Τα 8½ των μεγάλων δημιουργών - Μέρος 1ο



3 ταινίες του Jean Cocteau

Marnie (1964)

H ταυτοτητα:

Ελλην, τιτλος: "Μαρνι"

Ετος: 1964

Ειδος:  Mystery, Romance, Thriller

Σκηνοθεσια: Alfred Hitchcock

Σεναριο: Winston Graham, Jay Presson Allen

Ηθοποιοι: Tippi Hedren, Sean Connery, Diane Baker

Διαρκεια: 130'

Χωρα: USA

Η υποθεση:

Ενας Μπίζνες-μαν προσπαθεί να σώσει μιαν όμορφη υπάλληλό του από την κλεπτομανία κι ο Χίτσκοκ πετυχαίνει, γι' άλλη μια φορά, το ακατόρθωτο. Να φτιάξει μια συναρπαστική ταινία από ένα φαινομενικά απίθανο σενάριο.

πηγη: athinorama. gr/cinema

Σχολια:

Μπορει το αφελες σεναριο με την χοντροκομμενη και υπερβολικη (αλλα και συναισθηματικη) αναλυση των χαρακτηρων να μην λεει και πολλα αλλα στη «Μαρνι» συμβαινει οτι ακριβως συνεβη και στο Spellbound. Η σκηνοθεσια του Χιτσκοκ αν και κανει περιληψη εμμονων (ζηλια, κλεπτομανια, σεξουαλικη ψυχροτητα, παιδικα τραυματα) ειναι πραγματικα μεγαλειωδης με αποτελεσμα τη δημιουργια ενος συγκλονιστικου θριλερ – μαθηματος του σασπενς και της υποβλητικης τεχνης που παραμενει αξεχαστο. Εντυπωσιαζουν οι κρισεις της ηρωιδας στις αστραπες, η σκηνη της ξεφρενης πορειας του αλογου και η τελικη σκηνη του φλας μπακ που τρομαζει με την ενταση της. Επιπλεον η Μαρνι ειναι μεν αρρωστος χαρακτηρας αλλα κοιταζεται με ανθρωπια και με συναισθηση της αναγκης για κατανοηση. Στα συν η φοβερη και υπεροχη ερμηνεια της Tippi Hedren που επισκιαζει το Sean Connery. Κι ομως παρα την αφελεια αυτου του αριστουργηματος δυσκολα μπορουμε να βρουμε στο σινεμα μια τοσο εντονη και τρομαχτικα σκοτεινη εσωτερικη μαχη συναισθηματων και παιδικων τραυματων.

• Προσωπικη αξιολογηση:
   (4/5)



H Tippi Hedren και ο Alfred Hitchcock κατα τη διαρκεια των γυρισματων της "Marnie"





Links:

• IMDb: MARNIE
• Rotten Tomatoes: MARNIE

Trailer:



Play Time (1967)

Η ταυτοτητα:

Ετος: 1967

Ειδος: Κομεντι

Σκηνοθεσια: Jacques Tati

Σεναριο: Jacques Tati, Jacques Lagrange

Ηθοποιοι: Jacques Tati, Barbara Dennek, Rita Maiden

Διαρκεια: 155'

Χωρα: Γαλλια

H υποθεση:

Ένα γκρουπ από την Αμερική φτάνει στο Παρίσι. Αντί για τη γραφική Πόλη του Φωτός οι τουρίστριες βλέπουν ένα υπερσύγχρονο συγκρότημα κτιρίων, περιηγούνται σε μια έκθεση μοντέρνων προϊόντων και δειπνούν σε ένα εστιατόριο πολυτελείας. Στους ίδιους χώρους περιφέρεται και ο κύριος Ιλό.

πηγη: http://entertainment.in.gr/

Σχολια:

Με πνευματωδες χιουμορ, καταπληκτικα σκηνικα και φοβερη δουλεια στην ηχητικη μπαντα, το Play Time καταφερνει να σχολιασει τη συγχρονη πολη, την κατευθυνομενη νοοτροπια του "νεο-μικροαστου" και την τεχνολογια που μπαινει στην ζωη του.

