Top 15 my Favourite Actor & Director Collaborations

    

8½ (1963)

Η ταυτοτητα:
Ελληνικος τιτλος: "Οκτωμιση"

Eτος: 1963

Ειδος: Δραμα, Φαντασιας

Σκηνοθεσια: Federico Fellini

Σεναριο: Federico Fellini, Ennio Flaiano

Διαρκεια: 138'

Χωρα: Ιταλια

Η υποθεση:

Ο Γκουίντο Ανσέλμι, σκηνοθέτης που περνά μια κριτική περίοδο στην προσωπική και καλλιτεχνική ζωή του, βασανίζεται από φαντασιώσεις και έμμονες ιδέες που σχετίζονται με την καθολική του παιδεία, τις σχέσεις του με το σεξ και τις γυναίκες και την αναζήτηση ενός νοήματος στη δουλειά του. Εικόνες από την ταινία που γυρίζει συγχέονται με εφιάλτες, αλλά όλη αυτή η σύγχυση πραγματικότητας και φαντασίας καταλήγει σε μια χαρούμενη φαραντόλα, όπου όλα αποκτούν νόημα.

πηγη: athinorama.gr/cinema

Σχολια:
Η μαγεια του φελινικου σινεμα:
1. Εισροη ονειρικων στοιχειων, χωρις το εργο του να χανει σε ρεαλισμο και κοινωνικη αναφορικοτητα.
2. Λατρεια της γυναικας που συνεπαγει τη λατρεια της ιδιας της ζωης.
3. Μη ακαδημαικη - δαιδαλωδης πολλες φορες - αφηγηση.. που καταφερνει να μη γινει κουραστικη.
4. Χιουμορ... λεπτο, δεικτικο, καυστικο... πολυ χιουμορ = αγαπη για τη ζωη.

Ειδικοτερα για το 8½,
παρακαμπτω τις πασιγνωστες αρετες: σκηνοθεσια (η καλυτερη σκηνοθεσια που εχω δει σε ταινια), σεναριο, μουσικη, Mastroianni, ονειρικα πλανα, σουρεαλισμος κτλ, και πηγαινω στην ουσια. Υπαρχουν πολλες ταινιες που με τοση διαυγεια δειχνουν την αντινομια αναμεσα στην προσωπικη ζωη και το εργο ενος καλλιτεχνη; Η καλλιτεχνικη μου δημιουργια μπορει να αφορα και αλλους; Ζωντας μια "βολεμενη" αστικη ζωη ποσο αιχμηρος μπορω να ειμαι; ... Τα ερωτηματα δεν εχουν τελειωμο οπως και χρωματα στην παλετα με την οποια ο μαγος Fellini σκιαγραφει την "βυθιση" του Guido Anselmi: μελαγχολικα, κωμικα, οργιαστικα....

Ο maestro σατιριζει την υποδοχη εκ μερους των κριτικων ολων των ταινιων του (ιδιαιτερα του Dolce Vita ). Στην αρχη της ταινιας ο γιατρος τον ρωτα σαρκαστικα: <<Τι ετοιμαζεις τωρα; Ακομα μια ταινια χωρις ελπιδα;>>. Ετσι, αυτοσαρκαζομενος, ο Fellini προφυλασσεται απο μελλοντικες αρνητικες κριτικες του εργου του. Ταυτοχρονα εκδικειται τους κριτικους με μια φανταστικη σκηνη, οπου ο κριτικος Ντομιε δενεται και απαγχονιζεται μεσα σ' ενα σινεμα.

Με το 8½ υφος και δομη σημειωσαν νεους προοδους. Η αφηγηση ειναι χαλαρη, με επικεντρο την παραμονη του Guido στο θερετρο, αλλα κινειται ελευθερα, μπαινοβγαινοντας στα ονειρα και τις αναμνησεις του, Ετσι, η ταινια εχει σημαντικα πολυπλοκη χρονικη δομη απ' ολες τις ταινιες του Ιταλου μετρ. Δειχνει μια σειρα απο επεισοδια, αλλα εδω η συνδεση τους γινεται μεσα στη συνειδηση του Guido. Αυτο σημαινει οτι υπαρχουν τρεις κυριοι χρονικοι  "χωροι" μεσα στην ταινια: η παρουσα ημερα, το παρελθον και ο φανταστικος κοσμος του σκηνοθετη. Αυτος ειναι ο λογος που το 8½ απαιτει μεγαλη συμμετοχη του θεατη.

