Με σειρά προτιμήσεως:
La belle et la bête (1946)
Η καλύτερη κινηματογραφική δουλειά του Cocteau και μια από τις τρυφερότερες στιγμές στην ιστορία του κινηματογράφου. Η πρωτοποριακή σκηνοθεσία δημιουργεί μια μαγική ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε πίνακες του Gustave Dore. Εικαστικά άψογη, έντονα επηρρεασμένη από το κίνημα του σουρεαλισμού το οποίο υπηρέτησε πιστά ο Cocteau: οι πόρτες ανοίγουν μόνες τους, ζωντανά χέρια κρατούν πολυελαίους και κεριά, τα μάτια των αγαλμάτων κινούνται για να παρακολουθήσουν την Πεντάμορφη, εικόνες που θυμίζουν περισσότερο ζωγραφική και ποίηση, παρά κινηματογράφο. Υπόδειγμα μεταφοράς παραμυθιού στη μεγάλη οθόνη.
Προσωπική αξιολόγηση:
5/5: Αριστούργημα
Le sang d'un poète (1930)
Η πρώτη ταινία του σκηνοθέτη/ ζωγράφου/ αρχιτέκτονα/ ποιητή/ θεατρικού συγγραφέα/ λογοτέχνη και σκηνοθέτη Jean Cocteau. Υψηλή αισθητική, κλασικισμός, avant garde, σουρεαλισμός, αδιαφορία για την παραδοσιακή αφήγηση και τις τεχνικές της. Η τέχνη το αντίθετο της διαστροφής, της καταστροφής και του θανάτου. Καθοδηγητικό ρόλο έχουν τα σύμβολα που χρησιμοποιεί: οι πόρτες ως όρια ανάμεσα σε διαφορετικούς κόσμους, το αίμα ως απόδειξη των βασάνων της ζωής, οι καθρέφτες ως αποδεικτικά στοιχεία ναρκισσισμού ή συνειδητοποίησης του περάσματος του χρόνου. Έχει αρκετή συγγένεια με τον "Ανδαλουσιανό σκύλο" των Μπουνιουέλ - Νταλί.
Προσωπική αξιολόγηση:
4.5/5: Πολύ καλή (+)
Le testament d'Orphée, ou ne me demandez pas pourquoi! (1960)
Η τελευταία ταινία του Cocteau, ο οποίος συνοψίζει όλη την (απίστευτη) καριέρα του - η ίδια η διαθήκη του. Ο μεγάλος δημιουργός υποδύεται τον ευατό του σε ένα τελείως ονειρικό και αυτοβιογραφικό σύμπαν. Ένας κινηματογραφικός αυνανισμός, κινηματογράφος του δημιουργού, δοσμένος με συγκίνηση, ειλικρίνεια και πικρό χιούμορ. Όμορφη ταινία, αλλά αρκετά βερμπαλιστική και πομπώδη θα έλεγα. Ξεπερασμένη επίσης, όχι μόνο για τα σημερινά δεδομένα, αλλά και για την εποχή που γυρίστηκε το εν λόγω φίλμ, το 1960. Δεν ενθουσιάστηκα. Ίσως θα έπρεπε να μελετήσω περισσότερο το συνολικό έργο του Κοκτό.
Προσωπική αξιολόγηση:
3/5: Καλή
12 σχόλια:
Ο Cocteau ήταν κατά κάποιον τρόπο ο DaVinci του 20ου αιώνα. Έχω παίξει μονόπρακτό του σε ερασιτεχνικό επίπεδο και αγαπώ και τη ζωγραφική και το σινεμά του.
Το "Orphee" του 1950 πως και δεν το συμπεριέλαβες (υπηρχε βέβαια στο αφιέρωμα στο σουρεαλισμό); Δεν έχω δει την τελευταία του ταινία,
Πολύ εύστοχη η παρατήρηση για τον Da Vinci.
Φαντάζομαι ότι θα ήταν ξεχωριστή εμπειρία!
Έχω μελετήσει την ποίηση και τη ζωγραφική του, δεν έχω ασχοληθεί ιδιαίτερα με το θέατρο του, δυστυχώς. Από το σινεμά του έχω παρακολουθήσει μόνο αυτές τις 3 ταινίες και το πολύ καλό "Orphe". Δεν έχει κάνει και πολλές ταινίες, άλλωστε.
Πολύ καλή ταινία (4/5), αλλά την έχω δει τόσο παλιά που ελάχιστα τη θυμάμαι.
Η τελευταία του, η "Διαθήκη του Ορφέα" αξίζει, κυρίως, για σινε-εγκυκλοπαιδικούς λόγους. Την είδα με αγγλικούς υπότιτλους. Τις άλλες 2 τις έχεις δει, έτσι;
Πλάκα μου κάνεις!χαχα,μόλις χθες και προχθές είδα τις 2 πρώτες ταινίες που αναφέρεις!Τυχαίο;Μάλλον!
