Ta'm e guilass (1997)

Σκηνοθεσία: Abbas Kiarostami

Πρωταγ.: Homayoun Ershadi, Abdolrahman Bagheri, Afshin Khorshid Bakhtiari

Υπόθεση: Ένας μεσήλικας, που για άγνωστους λόγους θέλει να αυτοκτονήσει, αναζητά κάποιον για να τον θάψει διακριτικά.

Η ταινία είναι ένα ιδιότυπο road-movie και λειτουργεί περισσότερο ως παραβολή για την κυριότητα του ανθρώπου επάνω στο ίδιο του το σώμα, την επιλογή της ώρας που θα αφήσει τον κόσμο τούτο, το βάρος τέλος της άγονης ζωής του –στο τελευταίο ειδικά συνδράμουν τα άγονα, πεσσιμιστικά τοπία. Τι είναι ο άνθρωπος παρά μόνο μια σκιά μέσα στη σκόνη, μια σκιά που το χώμα και οι πέτρες ευχαρίστως θα σκέπαζαν, αυτό λένε ξανά και ξανά οι σκηνές του Badii μόνου ανάμεσα στους λάκους, τη μπουλντόζα και τη γη που της ανακατεύουν τα σωθικά. Γιατί η γη είναι χρήσιμη για πρώτη ύλη, καλό και στέρεο οικοδομικό υλικό, αλλά εκτός από σπίτι για να ζήσουμε, μπορεί να μας προμηθεύσει και σπίτι για να πεθάνουμε. Η επιλογή αυτών διαφορετικών ηλικιών και εθνικοτήτων είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Επίσης λίγο πολύ σκιαγραφούνται οι 3 βασικές αντιδράσεις του ανθρώπου όσον αφορά το θάνατο : φόβος, ελπίδα για μια ζωή μετά θάνατον μέσω της θρησκείας, κοίταγμα κατά μέτωπο.



Το μοντάζ είναι άλλη μια ένδειξη των περίεργων κιαροσταμικών μεθόδων. Λίγη προσοχή επιβεβαιώνει το γεγονός ότι δεν υπήρχε κατά πρόσωπο συνομιλία μεταξύ του κεντρικού χαρακτήρα και των περαστικών συναπαντημάτων του. Ο καθένας τους είναι κομμένος μόνος του στο πλάνο, γεγονός που κατ’ εμέ μεγαλώνει την αίσθηση της αποξένωσης και ακόμη περισσότερο της δικής μας αποξένωσης από τα τεκταινόμενα. Μόνο ως ειρωνική νύξη λειτουργεί το τέλος. Βροντοφωνάζει κυνικά ότι όλα είναι σχετικά, δύσκολα ξεχωρίζει η αλήθεια από το ψέμα, η πραγματικότητα από το επίπλαστο και καλά θα κάνουμε να μην πιστεύουμε, να μη λυπόμαστε, να μην ταυτιζόμαστε, άρα να αποβάλουμε, ει δυνατόν, την ανθρώπινη ευαισθησία μας και να δούμε καθαρά –ό,τι υπάρχει τελοσπάντων να δούμε. Στο δρόμο του μεταμοντέρνου οδηγεί και το κατακερματισμένο στόρι της ταινίας. Ο σκηνοθέτης δε μας λέει τις αιτίες, δε μας λέει τα αποτελέσματα, μας εισάγει σε ένα βουβό δράμα και περιμένει αντιδράσεις. Και προς το τέλος που ίσως οι αντιδράσεις του οργανισμού φτάνουν στην κορύφωση, τις φιμώνει με το ολιγόλεπτο making of.

O βαθύς υπαρξιακός προβληματισμός της ταινίας γίνεται ένας ύμνος στη ζωή και στην ομορφιά που κρύβεται στις πιο απλές εκφάνσεις της!

Βραβεύτηκε με Χρυσό Φοίνικα μαζί με το "Χέλι" του Ιμαμούρα το 1997.

Προσωπική αξιολόγηση:

4.5/5

Copie conforme (2010)

Η ταυτοτητα:
Ελληνικος τιτλος: "Γνησιο Αντιγραφο"

Ετος: 2010

Ειδος: Δραμα

Σκηνοθεσια: Abbas Kiarostami

Σεναριο: Abbas Kiarostami

Ηθοποιοι: Juliette Binoche, William Shimell, Jean-Claude Carrière

Διαρκεια: 106'

Χωρα: Γαλλια, Ιταλια

Η υποθεση:

Ένας Βρετανός συγγραφέας, ο οποίος βρίσκεται στην Ιταλία για να παρουσιάσει το τελευταίο του βιβλίο, συναντά μια Γαλλίδα και μαζί ξεκινούν ένα οδοιπορικό στην Τοσκάνη συζητώντας για τη ζωή και την τέχνη.

πηγη: athinorama.gr/cinema

Σχολια:

Η πρωτη εκτος Ιραν ταινια του Kiarostami. Ποτε δε με ενθουσιασε το σινεμα του, αλλα η νεα του ταινια ξεφευγει απο το μελοδραμα και το μινιμαλισμο των προηγουμενων ταινιων του.

Το πρωτο μερος εξαιρετικο. Πολυ ενδιαφερουσες αποψεις για την τεχνη  και οδυνηρες αληθειες για τη φθορα της ζωής και το ρουτινιασμα του ερωτα. Ομορφη και φωτεινη η Τοσκανη, εξαιρετικη η Binoche. Στο δευτερο αρχισε να επαναλαμβανεται. Αυτα τα φιλολογικου επιπεδου σεναρια και αυτες οι ατελειωτες ψυχοαναλυτικες και ψυχοδομικες ατακες αρχισαν να κουραζουν. Αυτο το κομψο παιχνιδι ταυτοτητων μου φανηκε αρκετα επιτηδευμενο και εγκεφαλικο.

• Αρα:
• Εξαιρετικη η βραβευμενη στις Καννες Juliette Binoche.
• Αριστουργηματικο το πρωτο μερος.
• Φλυαρο και επιτηδευμενο το δευτερο.
• Προσωπικη αξιολογηση: 3/5