1. Σουρεαλισμός
Οι 30 (+2) πιο αντιπροσωπευτικές ταινίες του κινήματος:
32. Emak-Bakia (Man Ray, 1926)
31. Brazil (Terry Gilliam, 1985)
30. La dolce vita (Federico Fellini, 1960)
29. Le charme discret de la bourgeoisie (Luis Bunuel, 1972)
28. Monty Python and the Holy Grail (Terry Gilliam/Terry Jones, 1975)
27. Duck Soup (Leo McCarey, 1933)
26. Blue Velvet (David Lynch, 1986)
25. Amarcord (Federico Fellini, 1973)
24. La Coquille et le clergyman (Germaine Dulac, 1928)
23. Underground (Emir Kusturica, 1995)
22. Neco z Alenky (Jan Svankmajer, 1988)
21. Orphee (Jean Cocteau, 1950)
20. Uccellacci e uccellini (Pier Paolo Pasolini, 1966)
19. Arizona Dream (Emir Kusturica, 1993)
18. Giulietta degli spiriti (Federico Fellini, 1965)
17. Le fantôme de la liberté (Luis Bunuel, 1974)
16. Sanatorium pod klepsydra (Wojciech Has, 1973)
15. Entr'acte (Rene Clair, 1924)
14. El ángel exterminador (Luis Bunuel, 1962)
13. Eraserhead (David Lynch, 1976)
12. Fellini - Satyricon (Federico Fellini, 1969)
11. L'âge d'or (Luis Bunuel, 1930)
10. Spiklenci slasti (Jan Svankmajer, 1996)
9. Teorema (Pier Paolo Pasolini, 1968)
8. L'Etoile de mer (Man Ray, 1928)
7. Le sang d'un poete (Jean Cocteau, 1930)
6. Un Chien Andalou (Luis Bunuel, 1929)
5. L'annee derniere a Marienbad (Alain Resnais, 1961)
4. Rekopis Znaleziony w Saragossie (Wojciech Has, 1965)
3. Stalker (Andrei Tarkovskiy, 1979)
2. Viridiana (Luis Bunuel, 1961)
1. 8½ (Federico Fellini, 1963)
31. Brazil (Terry Gilliam, 1985)
30. La dolce vita (Federico Fellini, 1960)
29. Le charme discret de la bourgeoisie (Luis Bunuel, 1972)
28. Monty Python and the Holy Grail (Terry Gilliam/Terry Jones, 1975)
27. Duck Soup (Leo McCarey, 1933)
26. Blue Velvet (David Lynch, 1986)
25. Amarcord (Federico Fellini, 1973)
24. La Coquille et le clergyman (Germaine Dulac, 1928)
23. Underground (Emir Kusturica, 1995)
22. Neco z Alenky (Jan Svankmajer, 1988)
21. Orphee (Jean Cocteau, 1950)
20. Uccellacci e uccellini (Pier Paolo Pasolini, 1966)
19. Arizona Dream (Emir Kusturica, 1993)
18. Giulietta degli spiriti (Federico Fellini, 1965)
17. Le fantôme de la liberté (Luis Bunuel, 1974)
16. Sanatorium pod klepsydra (Wojciech Has, 1973)
15. Entr'acte (Rene Clair, 1924)
14. El ángel exterminador (Luis Bunuel, 1962)
13. Eraserhead (David Lynch, 1976)
12. Fellini - Satyricon (Federico Fellini, 1969)
11. L'âge d'or (Luis Bunuel, 1930)
10. Spiklenci slasti (Jan Svankmajer, 1996)
9. Teorema (Pier Paolo Pasolini, 1968)
8. L'Etoile de mer (Man Ray, 1928)
7. Le sang d'un poete (Jean Cocteau, 1930)
6. Un Chien Andalou (Luis Bunuel, 1929)
5. L'annee derniere a Marienbad (Alain Resnais, 1961)
4. Rekopis Znaleziony w Saragossie (Wojciech Has, 1965)
3. Stalker (Andrei Tarkovskiy, 1979)
2. Viridiana (Luis Bunuel, 1961)
1. 8½ (Federico Fellini, 1963)
Οι 10 μεγαλύτεροι υποστηρικτές του κινήματος:
10. Pier Paolo Pasolini
9. Rene Clair
8. Jean Cocteau
7. Εmir Kusturica
6. David Lynch
5. Wojciech Has
4. Man Ray
3. Jan Svankmajer
2. Federico Fellini
1. Luis Buñuel
 |
| Ο πατέρας του σουρεαλισμού. Υποκλινόμαι με βαθύ σεβασμό και θαυμασμό... |
25 σχόλια:
Τα αφιερώματά σου είναι οδηγός,εύγε! Δεν περίμενα να έχεις το σουρρεαλισμό πρώτο. Στη λογοτεχνία μου αρέσει πάρα πολύ,αλλά στο σινεμά δεν το έχω ψάξει το ίδιο. Έχω δει,πάντως,αρκετές από αυτές τις ταινίες. Αλλά, βρε συ, το 8 1/2 πρώτο σε αυτή τη λίστα;;;!