Η Πεντάμορφη μου άρεσε πολύ,αλλά το Αίμα...Ι hated it!Συμβολισμός για τον συμβολισμό,δλδ το χειρότερό μου.Καμία υπαρξιακή οδύνη του καλλιτέχνη δεν είδα, παρά μόνο μια άσκοπη συρραφή από βινιέτες, ούτε καν εντυπωσιακές. Μερικές σκόρπιες όμορφες εικόνες, αλλά τι να το κάνω όταν περιμένω μισή ώρα για μια εξ αυτών; Πολύ επιτηδευμένο,δε με άγγιξε καθόλου αν και θα μπορούσε, καθώς το θέμα είναι πρόσφορο για μένα. Καμία σχέση με τον Ανδαλουσιανό, εκεί είχαμε πράγματι εξωπραγματικές εικόνες που αν και ασύνδετες σε άφηναν έκθαμβο,εδώ υπήρχε αρκετή φλυαρία και avant-garde αισθητική,που προσωπικά με απώθησε εξαιρετικά.
Θα δω και τις υπόλοιπες,που ελπίζω να μην είναι τόσο ανερμάτιστες.
Ναι, τις άλλες δύο τις έχω δει. Εννοείται πως θεωρώ αριστουργημα την "Πεντάμορφη...".
Χωρίς να έχει εντελώς άδικο o Poe από πάνω, οφείλουμε να αναλογιστούμε πως ήταν η πρώτη του ταινία και ήταν και ζωγράφος, επομένως δεν είναι παράλογο να έχει περισσότερη στυλιστική διάθεση απ'ό,τι υπαρξιακή, αν και δεν το βρήκα χωρίς περιεχόμενο. Σίγουρα βέβαια, θεωρώ σπουδαιότερο το "Σκύλο".
Η Πεντάμορφη μου άρεσε πολύ.Ενα παραμύθι σε ένα σκοτεινό και σουρεαλιστικό σύμπαν.
Είναι σκηνοθέτης αλλα πιστεύω πως περισότερο ηταν ένας πολύ καλός εικαστικός ο Cocteau.H τέχνη και τα όρια της ήταν αυτό που τον απασχόλησε κυρίως.
@ Edgar
Xαχα, κοίτα να δεις!!
Πιστεύω, πως μέσα από τις τέσσερις ονειρικές σέκανς ο Κοκτό θέλει να μας πει πως η τέχνη το αντίθετο της διαστροφής, της καταστροφής και του θανάτου. Απαράμιλλης ομορφιάς ταινία, σκέτη ποιήση. Κινηματογραφικός αυνανισμός με σουρεαλιστικό περιτύλιγμα. Η αγάπη για την τέχνη, τον πολιτισμό. Ο σκύλος ανώτερος, φυσικά. Έλα ρε συ, μην είσαι τόσο αυστηρός με μια ταινία μικρού μήκους του '30!
Αφού δε ενθουσιάστηκες με το "Αίμα" δε νομίζω να σου αρέσει ούτε η "Διαθήκη". Προτείνω, όμως, το "Orphee".
Συμφωνώ απόλυτα moody. Ο Κοκτό, απ' ότι φαίνεται, ήθελε να κάνει περισσότερο μια όμορφη οπτικά ταινία παρά ένα υπαρξιακό δράμα. Μα, φυσικά, δεν είναι χωρίς περιεχόμενο! Τον "Σκυλο" τον θεωρώ αριστούργημα (5/5). Το "Αίμα" σχεδόν αριστούργημα (4.5/5).
Φίλε ακάντεμι, απ' ότι φαίνεται όλοι οι σινεφίλ λατρεύουν την Πεντάμορφη". Πανέμορφη ταινία.
Συμφωνώ. Αυτό αποδεικνύεται επίσης και με το μικρό αριθμό ταινιών που γύρισε.
Κοίτα,απογοητεύτηκα!Περίμενα να μου αρέσει αυτή η ταινία,αλλά ήταν γεμάτη, στα μάτια μου, φλύαρους συμβολισμούς. Πολύ καλά το είπε ο Ακάντεμι πιο πάνω,είναι εικαστικός-ζωγράφος κυρίως και μετά σκηνοθέτης ο Κοκτώ.Άσε που είχε βάλει και τον μαύρο άγγελο με τόυς κοιλιακούς φέτες. Μαζέψου,βρε!:Ρ:))
Να σου πω,λέω να δω καναν Τατί σιγά σιγά. Με ποια ταινία του μου προτείνεις να ξεκινήσω;
Θα δεις Τατί;! Πολύ χαίρομαι!!! :)
Ξεκίνα με το αριστουργηματικό 'Les vacances de monsieur Hulot", είναι η πιο προσιτή ταινία του. Για τελευταία άσε το Play Time, είναι η πιο ιδιαίτερη και η πιο προσωπική του, θα έλεγα.
ΑΡΓΩ ΜΕΡΙΚΕΣ ΦΟΡΕΣ ΝΑ ΠΕΡΑΣΩ ΑΛΛΑ ΠΑΝΤΑ ΕΡΧΟΜΑΙ ΓΙΑ ΝΑ ΜΑΘΩ ΝΕΑ ΣΟΥ.ΚΑΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ ΝΑ ΕΧΕΙΣ ΑΠΟ ΑΥΡΙΟ ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΟΣΑ ΧΑΜΟΓΕΛΑ ΜΠΟΡΟΥΜΕ.
ΔΥΣΤΥΧΩΣ ΔΕΝ ΕΧΩ ΔΕΙ ΤΙΣ ΤΑΙΝΙΕΣ.ΘΑ ΠΡΟΣΠΑΘΗΣΩ ΝΑ ΒΡΩ ΑΥΤΕΣ ΠΟΥ ΠΡΟΤΥΝΕΙΣ ΠΙΟ ΠΑΝΩ.
Να 'σαι καλά φίλε μου! :)
Δημοσίευση σχολίου