Ο Άλντο προσπαθει να βρει παρηγορια μετα το χωρισμο του με την Ίρμα περιπλανωμενος στην κοιλαδα του Παδου και παιρνοντας μαζι του το κοριτσακι τους.Μεγαλη ταινια με τον Μικελαντζελο Αντονιονι να ειναι σε μερικες απο τις καλυτερες στιγμες του, δινοντας μαθηματα σινεμα, συνδυαζοντας εξοχα το νεορεαλισμο με τις φορμαλιστικες αναζητησεις οι οποιες αργοτερα θα επιβληθουν εναντι της ουσιας των εργων του. Αλλα κυριως η Κραυγη εχει μια μεγαλη συγκινησιακη δυναμη που δεν εχουν μετεπειτα εργα του Ιταλου σκηνοθετη με μεγαλυτερη φημη. Λογου χαρη οι σκηνες με το παιδακι (κυριως οταν προσπαθει να το παρηγορησει η η σκηνη του αποχωρισμου) εχουν μια τετοια δυναμη που παραπεμπει βεβαια και στο νεορεαλισμο. Η Κραυγη ειναι γυρισμενη στις κοιλαδες του Παδου και μεσα απο τα υπεροχα πλανα και την ατμοσφαιρικη φωτογραφια, την λιτη μελαγχολικη μουσικη (με το μοτιβο του πιανου να επαναλαμβανεται) και τις ερμηνειες (κυριως την παρουσια του Κοχραν) αλλα και απο το γεγονος οτι εχει ανθρωπινες στιγμες μες την βαρια φορτισμενη ατμοσφαιρα καταφερνει να κερδισει τον θεατη και να καταγραφει παρα την υπερβολικη της μελαγχολια (και που να δεις τα επομενα φιλμ του Μικελαντζελο) με την συμπονια της για τους απλους ανθρωπους στα κλασικα φιλμ του Ιταλικου σινεμα.
Προσωπική αξιολόγηση:
(4/5: Πολύ καλή)
