Nazarín (1959)

Ίσως η πιο αδύναμη ταινία του λατρεμένου μου Buñuel. Ας αρχίσω από τα υπέρ, όμως:

(α) Λιτή αφήγηση της φτώχειας των αγροτικών κοινωνιών. Έχει συνάμα μια φοβερά σκληρή ασπρόμαυρη εικόνα, σχεδόν ανάλγητη, της κατώτερης θέσης των αγροτών, των προληπτικών γυναικών στο υπανάπτυκτο Μεξικό του 1900, της πείνας.

Περιγράφει μιά επιδημία πανούκλας και την αδυναμία της θρησκείας να προσφέρει παρηγοριά. Ο έξοχος ηθοποιός που υποδύεται τον ιερέα αποτελεί εκπροσώπηση της αθωότητας που βασανίζουν και ταπεινώνουν οι ισχυροί (ο άξεστος υπερόπτης συνταγματάρχης, οι ληστές συγκρατούμενοι στη φυλακή κτλ) αλλά και οι αγροίκοι. Και φυσικά η αθεϊστική οπτική του σκηνοθέτη της. Το βασικό μύνημά της: πόσο ουτοπικό είναι να θελήσει κανείς να ακολουθήσει τις διδαχές του Ιησού.

Όμως:

(β) -Οι χαρακτήρες είναι σχεδόν ανεξέλικτοι, τυποποιημένοι, σταθεροί. Εκτός μόνο απ' του πρωταγωνιστή ιερέα.Θυμίζουν -από μιά άποψη- "διδακτικίστικο σοσιαλιστικό ρεαλισμό ".

-το σενάριο πολύ μονοδιάστατο και κριτικό, δε με απογείωσε.

-Πρόκειται για μάλλον στενή, κριτική της θρησκείας σε μιά φτωχή αγροτική χώρα, όπως το Μεξικό, και μόνο. Ίσως εκεί ηθελε να περιοριστεί ο Μπουνιουέλ.

-Διακρίνεται απο φλυαρία και απο κυνικότητα, παρουσιαζει κυρίως την δεισιδαιμονία και την θρησκοληψια μέσα από την κουραστική πλοκή της.

Προσωπική αξιολόγηση:

 (2.5/5: Απλώς ενδιαφέρουσα +)