Gerry (2002)

Σκηνοθεσία: Gus Van Sant

Πρωταγ.: Casey Affleck, Matt Damon

Παραγωγή: USA

Υπόθεση: Ο Τζέρι και ο Τζέρι, δυο παιδικοί φίλοι, αφήνουν το αυτοκίνητό τους για να εξερευνήσουν μια έρημη περιοχή στις νοτιοδυτικές πολιτείες. Χάνουν όμως τον προσανατολισμό τους και σύντομα αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης, καθώς δεν έχουν τροφή και νερό.

(πηγή: athinorama.gr/cinema)

Άλλη μια άνιση και φορμαλιστική ταινία του Van Sant στα πρότυπα του μετέπειτα "Ελέφαντα". Θα ήθελε να είναι μια αλληγορία πάνω στην απώλεια της φιλίας και στην σκληρότητα της ζωής. Το σενάριο θα μπορούσε να υποστηρίξει μια αρτίστικη ταινία μεσαίου μήκους αλλά εδώ είναι μικρό. Οι ρυθμοί βασανιστικά αργοί, τα πλάνα σέκανς θυμίζουν λίγο «χρονικά» και τον μετρ του είδους Θεόδωρο Αγγελόπουλο, ενω οι επιρροές απο Αντονιόνι και σε σημεία απο Ντέιβιντ Λιν ειναι κατι παραπάνω απο εμφανείς. Στα θετικά του Gerry η όμορφη φωτογραφία και μερικές πειραματικές ιδέες κινηματογράφησης του φυσικού, υποβλητικού τοπίου. Ωστόσο το αποτέλεσμα παραείναι ανούσιο και κουραστικό και παρά τις οποίες πλαστικές αρετές του δεν είναι σε καμία περίπτωση μεγάλη τέχνη, όπως θα ήθελε ο σκηνοθέτης του.

Με αυτή την ταινία ο Gus Van Sant αρχίζει την "τριλογία του θανάτου" που θα συνεχιστεί με το "Elephant" και θα τελειώσει με το "Last Days".

Προσωπική αξιολόγηση:

2/5

Ταινίες που είδα του Μάρτιο του 2011

#Blogoscars - Κατηγορία: Soundtrack

1. Inception
2. Black Swan
3. Toy Story 3
4. I Saw the Devil
5. The Social Network

#Blogoscars - Κατηγορία: Καλύτερη Ταινία / Μέρος 3ο

5. Another Year



4. Toy Story 3

3. Winter's Bone

2. L'illusionniste

1. Black Swan

#Blogoscars - Κατηγορία: Καλύτερη Ταινία / Μέρος 2ο

10. Loong Boonmee raleuk chat

9. Τhe King's Speech

8. The American

7. Exit Through the Gift Shop

6. Scott Pilgrim vs. The World

#Blogoscars - Κατηγορία: Καλύτερη Ταινία / Μέρος 1ο

20. True Grit



19. Kak ya provyol etim letom

18. Due Date

17. Buried

16. Rabbit Hole

15. The Ghost Writer

14. Bal

13. Blue Valentine

12. Inception

11. Shi

#Blogoscars - Κατηγορία: Α' γυναικείος ρόλος

10. Annette Bening (The Kids Are All Right)
9. Emma Stone (Easy A)
8. Michelle Williams (Blue Valentine)
7. Gemma Jones (You Will Meet A Tall Dark Stranger)
6. Nicole Kidman (Rabbit Hole)
5. Juliette Binoche (Copie Conforme)
4. Natalie Portman (Black Swan)
3. Jeong-hie Yun (Shi)
2. Jennifer Lawrence (Winter's Bone)
1. Hailee Steinfeld (True Grit)

#Blogoscars - Κατηγορία: Α΄ ανδρικός ρόλος

El castillo de la pureza (1973)