Δεν σταματα να παιζει με τους ηχους, να αστειευεται με τον θεατη, να τον κανει να γελα  σκηνοθετωντας κωμικοτραγικες καταστασεις για να καταληξει αισιοδοξα, μετατρεποντας την ασφυκτικη πολη σε Λουνα Παρκ.



Διακριτικα αστεια γκαγκς και μια εξαιρετικη σκηνοθεσια με ευρηματικα πλανα:

α) Δυο οικογενειες σε δωματια με τζαμαρια και κοινo τοιχο παρακολουθουν το ιδιο προγραμμα στην τηλεοραη του τοιχου τους και καταγραφονται κοινα σημεια και διαφορες στις αντιδρασεις τους, χωρις να βλεπουμε το προγραμμα (http://www.youtube.com/watch?v=pdMsEg-2XkU&feature=related) β) Καποιος καθαριζει ενα τζαμι με οριζοντιο αξονα. Στο τζαμι εμφανιζεται η αντανακλαση ενος πουλμαν με αμερικανους τουριστες και οπως το τζαμι αλλαζει κλισεις οι τουριστες φαινεται να αλλαζουν και αυτοι κλιση φωναζοντας ουαου σαν να ανεβοκατεβαινουν στο Λουνα Παρκ. (http://www.youtube.com/watch?v=UblJAEvHpu8&feature=related),  γ) Το σικ ρεστοραν οπου γκρεμιζεται μεσα σε μια νυχτα = η επιτομη του ρεαλιστικου χιουμορ. Πρωτοτυπα ευρηματα ενσωματωμενα σε μια εξαιρετικη σπουδη  του ανθρωπου των πολεων.

O κυριος Hulot ( εξαιρετικη ερμηνεια) φαινεται παραξενος μεσα σε αυτο το πανυγηρι, αλλα ειναι ο μονος γνησιος και ανθρωπινος.



Ο Τατι ειναι οξυδερκης και παρατηρητικος, κριτικος και προφανως αστειος, ενω παραθετει μια ολοκληρωτικη κριτικη προς το Μοντερνισμο. Παραλληλα, η εικονα ειναι αψογη και η δραση ανελεητη.

• Πολυ μπροστα απο την εποχη της, παραμενει απιστευτα επικαιρη.
• Ζουμε σ' ενα χαοτικο λουνα παρκ. 
• Επιστροφη στο βωβο κινηματογραφο.
• Η πιο προσωπικη και πιο αγαπημενη μου ταινια του Tati.
• Η κορηφαια στιγμη του γαλλικου κινηματογραφου.
• Προσωπικη αξιολογηση:

 (5/5)

Ζουμε σε ενα χαοτικο λουνα παρκ.

Links:

• IMDb: PLAY TIME
• Rotten Tomatoes: PLAY TIME
• All movie: PLAY TIME

Μερικες σκηνες της ταινιας:



8½ (1963)

Η ταυτοτητα:
Ελληνικος τιτλος: "Οκτωμιση"

Eτος: 1963

Ειδος: Δραμα, Φαντασιας

Σκηνοθεσια: Federico Fellini

Σεναριο: Federico Fellini, Ennio Flaiano

Διαρκεια: 138'

Χωρα: Ιταλια

Η υποθεση:

Ο Γκουίντο Ανσέλμι, σκηνοθέτης που περνά μια κριτική περίοδο στην προσωπική και καλλιτεχνική ζωή του, βασανίζεται από φαντασιώσεις και έμμονες ιδέες που σχετίζονται με την καθολική του παιδεία, τις σχέσεις του με το σεξ και τις γυναίκες και την αναζήτηση ενός νοήματος στη δουλειά του. Εικόνες από την ταινία που γυρίζει συγχέονται με εφιάλτες, αλλά όλη αυτή η σύγχυση πραγματικότητας και φαντασίας καταλήγει σε μια χαρούμενη φαραντόλα, όπου όλα αποκτούν νόημα.

πηγη: athinorama.gr/cinema

Σχολια:
Η μαγεια του φελινικου σινεμα:
1. Εισροη ονειρικων στοιχειων, χωρις το εργο του να χανει σε ρεαλισμο και κοινωνικη αναφορικοτητα.
2. Λατρεια της γυναικας που συνεπαγει τη λατρεια της ιδιας της ζωης.
3. Μη ακαδημαικη - δαιδαλωδης πολλες φορες - αφηγηση.. που καταφερνει να μη γινει κουραστικη.
4. Χιουμορ... λεπτο, δεικτικο, καυστικο... πολυ χιουμορ = αγαπη για τη ζωη.

