ηθοποιοι: Juliette Binoche, William Shimell, Jean-Claude Carrière

Διαρκεια: 106'

Χωρα: Γαλλια, Ιταλια

Η υποθεση:

Ένας Βρετανός συγγραφέας, ο οποίος βρίσκεται στην Ιταλία για να παρουσιάσει το τελευταίο του βιβλίο, συναντά μια Γαλλίδα και μαζί ξεκινούν ένα οδοιπορικό στην Τοσκάνη συζητώντας για τη ζωή και την τέχνη.

πηγη: athinorama.gr/cinema

Σχολια:

Η πρωτη εκτος Ιραν ταινια του Kiarostami. Ποτε δε με ενθουσιασε το σινεμα του, αλλα η νεα του ταινια ξεφευγει απο το μελοδραμα και το μινιμαλισμο των προηγουμενων ταινιων του.

Το πρωτο μερος εξαιρετικο. Πολυ ενδιαφερουσες αποψεις για την τεχνη  και οδυνηρες αληθειες για τη φθορα της ζωής και το ρουτινιασμα του ερωτα. Ομορφη και φωτεινη η Τοσκανη, εξαιρετικη η Binoche. Στο δευτερο αρχισε να επαναλαμβανεται. Αυτα τα φιλολογικου επιπεδου σεναρια και αυτες οι ατελειωτες ψυχοαναλυτικες και ψυχοδομικες ατακες αρχισαν να κουραζουν. Αυτο το κομψο παιχνιδι ταυτοτητων μου φανηκε αρκετα επιτηδευμενο και εγκεφαλικο.

• Αρα:
• Εξαιρετικη η βραβευμενη στις Καννες Juliette Binoche.
• Αριστουργηματικο το πρωτο μερος.
• Φλυαρο και επιτηδευμενο το δευτερο.
• Προσωπικη αξιολογηση: 3/5



Les vacances de Monsieur Hulot (1953)

Η ταυτοτητα:

Ελληνικος τιτλος: Οι διακοπες του κυριου Ιλο

Ετος: 1953

Ειδος: Κωμωδια

Σκηνοθεσια: Jacques Tati

Σεναριο: Jacques Tati, Henri Marquet

Διαρκεια: 114'

Χωρα: Γαλλια

Η υποθεση:

Ο κύριος Ιλό, ένας συμπαθής μεσόκοπος εργένης, έρχεται για διακοπές σ' ένα παραθαλάσσιο ξενοδοχείο και αναστατώνει με την "αφύσικη", αλλά γνήσια ανθρώπινη, συμπεριφορά του την υπόλοιπη κοινότητα των παραθεριστών.

πηγη: athinorama.gr/cinema

Σχολια:

Η πρωτη εμφανιση του Ιλο!!!!Αυτου του εκπληκτικου, ρομαντικου, σιωπηλου, μελαγχολικου χαρακτηρα!!!Οπου μπορει να φαινεται αφυσικος για τους υπολοιπους, αλλα ειναι ο πιο ανθρωπινος, ο πιο γνησιος...

Ο σπουδαιος  Tati σατιριζει τους κοινωνικους ρολους που παιζουμε ακομα και στον ελευθερο χρονο μας.Τρομερα ξεκαρδιστικα γκαγκ, αλλα και μελαγχολια και ποιηση.Ενας υμνος στη ζωη (αισιοδοξη μουσικη, τα πουλια κελαηδουν, τα παιδια παιζουν χαρουμενα, η ομορφια της θαλασσας κτλπ).Προσοχη στη λεπτομερεια, παρατηριτικοτητα και ελαχιστοι διαλογοι.Κατι σαν επιστροφη στο βωβο κινηματογραφο.Ιδιοφυια!

Η επηρροη του Chaplin ειναι εμφανης.

