Ταινίες που είδα το Φεβρουάριο

Με σειρά προτιμήσεως:
1. Otac na sluzbenom putu (O Μπαμπάς λείπει σε ταξίδι για δουλειές, 1985 - Emir Kusturica)

H δεύτερη ταινία του Kusturica που κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα στο Φεστιβάλ των Καννών. Θυμίζει έντονα Fellini και συγκεκριμένα το Amarcord - δλδ έχει μια γλυκόπικρη μελαγχολία και νοσταλγία. Ο μικρός Μάλικ, ο πρωταγωνιστής της ταινίας, είναι το αυτοβιογραφικό alter ego του σκηνοθέτη. Μιλάει για πολιτική και δεν γίνεται εκνευριστική ή προπαγανδιστική γιατί την παρουσιάζει μέσα από ένα παιδικό βλέμμα. Σκηνοθεσία εκπληκτική. Υπέροχο και άκρως ειρωνικό  το χαμογελαστό φιξ καρέ του τέλους.

Προσωπική αξιολόγηση:
4/5 (χειροποίητο)

2. Winter's Bone (Στην καρδιά του χειμώνα, 2010 - Debra Granik)

Η ''Αναζήτηση'' με κάθε θυσία, του πατέρα , ζωντανού ή νεκρού, η πρώτη αληθινή δοκιμασία της ζωής για μιά έφηβη, που αφήνεται στον κίνδυνο, σε μιά ''καουμπόυκια'' Αμερική -[=ωμή βία και συμφέρον των μεγάλων, ακόμα και μπρός και πάνω σε μιά έφηβη..], Αμερική του 21ου αιώνα, είναι το θέμα αυτής της ταινίας. Η λιτότητα με την οποία το πραγματεύεται, η ποίηση ανάμεσα στην σκληράδα της ζωής και των συφερόντων, σε μια μισοπρωτόγονη αγροτικοκτηματική αμερική, που το κυνήγι των οφειλετών απ' τους Δυνατούς είναι ανάλγητο, και προπάντων το σ τ α θ ε ρ ό κι εκφραστικό βλέμμα της μαγευτικής ηρωίδας Jennifer Lawrence συναρπάζουν.

Προσωπική αξιολόγηση:
4/5 (καθηλωτικό)

3. La voie lactée (Ο γαλαξίας, 1969 - Luis Buñuel)

Κλασσικός Bunuel από το πρώτο μέχρι το τελευταίο λεπτό. Ανελέητη σάτιρα για τη θρησκοληψία και βαθιά ειρωνία. Το φοβερό της ταινίας, είναι πως το χριστιανικό δόγμα γελοιοποιείται τελείως, ενώ ο Μπουνιουέλ παρουσιάζει πραγματικά γεγονότα με ιστορική ακρίβεια! Αυτά, δεν έχω να πω κάτι άλλο για αυτόν τον ΜΕΓΆΛΟ δάσκαλο.

Προσωπική αξιολόγηση:

4/5 (ιδιοφυές)

4. Another Year (Μια χρονιά ακόμα, 2010 - Mike Leigh)



Ελάχιστα με έχει απογοητεύσει ο Mike. Καταπληκτική ταινία και κυρίως αληθινή...θα ήθελα να σταθώ στη σεναριακή και ερμηνευτική αρτιότητα του χαρακτήρα της Mary. Το μήνυμα είναι σαφές και διαχρονικά αληθινό όσο κι αν το κεντρί του φτάνει ενοχλητικά βαθιά: ένας άντρας (Κεν) ή μια γυναίκα (Μαίρη) που έχουν φτάσει σε μια ορισμένη ηλικία χωρίς να έχουν δημιουργήσει τη δική τους οικογένεια, νιώθουν οτι δεν ανήκουν κάπου. Και αυτή είναι μια απο τις μεγαλύτερες ανάγκες του ανθρώπου απο καταβολής κόσμου: κάπου ν'ανήκει, κάποιος να τον περιμένει. Στο πρώτο πλάνο πρόσωπα που αγωνιούν να διατηρήσουν μια εύθραυστη ισορροπία, χαρακτήρες υπό διάλυση, καθώς το κολλαγόνο της πρώτη νιότης έχει χαθεί. Και στον αντίποδα, η ευτυχισμένη οικογενειακή ζωή, που συγκρατείται με κηπουρικές τελετουργίες, ψυχαναλυτική λογική, ενήλικη, αποστασιοποιημένη συμπεριφορά. Στο δεύτερο μισό της η ταινία εμφανίζει το άνθος της: τον διάλογο μεταξύ δύο απελπιστικά μόνων και άγνωστων μεταξύ τους ανθρώπων, μια σκηνή πλήρους αμηχανίας.

