Πέμπτη 5 Μαΐου 2011
Τρίτη 26 Απριλίου 2011
Offside (2006)
Αυτή η μινιμαλιστικη ταινία περιγράφει παραστατικότατα είν' η αλήθεια, στιγμιότυπα απ' την δυσανεξία των Περσίδων νεανίδων, που δεν τους επιτρέπεται απ' την Πατριαρχία και την Θρησκεία να μετέχουν στο ποδοσφαιρικό θέαμα. Είναι περιθωριακό το θέμα. Την ώρα που στην ίδια ελεύθερη Ευρώπη ή Αυστραλία λχ , - που υπάρχει και γυναικείο ποδόσφαιρο, - οι γυναίκες είναι αδιάφορες, ή αμέτοχες ! Ώστε το θέμα του φίλμ είναι άστοχο μάλλον. Παρά τη δροσιά του. Παρά τον αυθορμητισμό του και το καλό παίξιμο των ηρωίδων του, δεν θίγει παρά κάτι το ελάχιστα ενδιαφέρον : σιγά την απαγόρευση των γυναικών απ' τα γήπεδα του Ιράν ! Υπάρχουν πολύ πιο καυτά θέματα και πολλές χιλιάδες καθημέραν συλλήψεις...
Προσωπική αξιολόγηση:
2/5
Τρίτη 19 Απριλίου 2011
Κυριακή 17 Απριλίου 2011
Παρασκευή 15 Απριλίου 2011
Τετάρτη 13 Απριλίου 2011
The Wind That Shakes the Barley (2006)
Σκηνοθεσία: Ken Loach
Πρωταγ.: Cillian Murphy, Padraic Delaney, Liam Cunningham
Υπόθεση: Στην Ιρλανδία του 1920, ο Ντάμιεν εγκαταλείπει την ιατρική του καριέρα και γίνεται παρτιζάνος στον αγώνα κατά των Βρετανών. Διαφωνώντας αργότερα με την απόφαση της μερικής ανεξαρτησίας, αρνείται να παραδώσει τα όπλα και παίρνει μέρος σε μια εμφύλια σύγκρουση που τον φέρνει αντιμέτωπο με τον αδελφό του. Χρυσός Φοίνικας Φεστιβάλ Καννών 2006.
Πολλές φορές έχει ασχοληθεί με τα εγκλήματα κατά της δημοκρατίας ο Ken Loach και το αποτέλεσμα ήταν απίστευτα προβλέψιμο και στρατευμένο. Ο Loach παρουσιάζει ηρωικά τους Ιρλανδούς που αγωνίζονται να βρουν όπλα για ν’ αντισταθούν στα βρετανικά στρατεύματα κατοχής, δημιουργώντας τις απαρχές του IRA. Ειρωνεύεται την εμπλοκή της πολιτικής συνείδησης λες και είναι ένα οργανωτικό χάος και μόνο, αδυνατεί να σκιαγραφήσει νηφάλια τις εσωτερικές συγκρούσεις που διασπούν τη δύναμη των «στρατιωτών» του και, μοιραία, κρεμάει ολόκληρο το φιλμ ξεχνώντας παντελώς πως για να ταυτιστείς με μια ταινία πρέπει πρώτα να χτίσεις χαρακτήρες κι ύστερα να τους στείλεις στα βουνά του όποιου «αντάρτικου». Η σκηνοθεσία του έντονα ακαδημαϊκή και αφελής. Γρονθοκπεί ανελέητα τον θεατή με προπαγάνδα για να συγκινήσει τους Ιρλανδούς και να δημιουργήσει τις αντιδράσεις των Βρετανών. Εμφανής είναι το πρόβλημα του Loach που δεν καταφέρνει να συσχετίσει την ιστορία της ιρλανδικής επανάστασης με τη σημερινή εποχή, όπως συνήθως συμβαίνει με αυτού του είδους τις ταινίες. Το θέμα είναι πολύ κλεισμένο στην εποχή του.
