Cinema Paradiso: 2010

Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Play Time (1967)

Η ταυτοτητα:

Ετος: 1967

Ειδος: Κομεντι

Σκηνοθεσια: Jacques Tati

Σεναριο: Jacques Tati, Jacques Lagrange

Ηθοποιοι: Jacques Tati, Barbara Dennek, Rita Maiden

Διαρκεια: 155'

Χωρα: Γαλλια

H υποθεση:

Ένα γκρουπ από την Αμερική φτάνει στο Παρίσι. Αντί για τη γραφική Πόλη του Φωτός οι τουρίστριες βλέπουν ένα υπερσύγχρονο συγκρότημα κτιρίων, περιηγούνται σε μια έκθεση μοντέρνων προϊόντων και δειπνούν σε ένα εστιατόριο πολυτελείας. Στους ίδιους χώρους περιφέρεται και ο κύριος Ιλό.

πηγη: http://entertainment.in.gr/

Σχολια:

Με πνευματωδες χιουμορ, καταπληκτικα σκηνικα και φοβερη δουλεια στην ηχητικη μπαντα, το Play Time καταφερνει να σχολιασει τη συγχρονη πολη, την κατευθυνομενη νοοτροπια του "νεο-μικροαστου" και την τεχνολογια που μπαινει στην ζωη του.

Δεν σταματα να παιζει με τους ηχους, να αστειευεται με τον θεατη, να τον κανει να γελα σκηνοθετωντας κωμικοτραγικες καταστασεις για να καταληξει αισιοδοξα, μετατρεποντας την ασφυκτικη πολη σε Λουνα Παρκ.

Διακριτικα αστεια γκαγκς και μια εξαιρετικη σκηνοθεσια με ευρηματικα πλανα:

α) Δυο οικογενειες σε δωματια με τζαμαρια και κοινo τοιχο παρακολουθουν το ιδιο προγραμμα στην τηλεοραη του τοιχου τους και καταγραφονται κοινα σημεια και διαφορες στις αντιδρασεις τους, χωρις να βλεπουμε το προγραμμα (http://www.youtube.com/watch?v=pdMsEg-2XkU&feature=related) β) Καποιος καθαριζει ενα τζαμι με οριζοντιο αξονα. Στο τζαμι εμφανιζεται η αντανακλαση ενος πουλμαν με αμερικανους τουριστες και οπως το τζαμι αλλαζει κλισεις οι τουριστες φαινεται να αλλαζουν και αυτοι κλιση φωναζοντας ουαου σαν να ανεβοκατεβαινουν στο Λουνα Παρκ. (http://www.youtube.com/watch?v=UblJAEvHpu8&feature=related), γ) Το σικ ρεστοραν οπου γκρεμιζεται μεσα σε μια νυχτα = η επιτομη του ρεαλιστικου χιουμορ. Πρωτοτυπα ευρηματα ενσωματωμενα σε μια εξαιρετικη σπουδη του ανθρωπου των πολεων.

O κυριος Hulot ( εξαιρετικη ερμηνεια) φαινεται παραξενος μεσα σε αυτο το πανυγηρι, αλλα ειναι ο μονος γνησιος και ανθρωπινος.

Ο Τατι ειναι οξυδερκης και παρατηρητικος, κριτικος και προφανως αστειος, ενω παραθετει μια ολοκληρωτικη κριτικη προς το Μοντερνισμο. Παραλληλα, η εικονα ειναι αψογη και η δραση ανελεητη.

Πολυ μπροστα απο την εποχη της, παραμενει απιστευτα επικαιρη.
Ζουμε σ' ενα χαοτικο λουνα παρκ.
Επιστροφη στο βωβο κινηματογραφο.
Η πιο προσωπικη και πιο αγαπημενη μου ταινια του Tati.
Η κορηφαια στιγμη του γαλλικου κινηματογραφου.
Προσωπικη αξιολογηση:

(5/5)

Ζουμε σε ενα χαοτικο λουνα παρκ.

Links:

Μερικες σκηνες της ταινιας:

Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Ακαδημία Πλάτωνος (2009)

Η ταυτοτητα:

Ετος: 2009

Ειδος: Δραμα

Σκηνοθεσια: Φιλιππος Τσιτος

Σεναριο: Φιλιππος Τσιτος, Αλεξης Καρδαρας

Ηθοποιοι: Αντωνης Καφετζοπουλος, Αναστα Κοζντινε, Μαρια Ζορμπα

Διαρκεια: 103'

Χωρα: Ελλαδα

Η υποθεση:

Ο Σταύρος και οι φίλοι του, κλασικοί ελληναράδες χαραμοφάηδες, τεμπελιάζουν όλη μέρα μπροστά στο ψιλικατζίδικο του πρώτου. Όλα αλλάζουν όμως όταν ένα πρωί η μητέρα του Σταύρου αναγνωρίζει στο πρόσωπο ενός Αλβανού τον χαμένο της γιο.