Ειδικοτερα για το 8½,
παρακαμπτω τις πασιγνωστες αρετες: σκηνοθεσια (η καλυτερη σκηνοθεσια που εχω δει σε ταινια), σεναριο, μουσικη, Mastroianni, ονειρικα πλανα, σουρεαλισμος κτλ, και πηγαινω στην ουσια. Υπαρχουν πολλες ταινιες που με τοση διαυγεια δειχνουν την αντινομια αναμεσα στην προσωπικη ζωη και το εργο ενος καλλιτεχνη; Η καλλιτεχνικη μου δημιουργια μπορει να αφορα και αλλους; Ζωντας μια "βολεμενη" αστικη ζωη ποσο αιχμηρος μπορω να ειμαι; ... Τα ερωτηματα δεν εχουν τελειωμο οπως και χρωματα στην παλετα με την οποια ο μαγος Fellini σκιαγραφει την "βυθιση" του Guido Anselmi: μελαγχολικα, κωμικα, οργιαστικα....

Ο maestro σατιριζει την υποδοχη εκ μερους των κριτικων ολων των ταινιων του (ιδιαιτερα του Dolce Vita ). Στην αρχη της ταινιας ο γιατρος τον ρωτα σαρκαστικα: <<Τι ετοιμαζεις τωρα; Ακομα μια ταινια χωρις ελπιδα;>>. Ετσι, αυτοσαρκαζομενος, ο Fellini προφυλασσεται απο μελλοντικες αρνητικες κριτικες του εργου του. Ταυτοχρονα εκδικειται τους κριτικους με μια φανταστικη σκηνη, οπου ο κριτικος Ντομιε δενεται και απαγχονιζεται μεσα σ' ενα σινεμα.

Με το 8½ υφος και δομη σημειωσαν νεους προοδους. Η αφηγηση ειναι χαλαρη, με επικεντρο την παραμονη του Guido στο θερετρο, αλλα κινειται ελευθερα, μπαινοβγαινοντας στα ονειρα και τις αναμνησεις του, Ετσι, η ταινια εχει σημαντικα πολυπλοκη χρονικη δομη απ' ολες τις ταινιες του Ιταλου μετρ. Δειχνει μια σειρα απο επεισοδια, αλλα εδω η συνδεση τους γινεται μεσα στη συνειδηση του Guido. Αυτο σημαινει οτι υπαρχουν τρεις κυριοι χρονικοι  "χωροι" μεσα στην ταινια: η παρουσα ημερα, το παρελθον και ο φανταστικος κοσμος του σκηνοθετη. Αυτος ειναι ο λογος που το 8½ απαιτει μεγαλη συμμετοχη του θεατη.

Η πιο προσωπικη στιγμη του Fellini ειναι μια αποθεωση της συνεργασιας ολων των συντελεστων: το σεναριο ειναι γεματο απο μικρες αληθειες για τις σχεσεις, τη θρησκεια, τη δουλεια και τις ταινιες. Η διαυγης φωτογραφια εχει μια αυστηρη ποιοτητα, η υπεροχα ποικιλη μουσικη επενδυση αποτελειται απο πρωτοτυπη μουσικη του Ροτα κι απο μουσικες του Τσαικοφσκι και του Βαγκνερ.

Η επιρροη της ταινιας του maestro ειναι φανερη στις ταινιες: "La nuit américaine" (1973), "All that jazz" (1979), "The Big Picture" (1989), "CQ" (2001), "Nine" (2009).
Το 8½ εμελλε να εδραιωθει ως ο υμνος του σκηνοθετη στον κινηματογραφο.