Η πιο προσωπικη στιγμη του Fellini ειναι μια αποθεωση της συνεργασιας ολων των συντελεστων: το σεναριο ειναι γεματο απο μικρες αληθειες για τις σχεσεις, τη θρησκεια, τη δουλεια και τις ταινιες. Η διαυγης φωτογραφια εχει μια αυστηρη ποιοτητα, η υπεροχα ποικιλη μουσικη επενδυση αποτελειται απο πρωτοτυπη μουσικη του Ροτα κι απο μουσικες του Τσαικοφσκι και του Βαγκνερ.

Η επιρροη της ταινιας του maestro ειναι φανερη στις ταινιες: "La nuit américaine" (1973), "All that jazz" (1979), "The Big Picture" (1989), "CQ" (2001), "Nine" (2009).
Το 8½ εμελλε να εδραιωθει ως ο υμνος του σκηνοθετη στον κινηματογραφο.

• Οscar καλυτερης ξενογλωσσης ταινιας
• Οscar ενδυματολογιας
• Συμμετοχη στις Καννες το Μαιο του 1963
• Προσωπικη αξιολογηση: 5/5

Τop 15 του Federico Fellini

15. Ginger e Fred (1986)

Προσωπικη αξιολογηση:

3,5/5

14. Intervista (1987)

Προσωπικη αξιολογηση:

3,5/5

13. Prova d'orchestra (1978)

Προσωπικη αξιολογηση:

4/5

12. Roma (1972)

Προσωπικη αξιολογηση:

4/5

11. Ιl bidone (1955)

Προσωπικη αξιολογηση:

4/5

10. Il Casanova di Federico Fellini (1976)

Προσωπικη αξιολογηση:

4/5

9. E la nave va (1983)

Προσωπικη αξιολογηση:

4/5

8. Giulietta degli spiriti (1965)

Προσωπικη αξιολογηση:

4,5/5

7. I vitelloni (1953)

Προσωπικη αξιολογηση:

4,5/5

6. Fellini - Satyricon (1969)

Προσωπικη αξιολογηση:

5/5

5. Le notti di Cabiria (1957)

Προσωπικη αξιολογηση:

5/5

4. La strada (1954)

Προσωπικη αξιολογηση:

5/5

3. Αmarcord (1973)

Προσωπικη αξιολογηση:

5/5

2. La dolce vita (1960)

Προσωπικη αξιολογηση:

5/5

1. 8½ (1963)

Προσωπικη αξιολογηση:

5/5

La notte (1961)

Η ταυτοτητα:

Ελληνικος τιτλος: "Η νυχτα"

Ετος: 1961

Ειδος: Δραμα

Σκηνοθεσια: Michelangelo Antonioni

Σεναριο: Michelangelo Antonioni, Ennio Flaiano

Hθοποιοι: Jeanne Moreau, Marcello Mastroianni, Monica Vitti

Διαρκεια: 122'

Χωρα: Ιταλια

H υποθεση:

Ο Τζιοβάνι και η Λίντια, ένα ζευγάρι ευκατάστατων αστών, επισκέπτονται έναν ετοιμοθάνατο φίλο και στη συνέχεια πηγαίνουν σ' ένα ανιαρό πάρτι. Καθώς η νύχτα κυλά, γίνεται όλο και πιο έντονη η απουσία επικοινωνίας ανάμεσά τους και η κόπωση ή η αδιαφορία που έχει διαβρώσει τη σχέση τους.

πηγη: athinorama.gr/cinema

Σχολια:
Η δευτερη ταινια της τριλογιας του μεγαλου δημιουργου Michelangelo Antonioni (μετα την "Περιπετεια" και πριν την "Εκλειψη") μιλαει για την μοναξια και την αποξενωση που σημαδευουν τη ζωη των ανθρωπων που ζουν στις μεγαλες πολεις αλλα και την κριση των σχεσεων. Η "Νυχτα" ειναι μια ταινια υπαρξιακου χαρακτηρα με πυκνοτητα και ποιοτικη δουλεια σε επιπεδο εικονας (οι ανθρωποι κινηματογραφουνται σε αρμονια με το περιβαλλον της πολης η της φυσης, art πλανα σωματων και ξεχωριζουν καποια στιλιζαρισμενα ευρηματα οπως η σιλουετα της Βιτι στο σκοταδι υπο τους ηχους τζαζ και οι τελικες σκηνες). Απο τις ταινιες των αρχων του ‘60 που επηρεασαν πολλους μετεπειτα σκηνοθετες. Συγκλονιστικοι οι Jeanne Moreau και Marcello Mastroianni. Ενα μυθικο ζευγος στην ιστορια του κινηματογραφου.

• L' avventura, La notte, L'eclisse: Η επιτομη του μοντερνου σινεμα.
• Χρυση Αρκτος στο Φεστιβαλ Βερολινου 1961.
• Προσωπικη αξιολογηση: 4,5 / 5