Trailer

Soundtrack

                                                                                   

Bαθμος:

5/5

L' atalante (1934)

Η ταυτοτητα:

Ετος: 1934

Ειδος: Δραμα, Ρομαντζο

Σκηνοθεσια: Jean Vigo

Σεναριο: Jean Guinee, Albert Riera

Ηθοποιοι: Dita Parlo, Michel Simon, Jean Daste

Διαρκεια: 89'

Χωρα: Γαλλια

Η υποθεση:

Ο καπετάνιος της «Αταλάντης» ξεκινά με το ποταμόπλοιο το γαμήλιο ταξίδι του. Μαζί με τη γυναίκα του σαλπάρουν κι ένας μισότρελος γερο-ναύτης, ένας νεαρός μούτσος κι ένα τσούρμο γάτες.

πηγη: athinorama.gr/cinema

Σχολια:

Για πολλους (κριτικους, κυριως) ειναι μια απο τις 10 καλυτερες ταινιες ολων των εποχων.Ο Γαλλος σκηνοθετης Jean Vigo, με μονο τρεις ταινιες μικρου μηκους στο ενεργητικο του, γυριζει την "Αταλαντη" και στα γυρισματα της ταινιας πεθαινει απο πνευμονια (νομιζω).Ηταν μολις 29 ετων!

Ποιητικη, λυρικη και ωμα ρεαλιστικη.Μια ωδη στον ερωτα.Ο Σιμον κλεβει την παρασταση.Αλλα, μεχρι εκει.Η σεναριακη ιδεα ειναι λιγη, ο τροπος κινηματογραφησης ξεπερασμενος.Καλη ταινια, αλλα τιποτα το ιδιαιτερο.Κατα τη γνωμη μου, η πιο υπερτιμημενη ταινια ολων των εποχων μαζι με το "Citizen Kane".Αλλωστε και το 1934 που βγηκε το εθαψαν οι κριτικοι και στα ταμεια πατωσε.Το 1996 -μου φαινεται- βγηκε σε νεα κοπια και αρχισε να φιγουραρει στις λιστες με τις καλυτερες ταινιες που εχουν γυριστει.

Μια ταινια που με τα κριτηρια του 1934 ηταν αριστουργημα και με τα κριτηρια του 2010 ειναι απλα μια καλη ταινια.

Βαθμος:

3/5

Μια αιωνιότητα και μια μέρα (1998)

Η ταυτοτητα:

Ετος: 1998

Ειδος: Δραμα

Σκηνοθεσια: Θοδωρος Αγγελοπουλος

Σεναριο: Θοδωρος Αγγελοπουλος, Πετρος Μαρκαρης, Tonino Guerra

Ηθοποιοι: Bruno Ganz, Isabelle Renauld, Αχιλλεας Σκεβης

Μουσικη: Ελενη Καραινδρου

Διαρκεια: 130'

Χωρα: Ελλαδα, Ιταλια, Γαλλια

Η υποθεση:

Ένας συγγραφέας, που πρόκειται να μπει την επόμενη μέρα στο νοσοκομείο κι ενδεχομένως να πεθάνει, έχει μια μικρο-περιπέτεια μ' ένα Αλβανάκι, θυμάται μια ευτυχισμένη οικογενειακή στιγμή πριν από 30 χρόνια και βιώνει ένα παράξενο ταξίδι, όπου το παρελθόν, το παρόν και το φανταστικό γίνονται ένα.

πηγη: athinorama.gr/cinema

Σχολια:

Δεν ειμαι θερμος υποστηρικτης του Αγγελοπουλου.Το αντιθετο.Αλλα, αυτη η ταινια μου αρεσε πραγματικα και ειναι καπως διαφορετικη απο τις υπολοιπες του.Ανθρωπινη με συγκινηση και με εναν απιστευτο Bruno Ganz.Ενα road movie με πρωταγωνιστες εναν διασημο ηλικιωμενο συυγραφεα και ενα παιδι των φαναριων.Αυτο το πηγαινε-ελα του πρωταγωνιστη αναμεσα στο παρον και το παρελθον θυμιζε το φελινικο 8½.Φοβερη η σκηνη στο λεωφορειο.Βεβαια, δεν απουσιαζει το γνωστο ελλαττωμα του Αγγελοπουλου: αργος ρυθμος (βεβαια, σε καποιους αρεσει)!!

Χρυσος Φοινικας στο Φεστιβαλ των Καννων.

Προσωπικη αξιολογηση:

3/5