πηγη: athinorama.gr/cinema

Σχολια:

Πολυ πιστικη αναπαρασταση ενος τμηματος της κοινωνιας μας. Η σκηνη με τους ρεμπελους Ελληναρες και το φραπογαλα, που κριτικαρουν τους "αλλους" χωρις οι ιδιοι να εχουν συναισθηση της μιζεριας τους αρα και χωρις να κανουν τιποτα γι αυτην, ειναι νομιζω το κυριο και πικρο θεμα του εργου.Το τελος της ταινιας ειναι στο ιδιο καταθλιπτικο σκηνικο, σε κανει να σκεφτεις παραπερα για το μελλον των ηρωων, αλλα και για το δικο σου, (αν αναγνωριζεις σ' αυτους κατι απο σενα η απο γνωστους σου).

Σε κανει να χαμογελασεις πικρα για το ποσες φορες εχεις ακουσει και θα ακουσεις ακομα να κατηγορουμε το συστημα, τους πολιτικους, την τυχη, τους "αλλους", ποτε ομως την ανοργανωσια μας, τον ωχαδερφισμο μας, την οκνηρια μας, την ιδιοτελεια μας, τον φθονο μας, την εθελοτυφλια μας. Αν δεν αρχισουμε την επανασταση εμεις, ο καθε ενας απο εμας, τώρα, σε καθε καθημερινη μας μικροστιγμη, ποιος και ποτε θα την αρχισει ; Ενα εργο καιριο, ευστοχο, γυρισμενο στο σωστο περιγυρο, λιτο και ουσιαστικο. Ο Καφετζοπουλος παιζει σε ολη την ταινια εσωτερικα, σχεδον μονο με το προσωπο του. Πολυ καλος.

Αρα η ιδεα ειναι πολυ καλη, αλλα πιστευω οτι δεν απογειωνεται. Καποιοι χαρακτηρες διαγραφονται εντελως, πολυ φτωχη η σκηνοθεσια, οι διαλογοι ψιλοανουσιοι ( δεν εχουν βαθος και ουσια ). Επισης η αναμειξη χιουμορ και συγκινησης δε λειτουργησε τοσο καλα. Κριμα, γιατι αν ειχαν προσεξει το τεχνικο μερος θα εβγαινε ενα αριστουργημα ανταξιο του Καουρισμακι!

Βραβειο Καλυτερης Ανδρικης Ερμηνειας στο Φεστιβαλ του Λοκαρνο για τον Αντωνη Καφετζοπουλο.
Προσωπικη αξιολογηση:

(3/5)

Links

IMDB: ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΠΛΑΤΩΝΟΣ

Τrailer

Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

L'illusionniste (2010)

Η ταυτοτητα:

Ελληνικος τιτλος: "Ο Θαυματοποιος"

Ετος: 2010

Eιδος: Αnimation
Σκηνοθεσια: Sylvain Chomet
Σεναριο: Sylvain Chomet, Jacques Tati
Διαρκεια: 90'
Χωρα: France, UK

Η υποθεση:
Ο «Θαυματοποιός», ένας Γάλλος ταχυδακτυλουργός που αναγκάζεται να φτάσει μέχρι τη Βόρεια Βρετανία για να βρει κοινό, γοητεύει με τα τρικ του τη νεαρή Αλίκη, η οποία τον ακολουθεί στο Εδιμβούργο.
πηγη: athinorama.gr/cinema

Σχολια:
Μετα απο το εξαιρετικο Les triplettes de Belleville (2003) ο Sylvain Chomet κανει αλλο ενα παραδοσιακο animation βασισμενο σε ενα σεναριο του σπουδαιου, μεγιστοτιτανοτεραστιου Jacques Tati!
Το αποτελεσμα ειναι ενα κομψοτεχνημα που ανακαλυπτει ξανα την παλια, χαμενη κινηματογραφικη μαγεια. Τα σκιτσα του Chomet εκπληκτικα, παλαιας κοπης. Δε χορταινεις να τα βλεπεις! Οι εικονες του πανεμορφες. Μια εικονα, χιλιες λεξεις.