• Οscar καλυτερης ξενογλωσσης ταινιας
• Οscar ενδυματολογιας
• Συμμετοχη στις Καννες το Μαιο του 1963
• Προσωπικη αξιολογηση: 5/5

Τop 15 του Federico Fellini

15. Ginger e Fred (1986)

Προσωπικη αξιολογηση:

3,5/5

14. Intervista (1987)

Προσωπικη αξιολογηση:

3,5/5

13. Prova d'orchestra (1978)

Προσωπικη αξιολογηση:

4/5

12. Roma (1972)

Προσωπικη αξιολογηση:

4/5

11. Ιl bidone (1955)

Προσωπικη αξιολογηση:

4/5

10. Il Casanova di Federico Fellini (1976)

Προσωπικη αξιολογηση:

4/5

9. E la nave va (1983)

Προσωπικη αξιολογηση:

4/5

8. Giulietta degli spiriti (1965)

Προσωπικη αξιολογηση:

4,5/5

7. I vitelloni (1953)

Προσωπικη αξιολογηση:

4,5/5

6. Fellini - Satyricon (1969)

Προσωπικη αξιολογηση:

5/5

5. Le notti di Cabiria (1957)

Προσωπικη αξιολογηση:

5/5

4. La strada (1954)

Προσωπικη αξιολογηση:

5/5

3. Αmarcord (1973)

Προσωπικη αξιολογηση:

5/5

2. La dolce vita (1960)

Προσωπικη αξιολογηση:

5/5

1. 8½ (1963)

Προσωπικη αξιολογηση:

5/5

Andrey Rublyov (1966)

H ταυτοτητα:

Ελληνικος τιτλος: "Αντρει Ρουμπλιοφ"

Ετος: 1966
Ειδος: Βιογραφικη, Ιστορικη, Δραμα

Σκηνοθεσια: Andrey Tarkovskiy

Σεναριο: Andrey Tarkovskiy, Andrey Konchalovskiy

Ηθοποιοι: Anatoli Solonitsyn, Ivan Lapikov, Nikolai Grinko

Διαρκεια: 205'

Χωρα: Ρωσια

H υποθεση:

Στη Ρωσία του 15ου αιώνα ο αγιογράφος Θεοφάνης ο Έλληνας επιλέγει ως βοηθό του το μοναχό Αντρέι Ρουμπλιόφ. Ο τελευταίος έχει διάφορους θεολογικούς προβληματισμούς κι όταν σε μια επιδρομή των Ταρτάρων αναγκάζεται να σκοτώσει, απαρνείται για μεγάλο διάστημα τη ζωγραφική.

πηγη: athinorama.gr/cinema

Σχολια:

Εντυπωσιακη ταινια. Επικη, μεγαλοπρεπη, καθολου πομπωδης, εικονες εκπληκτικες, αλλοτε αργοσυρτες, αλλοτε γρηγορες, αλλοτε σκληρες, βιαιες, αλλοτε χαρουμενες, σαν τη ροη του νερου, ηθοποιοι και περιβαλλων χωρος πληρως εναρμονισμενοι, μηνυματα εκπληκτικα. Μυστικιστικη και βαθια ανθρωπινη: πραγματευεται την αφιερωση σε εναν υψηλο σκοπο, την αφοσιωση στην τεχνη, την πιστη, αλλα και το φθονο, τη βια, τον πολεμο και ακροθιγως τον ερωτα.
Μονο ενα μειονεκτημα βρηκα: την εντονη θρησκοληψια...

• Προσωπικη αξιολογηση: 4 / 5

Ολες οι μεγαλου μηκους ταινιες του Andrey Tarkovskiy με σειρα προτιμησεως:

7. Ιvano detstvo (1962)

Προσωπικη αξιολογηση:
3,5/5

6. Nostalghia (1983)

Προσωπικη αξιολογηση:
4/5

5. Offret (1986)

Προσωπικη αξιολογηση:
4/5

4 Andrey Rublyov (1966)

Προσωπικη αξιολογηση:
4/5

3. Zerkalo (1975)

Προσωπικη αξιολογηση:
4,5/5

2. Solaris (1972)

Προσωπικη αξιολογηση:
5/5

1. Stalker (1979)

Προσωπικη αξιολογηση:
5/5

La notte (1961)

Η ταυτοτητα:

Ελληνικος τιτλος: "Η νυχτα"

Ετος: 1961

Ειδος: Δραμα

Σκηνοθεσια: Michelangelo Antonioni

Σεναριο: Michelangelo Antonioni, Ennio Flaiano

Hθοποιοι: Jeanne Moreau, Marcello Mastroianni, Monica Vitti

Διαρκεια: 122'

Χωρα: Ιταλια

H υποθεση:

Ο Τζιοβάνι και η Λίντια, ένα ζευγάρι ευκατάστατων αστών, επισκέπτονται έναν ετοιμοθάνατο φίλο και στη συνέχεια πηγαίνουν σ' ένα ανιαρό πάρτι. Καθώς η νύχτα κυλά, γίνεται όλο και πιο έντονη η απουσία επικοινωνίας ανάμεσά τους και η κόπωση ή η αδιαφορία που έχει διαβρώσει τη σχέση τους.