Ο πρώτος μου Ripstein. Μαθητής του Bunuel. Με κατενθουσίασε. Πανέξυπνη ιστορία που εξελίσσεται με φροϊδικές αναφορές, κοινωνικούς συμβολισμούς (τα ποντίκια, η βροχή κλπ-κλπ), στυλιζαρισμένη σκηνοθεσία που "παίζει με τους καθρέφτες", καμουφλαρισμένο μαύρο χιούμορ, ψυχρή ατμόσφαιρα, "μηχανικές" ερμηνείες και την ειρωνεία ενός Bunuel. Η ταινία δε μιλούσε τόσο για το φασισμό (δεν ήταν τόσο έντονος, εξάλλου), αλλά για έναν απελπισμένο άνθρωπο που βρίσκεται στο αδιέξοδο της ζωής του και για να προστατέψει τα παιδιά του τα κλέινει σε ένα σπίτι για 18 ολόκληρα χρόνια. Περισσότερο την ανασφάλειά του θέλει να τροφοδοτήσει. Αξίζει όμως κατά τη γνώμη μου να ειδωθεί η ταινία μέσα και στο ιστορικό πλαίσιο που φτιάχτηκε (1973), όπου ο φασισμός έδειχνε να υποχωρεί (το σπίτι ήταν ετοιμόρροπο), η ανάγκη για ελευθερία αλλά και οι συνθήκες της πραγματικής παραγωγής έδειχναν ασύμβατες με τις ιδεολογικές απαιτήσεις του φασισμού (το βιομηχανικό ποντικοφάρμακο σε συσκευασία από πολυουρεθάνη εκτόπισε την αυθεντική συνταγή της μικρής οικογενειακής επιχείρησης) κλπ. Η φυσική βία ήταν στην ουσία ο μοναδικός τρόπος ελέγχου της "οικογένειας", γι αυτό και πολύ συχνή και έντονη. Με αριστουργηματικό τρόπο ο Ριπστάιν αποφεύγει τα συναισθηματικά κλισέ ώστε να κάνει ξεκάθαρη την αλληγορία του, παρά το γεγονός ότι -όπως λέει- η ταινία βασίζεται σε μα αληθινή ιστορία.

Συνολικά η ταινία ήταν αισιόδοξη πατώντας πάνω στις πραγματικές ιστορικές συνθήκες της εποχής. 'Έδειχνε με όρους ιστορικής βεβαιότητας ότι ο φασισμός είναι πια παρελθόν, γιατί δεν βολεύει κανέναν, παρά μόνο τον έτσι κι αλλιώς υποκριτή (έτρωγε κρέας, πηδούσε μικρούλες) και αμετανόητο άρχοντα. Δεν είχε δηλαδή (ο φασισμός) ούτε το ελάχιστο ιδεολογικό έρεισμα και εκτός αυτού ήταν και εμπόδιο στην οικονομική ανάπτυξη μιας άλλης ανερχόμενης κοινωνικής τάξης στην Λατινική Αμερική.

Άλλα βασικά θέματα της η αποτυχημένη κατάληξη της ουτοπίας, η πεποίθηση του πρωταγωνιστή ότι για όλα τα κακά φταίει η γυναικεία κυρίως σεξουαλικότητα, ότι η σεξουαλικότητα είναι κάτι κακό, η διπλή ηθική του πατέρα αφέντη κλπ-κλπ...

Τώρα όσον αφορά τα θέματα περί "Κυνόδοντα" είπα να μην γράψω κάτι, αλλά δεν άντεξα! Λοιπόν η μόνη ομοιότητα "Κυνόδοντα" - "Κάστρου" είναι η κεντρική ιστορία και μόνο. Όλα τα υπόλοιπα είναι διαφορετικά: διαφορετικά μυνήματα, ιδέες, εξέλιξη, συμβολισμούς κλπ-κλπ. Σίγουρα αποτέλεσε πηγή έμπνευσής του αλλά δεν υπάρχει << κλοπή πνευματικής ιδιοκτησίας >>. Κανείς στην τέχνη δεν δημιουργεί από το μηδέν, δεν υπάρχει παρθενογέννεση. Πολύ κακώς, βέβαια, ο Λάνθιμος δεν ανέφερε τίποτα. Και τώρα το "Κάστρο της Αγνότητας", δυστυχώς το είδαμε όχι για να το απολαύσουμε αλλά για να το συγκρίνουμε με τον "Κυνόδοντα". Κρίμα, πολύ κρίμα.

Προσωπική αξιολόγηση:

4/5