Στον "Θαυματοποιο" κυριαρχουν ολα τα χαρακτηριστικα του σινεμα του Tati: μελαγχολια, τρυφεροτητα, συναισθημα, διακριτικο χιουμορ, αμεσοτητα, φαντασια, ανθρωπια, σκηνοθετικη βιρτουοζιτε, αισθητικη βωβου κινηματογραφου και μαγικη ατμοσφαιρα. Το "L'illusionniste" ειναι ενας φορος τιμης στους μαγους, στους κλοουν, στους περιπλανωμενους καλλιτεχνες οι οποιοι αρχιζουν σιγα σιγα να χανονται. Tελος εποχης του ρομαντισμου, της μαγειας, της ουτοπιας, τις οφθαλμαπατες. Η ανοδος των ροκ σταρ, του χαβαλε...

Κατα καποιον τροπο ειναι και ενας φορος τιμης στο σινεμα του Tati.

Ποιος θα το πιστευε πως στο τελος του 2010 μας περιμενε μια εκπληξη απο το θαυμαστο κοσμο του Jacques Tati. To καλυτερο δωρο για τα Χριστουγεννα, μακρια απο το ψευτοεντυπωσιασμο του 3D αυτος ο Θαυματοποιος... μ'εκανε και τον πιστεψα... Η αποθεωση του καλου γουστου.
Μια πολυ νοσταλγικη σκηνη της ταινιας ειναι αυτη. Καλο θα ηταν οση ΔΕΝ εχουν παρακολουθησει την ταινια να μην δουν τη φωτογραφια.

Απεσπασε το Ευρωπαικο Βραβειο καλυτερου animation και μια υποψηφιοτητα για Χρυση Σφαιρα. Εγω ευχομαι να παρει και το Oscar καλυτερου animation απο το κατωτερο, αλλα επισης πολυ καλο "Toy Story 3" και το Oscar καλυτερης ταινιας .... (με τιποτα, αλλα αφηστε με να ονειρευομαι....!!).

Ο,τι καλυτερο ειδα το 2010 με διαφορα!

Κοσμημα ευαισθησιας.
Τα μικρα, καθημερινα "θαυματα" εχουν πια ξεπεραστει.
Η αυταπατη ελαχιστα διαρκει.
Προσωπικη αξιολογηση:

(4,5/5)

Links

Top 20 (+1) my favourite living directors

21. James Ivory

20. Christopher Nolan

19. Jim Jarmusch

18. Ridley Scott

17. Ettore Scola

16. Wim Wenders

15. Emir Kusturica

14. Bernardo Bertolucci

13. Τerry Gilliam

12. Clint Eastwood

11. Kar Wai Wong

10. Michael Haneke

9. Lars von Trier

8. Werner Herzog

7. David Lynch

6. Tim Burton

5. Woody Allen

4. Martin Scorsese

3. Francis Ford Coppola

2. Roman Polanski

1. Jean - Luc Godard

Παρασκευή 24 Δεκεμβρίου 2010

Τοp 10 Christmas Movies

10. Home alone (1990)

9. The Bishop's Wife (1947)

8. Babes in Toyland (1934)

7. Scrooge (1951)

6. Miracle on 34th Street (1947)

5. The Snowman (1982)

4. The Nightmare Before Christmas (1993)

3. Edward Scissorhands (1990)

2. The Wizard of Oz (1939)

1. It's a wonderful life (1946)

ΥΓ1: Τα 10, 9 και 8 της λιστας μου τα βαθμολογω με 3,5/5. Τα 7-4 με 4/5, το 3 με 4,5/5 και τa 1, 2 με 5/5

ΥΓ2: Καποιες επιλογες μου δεν ειναι απολυτως χριστουγεννιατικες (π.χ. Νο 2), αλλα σχετιζονται με καποιο τροπο με τα Χριστουγεννα.

ΥΓ3: ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ!!!! :)

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

8½ (1963)

Η ταυτοτητα:
Ελληνικος τιτλος: "Οκτωμιση"

Eτος: 1963

Ειδος: Δραμα, Φαντασιας

Σκηνοθεσια: Federico Fellini

Σεναριο: Federico Fellini, Ennio Flaiano

Διαρκεια: 138'

Χωρα: Ιταλια

Η υποθεση:

Ο Γκουίντο Ανσέλμι, σκηνοθέτης που περνά μια κριτική περίοδο στην προσωπική και καλλιτεχνική ζωή του, βασανίζεται από φαντασιώσεις και έμμονες ιδέες που σχετίζονται με την καθολική του παιδεία, τις σχέσεις του με το σεξ και τις γυναίκες και την αναζήτηση ενός νοήματος στη δουλειά του. Εικόνες από την ταινία που γυρίζει συγχέονται με εφιάλτες, αλλά όλη αυτή η σύγχυση πραγματικότητας και φαντασίας καταλήγει σε μια χαρούμενη φαραντόλα, όπου όλα αποκτούν νόημα.

