6 Ταινίες που είδα Πρόσφατα

 

Smultronstället - Άγριες Φράουλες (1957)

Ξαναείδα τις "Άγριες Φράουλες" του Bergman. Ίσως η πιο προσιτή και αισιόδοξη ταινία του, με όνειρα, εξομολογήσεις, εφιάλτες με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία. Ο χαμένος παράδεισος της νιότης, η κρίση του ζευγαριού, οι ελπίδες για μια θετική κατάληξη, ο φόβος του θανάτου. Θα μείνω στην υπέροχη αρχή της ταινίας: το ρολόι χωρίς δείκτες (αυτά κάνουμε πότε γίνονται; μόνο τώρα ή και για πάντα;). Η άμαξα νεκροφόρα. όταν φεύγει η ρόδα κουνιέται σαν κούνια μωρού για να "γεννηθεί" μέσα της ο καινούργιος Borg, ο οποίος εμφανίζεται μέσα στο φέρετρο (ο παλιός Borg πέθανε).

Μάθημα σκηνοθεσίας και υπαρξιακών συμβολισμων!

Προσωπική αξιολόγηση:

5/5

Hollywood Ending - Παίζοντας στα τυφλά (2002)

 

Από τις καλύτερες ταινίες του Woody των τελευταίων χρόνων. Η κεντρική ιδέα πανέξυπνη. Λειτουργεί ως σάτιρα για το Holywood, αλλά και για το σινεμά του δημιουργού και το δήθεν. Μια από τις αστειότερες κωμωδίες του.

Προσωπική αξιολόγηση:

4/5

Etz Limon - Η λεμονιά (2008)

Εξαιρετική ταινία που καταφέρνει χωρίς μεγαλοστομίες να μας δώσει την τραγική κατάσταση που βρίσκονται οι σχέσεις των ισραηλινών με τους Παλαιστίνιους καθώς και την απαράδεκτη καταπίεση που υφίστανται οι δεύτεροι μέσα στην χώρα τους.
Οι δύο γυναίκες της ιστορίας δεν μπορούν ούτε σαν γειτόνισσες να επικοινωνίσουν μεταξύ τους και η κάθε μία αντίστοιχα υφίσταται και την καταπίεση της δικής της κοινωνίας.

Προσωπική αξιολόγηση:

3.5/5



Hereafter - Η ζωή μετά (2010)

Μετά το ακαδημαϊκό "Invictus", άλλη μια απογοήτευση απο τον Clint. Η σκηνοθεσία είναι ενδιαφέρουσα (ειδικά στην πρώτη κ σε κάποιες άλλες μεμονωμένες, πολύ δυνατές σκηνές που μπορούν να συγκινήσουν το θεατή), ωστόσο σε αρκετά σημεία ο ρυθμός είναι κάπως αργός, χωρίς να δημιουργεί βαθύτερες σκέψεις ή να θέλει να προβληματίσει έντονα. Το χειρότερο είναι οι "σεναριακές ευκολίες" που θυμίζουν μια συνηθισμένη αμερικάνικη κοινωνική ταινία, η προχειρότατη και ελαφρώς άστοχη σύνδεση των ιστοριών, αλλά περισσότερο το τετριμμένο φινάλε που παραπέμπει σε αισθηματική κομεντί και καταστρέφει τις υψηλές προσδοκίες που τυχόν δημιουργήθηκαν στο ξεκίνημα. Κατά τα λοιπά, οι ερμηνείες είναι πάρα πολύ καλές (ιδίως του διδύμου) και η ιστορία έχει ορισμένα πολύ δυνατά και συγκινησιακά φορτισμένα σημεία που όμως δεν απογειώθηκαν δυστυχώς στο φινάλε, το οποίο σε συνδυασμό με την προχειρότητα του σεναρίου (στο σύνολό του) συντελεί στο να μην ξεχωρίζει έντονα η ταινία από άλλες του είδους.

Προσωπική αξιολόγηση:

2.5/5

Μaradona by Kusturica (2008) 
 

Αν και δεν έχω πατήσει ποτέ στη ζωή μου, σε γήπεδο. Έχω δει μόνο 2-3 φορές μπάλα από την τηλεόραση η νέα ταινία του Kusturica μου άρεσε γιατί δεν επικεντρώνεται στον Maradona μόνο ως ποδοσφαιριστή. Διαθέτει αρκετή λατινοβαλκανική τρέλα, είναι κιτς, όχι κάτι σπουδαίο βιογραφικά. Αυτό το ντοκιμαντέρ ήταν σαν ένα ατελείωτο πανυγήρι (όπως το "Underground"), ένα τρελό ξεφάντωμα γεμάτο παρακμή, αυτοκαταστροφή, έμπνευση με τον Maradona ως πρωταγωνιστή. Η εκδίκηση του τρίτου κόσμου.



Προσωπική αξιολόγηση:

3/5

Zivot je cudo - Η ζωή είναι ένα θαύμα (2004)

Πολύ μεγάλη απογοήτευση. Ο Κusturica έχει παγιδευτεί θεματικά και συνολικά στη γνωστή του μανιέρα και κάνει βήματα προς τα πίσω. Το πρώτο μισό είναι ένα σέτ από τις συνήθους τύπου πανζουρλιστικές σκηνές με τις σάλπιγγες, τους γνωστούς φρενήρεις βαλκανικούς ήχους και ρυθμούς, τη διονυσιακή τρέλα κλπ-κλπ. Ωραίες αυτές οι σκηνές, αλλά από ένα σημείο και μετά κουράζουν. Επίσης στη συγκεκριμένη ταινία δεν ήταν τόσο επιτυχημένες. Οι χαρακτήρες ήταν υπερβολικοί στα όρια της καρικατούρας, το χιούμορ όχι και τόσο εύστοχο, ο σουρεαλισμός του αποτυχημένος. Η αφήγηση της κουραστική. Το β' μέρος είναι συμαθητικό, αλλά μέχρι εκεί. Ο πρωταγωνιστής Slavko Stimac αδιάφορος, όπως και όλο το κάστ με εξαίρεση τον απολαυστικό Aleksandar Bercek. Ανακύκλωση παλαιών υλικών. Καλή ταινία, αλλά όχι μεγάλη όπως οι προηγούμενες του σκηνοθέτη. Ίσως με δεύτερη θέαση να την εκτιμήσω περισσότερο...

Προσωπική αξιολόγηση:

3/5