πηγη: athinorama.gr/cinema

Σχολια:
Η δευτερη ταινια της τριλογιας του μεγαλου δημιουργου Michelangelo Antonioni (μετα την "Περιπετεια" και πριν την "Εκλειψη") μιλαει για την μοναξια και την αποξενωση που σημαδευουν τη ζωη των ανθρωπων που ζουν στις μεγαλες πολεις αλλα και την κριση των σχεσεων. Η "Νυχτα" ειναι μια ταινια υπαρξιακου χαρακτηρα με πυκνοτητα και ποιοτικη δουλεια σε επιπεδο εικονας (οι ανθρωποι κινηματογραφουνται σε αρμονια με το περιβαλλον της πολης η της φυσης, art πλανα σωματων και ξεχωριζουν καποια στιλιζαρισμενα ευρηματα οπως η σιλουετα της Βιτι στο σκοταδι υπο τους ηχους τζαζ και οι τελικες σκηνες). Απο τις ταινιες των αρχων του ‘60 που επηρεασαν πολλους μετεπειτα σκηνοθετες. Συγκλονιστικοι οι Jeanne Moreau και Marcello Mastroianni. Ενα μυθικο ζευγος στην ιστορια του κινηματογραφου.

• L' avventura, La notte, L'eclisse: Η επιτομη του μοντερνου σινεμα.
• Χρυση Αρκτος στο Φεστιβαλ Βερολινου 1961.
• Προσωπικη αξιολογηση: 4,5 / 5





Top 30 my favourite films of 1960-1969

                               30.Midnight Cowboy (1969, John Schlesinger)

                               29.To Kill a Mockingbird (1962, Robert Mulligan)
                                                                                   

28.Jules et Jim (1962, François Truffaut)

27.What Ever Happened to Baby Jane? (1962, Robert Aldrich)

26.Suna no onna (1964, Hiroshi Teshigahara)

25.Lajetee (1962, Chris Marker)

24.Fellini Satyricon (1969, Federico Fellini)

23.Teorema (1968, Pier Paolo Pasolini)

22.Dr. Strangelove or: How I Learned to Stop Worrying and Love the Bomb (1964, Stanley Kubrick)

21.La battaglia di Algeri (1966, Gillo Pontecorvo)

20.Pierrot le fou (1965, Jean-Luc Godard)

19.The Wild Bunch (1969, Sam Peckinpah)

18.El ángel exterminador (1962, Luis Buñuel)

17.Rocco e i suoi fratelli (1960, Luchino Visconti)

16.Lawrence of Arabia (1962, David Lean)

15.Accattone (1961, Pier Paolo Pasolini)

14.Lolita (1962, Stanley Kubrick)

13.Persona (1966, Ingmar Bergman)

12.La Dolce Vita (1960, Federico Fellini)

11.Il buono, il brutto, il cattivo. (1966, Sergio Leone)

10.Il Gattopardo (1963, Luchino Visconti)

9.À Bout de Souffle (1960, Jean-Luc Godard)

8.2001: A Space Odyssey (1968, Stanley Kubrick)

7.C'era Una Volta il West (1968, Sergio Leone)

6.Rosemary's Baby (1968, Roman Polanski)

5.Psycho (1960, Alfred Hitchcock)

4.Rekopis Znaleziony w Saragossie (1965, Wojciech Has)

3.Play Time (1967, Jacques Tati)

2.Viridiana (1961, Luis Buñuel)

1.8½ (1963, Federico Fellini)

Η δεκαετια του '60 ειναι η
πιο αγαπημενη μου κινηματογραφικη
δεκαετια ολων των εποχων!