πηγη: athinorama.gr/cinema

Σχολια:
Η μαγεια του φελινικου σινεμα:
1. Εισροη ονειρικων στοιχειων, χωρις το εργο του να χανει σε ρεαλισμο και κοινωνικη αναφορικοτητα.
2. Λατρεια της γυναικας που συνεπαγει τη λατρεια της ιδιας της ζωης.
3. Μη ακαδημαικη - δαιδαλωδης πολλες φορες - αφηγηση.. που καταφερνει να μη γινει κουραστικη.
4. Χιουμορ... λεπτο, δεικτικο, καυστικο... πολυ χιουμορ = αγαπη για τη ζωη.

Ειδικοτερα για το 8½,
παρακαμπτω τις πασιγνωστες αρετες: σκηνοθεσια (η καλυτερη σκηνοθεσια που εχω δει σε ταινια), σεναριο, μουσικη, Mastroianni, ονειρικα πλανα, σουρεαλισμος κτλ, και πηγαινω στην ουσια. Υπαρχουν πολλες ταινιες που με τοση διαυγεια δειχνουν την αντινομια αναμεσα στην προσωπικη ζωη και το εργο ενος καλλιτεχνη; Η καλλιτεχνικη μου δημιουργια μπορει να αφορα και αλλους; Ζωντας μια "βολεμενη" αστικη ζωη ποσο αιχμηρος μπορω να ειμαι; ... Τα ερωτηματα δεν εχουν τελειωμο οπως και χρωματα στην παλετα με την οποια ο μαγος Fellini σκιαγραφει την "βυθιση" του Guido Anselmi: μελαγχολικα, κωμικα, οργιαστικα....

Ο maestro σατιριζει την υποδοχη εκ μερους των κριτικων ολων των ταινιων του (ιδιαιτερα του Dolce Vita ). Στην αρχη της ταινιας ο γιατρος τον ρωτα σαρκαστικα: <<Τι ετοιμαζεις τωρα; Ακομα μια ταινια χωρις ελπιδα;>>. Ετσι, αυτοσαρκαζομενος, ο Fellini προφυλασσεται απο μελλοντικες αρνητικες κριτικες του εργου του. Ταυτοχρονα εκδικειται τους κριτικους με μια φανταστικη σκηνη, οπου ο κριτικος Ντομιε δενεται και απαγχονιζεται μεσα σ' ενα σινεμα.

Με το 8½ υφος και δομη σημειωσαν νεους προοδους. Η αφηγηση ειναι χαλαρη, με επικεντρο την παραμονη του Guido στο θερετρο, αλλα κινειται ελευθερα, μπαινοβγαινοντας στα ονειρα και τις αναμνησεις του, Ετσι, η ταινια εχει σημαντικα πολυπλοκη χρονικη δομη απ' ολες τις ταινιες του Ιταλου μετρ. Δειχνει μια σειρα απο επεισοδια, αλλα εδω η συνδεση τους γινεται μεσα στη συνειδηση του Guido. Αυτο σημαινει οτι υπαρχουν τρεις κυριοι χρονικοι "χωροι" μεσα στην ταινια: η παρουσα ημερα, το παρελθον και ο φανταστικος κοσμος του σκηνοθετη. Αυτος ειναι ο λογος που το 8½ απαιτει μεγαλη συμμετοχη του θεατη.

Η πιο προσωπικη στιγμη του Fellini ειναι μια αποθεωση της συνεργασιας ολων των συντελεστων: το σεναριο ειναι γεματο απο μικρες αληθειες για τις σχεσεις, τη θρησκεια, τη δουλεια και τις ταινιες. Η διαυγης φωτογραφια εχει μια αυστηρη ποιοτητα, η υπεροχα ποικιλη μουσικη επενδυση αποτελειται απο πρωτοτυπη μουσικη του Ροτα κι απο μουσικες του Τσαικοφσκι και του Βαγκνερ.

Η επιρροη της ταινιας του maestro ειναι φανερη στις ταινιες: "La nuit américaine" (1973), "All that jazz" (1979), "The Big Picture" (1989), "CQ" (2001), "Nine" (2009).
Το 8½ εμελλε να εδραιωθει ως ο υμνος του σκηνοθετη στον κινηματογραφο.