Προσωπική αξιολόγηση:

4/5 (αισιόδοξη μελαγχολία, πικρό χιούμορ)

5. The American (O Aμερικάνος, 2010 - Anton Corbijn)

Χιλιοειπωμένο θέμα που, όμως, σκηνοθετήθηκε άψογα από τον Corbijn. Ο Clooney, ίσως στην καλύτερη ερμηνεία της μέχρι τώρα καριέρας του. Εσωτερικός. Πανέμορφα τοπία από Ιταλία, νωχελικοί ρυθμοί, κλιμάκωση της έντασης και ατμόσφαιρα που παραπέμπει σε Ζαν - Πιερ Μελβίλ. Η διαφορά με τις άλλες ταινίες που ασχολήθηκαν με το συγκεκριμένο θέμα είναι η εξής: ασχολείται με τις εσωτερικές εντάσεις του ήρωα και όχι με την εκωτερική δράση. Οι περισσότεροι περίμεναν φρενηρείς ρυθμούς, πιστολίδια, κυνηγητά κλπ-κλπ, και ενδεχομένως να κουράστηκαν.

Προσωπική αξιολόγηση:

3.5/5 (εσωτερικότητα)

6. Zazie dans le métro (Η Ζαζί στο μετρό, 1960 - Louis Malle)

Υπέροχη ταινία, αν και την περίμενα πολύ διαφορετική. Περίμενα ευαισθησία, τρυφερότητα, παιδική ευαισθησία κλπ-κλπ. Αντί αυτού βλέπω ένα κοριτσάκι που βρίζει συνεχώς και γενικά ένα χαμό. Χαμός, παζουρλισμός, ζουρλομανδύας σωστός! Σουρεαλισμός, nouvelle vaque και (πολύ) τρέλα σε ένα απολαυστικότατο χαρμάνι. Μέσα από αυτά, όμως, κρύβονται εύστοχες κοινωνικές αναφορές, κυρίως για την γαλλική μποέμ ζωή. Προς το τέλος κουράζει, όμως, με πολλές επαναλήψεις.

Προσωπική αξιολόγηση:

3.5/5 (ζουρλομανδύας)

7. Les amours imaginaires (Φανταστικές Αγάπες, 2010 - Xavier Dolan)

Δροσερή ταινία με χιούμορ και συναίσθημα πάνω στις ερωτικές σχέσεις πραγματικές και φανταστικές. O Dolan μιλάει για το ανικανοποίητο στις ανθρώπινες σχέσεις, για το ναρκισσισμό και την αδυναμία των νάρκισσων να αγαπήσουν, για την αμφισεξουαλικότητα ... Πολλά ήθελε να πει, αλλά σκόνταψε στο επιτηδευμένο στυλ του και στις φιλοδοξίες του. Αλλά είχε και τις στιγμές της: άψογα σκηνοθετημένες σιωπές και βλέμματα, μοναδικής ομορφιάς κάδρα που παραπέμπουν σε Kar Wai, πολλά χρώματα. Αλλά, αν δεν ήταν τόσο δήθεν και αν ο Dolan ασχολιόταν περισσότερο με το σενάριο, από τα χρώματα και τα ρούχα ίσως να έβγαινε ένα μικρό αριστούργημα.