Προσωπική αξιολόγηση:
1.5/5
Δευτέρα 11 Απριλίου 2011
Ta'm e guilass (1997)
Σκηνοθεσία: Abbas Kiarostami
Πρωταγ.: Homayoun Ershadi, Abdolrahman Bagheri, Afshin Khorshid Bakhtiari
Υπόθεση: Ένας μεσήλικας, που για άγνωστους λόγους θέλει να αυτοκτονήσει, αναζητά κάποιον για να τον θάψει διακριτικά.
Η ταινία είναι ένα ιδιότυπο road-movie και λειτουργεί περισσότερο ως παραβολή για την κυριότητα του ανθρώπου επάνω στο ίδιο του το σώμα, την επιλογή της ώρας που θα αφήσει τον κόσμο τούτο, το βάρος τέλος της άγονης ζωής του –στο τελευταίο ειδικά συνδράμουν τα άγονα, πεσσιμιστικά τοπία. Τι είναι ο άνθρωπος παρά μόνο μια σκιά μέσα στη σκόνη, μια σκιά που το χώμα και οι πέτρες ευχαρίστως θα σκέπαζαν, αυτό λένε ξανά και ξανά οι σκηνές του Badii μόνου ανάμεσα στους λάκους, τη μπουλντόζα και τη γη που της ανακατεύουν τα σωθικά. Γιατί η γη είναι χρήσιμη για πρώτη ύλη, καλό και στέρεο οικοδομικό υλικό, αλλά εκτός από σπίτι για να ζήσουμε, μπορεί να μας προμηθεύσει και σπίτι για να πεθάνουμε. Η επιλογή αυτών διαφορετικών ηλικιών και εθνικοτήτων είναι άκρως ενδιαφέρουσα. Επίσης λίγο πολύ σκιαγραφούνται οι 3 βασικές αντιδράσεις του ανθρώπου όσον αφορά το θάνατο : φόβος, ελπίδα για μια ζωή μετά θάνατον μέσω της θρησκείας, κοίταγμα κατά μέτωπο.
Το μοντάζ είναι άλλη μια ένδειξη των περίεργων κιαροσταμικών μεθόδων. Λίγη προσοχή επιβεβαιώνει το γεγονός ότι δεν υπήρχε κατά πρόσωπο συνομιλία μεταξύ του κεντρικού χαρακτήρα και των περαστικών συναπαντημάτων του. Ο καθένας τους είναι κομμένος μόνος του στο πλάνο, γεγονός που κατ’ εμέ μεγαλώνει την αίσθηση της αποξένωσης και ακόμη περισσότερο της δικής μας αποξένωσης από τα τεκταινόμενα. Μόνο ως ειρωνική νύξη λειτουργεί το τέλος. Βροντοφωνάζει κυνικά ότι όλα είναι σχετικά, δύσκολα ξεχωρίζει η αλήθεια από το ψέμα, η πραγματικότητα από το επίπλαστο και καλά θα κάνουμε να μην πιστεύουμε, να μη λυπόμαστε, να μην ταυτιζόμαστε, άρα να αποβάλουμε, ει δυνατόν, την ανθρώπινη ευαισθησία μας και να δούμε καθαρά –ό,τι υπάρχει τελοσπάντων να δούμε. Στο δρόμο του μεταμοντέρνου οδηγεί και το κατακερματισμένο στόρι της ταινίας. Ο σκηνοθέτης δε μας λέει τις αιτίες, δε μας λέει τα αποτελέσματα, μας εισάγει σε ένα βουβό δράμα και περιμένει αντιδράσεις. Και προς το τέλος που ίσως οι αντιδράσεις του οργανισμού φτάνουν στην κορύφωση, τις φιμώνει με το ολιγόλεπτο making of.
O βαθύς υπαρξιακός προβληματισμός της ταινίας γίνεται ένας ύμνος στη ζωή και στην ομορφιά που κρύβεται στις πιο απλές εκφάνσεις της!
Βραβεύτηκε με Χρυσό Φοίνικα μαζί με το "Χέλι" του Ιμαμούρα το 1997.
Προσωπική αξιολόγηση:
4.5/5
Σάββατο 9 Απριλίου 2011
Τετάρτη 6 Απριλίου 2011
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)