Προσωπική αξιολόγηση:

3/5 (η επιτομή του δηθενισμού)

8. The Social Network (2010 - David Fincher)

Μεγάλη απογοήτευση. Ο Fincher, δυστυχώς, δε μπόρεσε να πιάσει τον παλμό της εποχής με αποτέλεσμα να κάνει ένα άνευρο, υπερφλύαρο φιλμ. Ταχύτατοι οι ρυθμοί. Λογικό αφού μιλάμε για facebook και τεχνολογία. Όλα γρήγορα στο internet, λέμε λίγα και γρήγορα στο facebook. Στο social network έλεγαν πολλά και γρήγορα. Ακαταλαβίστικοι - για μένα, τουλάχιστον - τεχνικοί όροι που με κούρασαν αφάνταστα. Ήταν ένα δικαστικό δράμα με φλας μπακς - δεν το περίμενα αυτό. Το american dream σε hi tech παραλλαγή. O Fincher προσπάθησε να μεταμορφώσει μια διάσημη βιογραφική ιστορία σε αληθινό προφίλ της πραγματικότητας που μας περιβάλλει. Για μένα δεν τα κατάφερε. Αν και η σκηνοθεσία του είναι εξαιρετική.

Προσωπική αξιολόγηση:
2.5/5 (μπλα μπλα μπλα)

9. The Fighter (2010 - David O. Russell)

Δε με άγγιξε καθόλου. Τεχνικά είναι άψογη, από τη σκηνοθεσία μέχρι τη φωτογραφία και το μοντάζ, πολύ προσεγμένοι και οι β' ρόλοι. Οι ερμηνείες εκπληκτικές, ξεχωρίζει αυτή του Bale. Αλλά, κατά τ' άλλα πολύ τετριμμένο το θέμα, ΠΆΡΑ πολύ κλισέ. Για την παρακμή του παλαιστή, τους ναρκομανείς, τους πιεστικούς γονείς μπλα-μπλα-μπλα.... / βαρέθηκα! Από τις ταινίες με μποξ συνεχίζω να προτιμώ το "Raging Bull" και να την αναγνωρίζω ως την καλύτερη του είδους.

Προσωπική αξιολόγηση:

2/5 (κλισέ)

10. 127 Hours (127 Ώρες, 2010 - Danny Boyle)

Ο Boyle μετά το υπερτιμημένο "Slumdog Millionaire" κάνει άλλη μια εκβιαστική ταινία με εύκολο συναισθηματισμό. Ανώδυνη η αντιμετώπισή του σε ένα επώδυνο θέμα. Τεχνικά φτωχή με μια εκνευριστική βιντεο-κλιπίστικη σκηνοθεσία - έμοιαζε πολύ με ριάλιτι σόου. Ο χαρακτήρας δεν αναπτύσσεται καθόλου, αν και ερμηνεύεται αξιοπρεπέστατα απο τον Franco. Πολύ βαρετή αρκετές φορές.

Προσωπική αξιολόγηση:

1.5/5 (βίντεο-κλιπ)

11. Biutiful (2010 - Alejandro González Iñárritu)

Kαι τελευταίο και λαχανιασμένο το έκτρωμα του Ιναρίτου, όπως λέει και ο aldo :) :Ρ Λάτρεψα τα "21 grams" και "Αmores perros", αλλά απογοητεύτηκα με το "Babel". Λεω "δεν πειράζει, θα μας ξεπληρώσει με το Biutiful". Τα πήγε ακόμα χειρότερα. Ψυχοπλάκωμα χωρίς λόγο και αιτία. Σενάριο τραβηγμένο από τα μαλλιά που παραπέμπει σε ταινίες του Ξανθόπουλου και του Βασιλάκη Καϊλα. Γραφείο τελετών! Κρίμα για τον εξαιρετικό Bardem.

Προσωπική αξιολόγηση:

0.5/5 (μαυρίλα)

Η ταινία του μήνα:

Otac na sluzbenom putu

Η καλύτερη σκηνοθεσία του μήνα:

David Fincher - The Social Network

Η καλύτερη αντρική ερμηνεία του μήνα:

George Clooney - The American 

Η καλύτερη γυναικεία ερμηνεία του μήνα:

Jennifer Lawrence - Winter's Bone

Το καλύτερο σενάριο του μήνα:

Μike Leigh - Another Year

Η απογοήτευση του μήνα:

Τhe Social Network