Ευχαριστώ πολύ Edgar, αν και δεν είμαι πολύ ευχαριστημένος με την ανάρτησή μου. :S
Και στη λογοτεχνία μου αρέσει, αν και δε διαβάζω πολλά βιβλία. Περισσότερο ποιήση (εκεί τον λατρεύω τον σουρεαλισμό).
Γιατί το 8 1/2 δεν είναι σουρεαλιστικό; Βουτηγμένο από την κορυφή ως τα νύχια στον σουρεαλισμό είναι.
to 8 1/2 einai katapliktiko!!!! :) kali sou evdomada!
Πολύ χαίρομαι φίλε Levi που σ' αρέσει! Δεν το περίμενα!! Καλή εβδομάδα, να 'σαι καλά!!! :)
Νατο το φινάλε του αφιερώματος, λοιπόν.
Για να είμαι ειλικρινής δεν περίμενα τη συμμετοχή του Παζολίνι. Χαίρομαι για την τριπλή αναφορά στον Θεό Jan Svankmajer (μέχρι την Τσεχία έφτασα για κάποιες μικρού μήκους του).
Οι τρεις σπουδαιότεροι σουρεαλιστές για μένα, Bunuel (με τη βοήθεια του Dali αρχικά), Cocteau και Man Ray.
Όλες οι ταινίες που παραθέτεις είναι καταπληκτικές (αν και δεν έχω δει του Man Ray, to Sanatorium... και μία - δύο άλλες. Απλώς νομίζω ότι κάπως επεκτείνεις τα όρια του σουρεαλισμού σε κάθε φιλμ που περιέχει το φανταστικό / ονειρικό στοιχείο. Γενικά τα όρια του κινήματος, πέραν των κλασικών Μπουνουέλ, Κλερ, Κοκτό, Σβανκμάγιερ και λίγων άλλων, είναι μάλλον ασαφή, με την έννοια ότι ο στοιχεία σουρεαλισμού συχνά διαχέονται σε πλήθος ταινιών μέχρι σήμερα, δίχως αυτές να είναι αμιγώς σουρεαλιστικές. Επίσης, δεν θα μπορούσα να θεωρήσω συνολικά τον Παζολίνι σουρεαλιστή.
Πάντως οι ταινίες που παραθέτεις μου αρέσουν πολύ.
Καλησπερα φιλε. Οι υπεροχες λιστες σου προχωρουν ταχυτατα κι εγω δυστυχως εχω χαθει τελευταια λογω υποχρεωσεων...
Στα γρηγορα:
Φυσικα και ειναι εξαιρετικες οι ταινιες που αναφερεις. Ειμαι σιγουρος και για καμια δυο, που δεν εχω δει ακομη. Φυσικα και συμφωνω με Μπουνιουελ, Φελινι στις θεσεις 1,2 αλλα μετα θα συμφωνησω με το vandimir. Οντως ειναι ασαφη τα ορια προσδιορισμου του σουρεαλισμου και επιτρεψε μου, πιστευω οτι πεφτεις στην παγιδα του να αναφερεις ως εκπροσωπους του εν λογω κινηματος, σκηνοθετες που απλως εντασσουν ορισμενα ονειρικα στοιχεια η σκορπιες σουρεαλ καταστασεις στις ταινιες τους. Π.χ. οι αφοι Μαρξ εκαναν καποια σουρεαλιστικα γκαγκς, δεν γυριζαν σουρεαλιστικες ταινιες. Οπως και ο ΠΠΠ δεν μπορει να ειναι εκπροσωπος αυτου του κινηματος, σε αντιθεση με το νεορεαλισμο, που ανεπτυξε σε μεγαλο βαθμο.
ΥΓ: Ο σουρεαλισμος ειναι απο τα αγαπημενα μου κινηματα (μεσα στα 3-4) και οι Μπουνιουελ, Φελινι οι κορυφαιοι εκπροσωποι του.
ΥΓ2: @ moody («μεχρι την Τσεχια εφτασα για καποιες μικρου μηκους του») εισαι Θεος ρε φιλε!
Congrats για την ανάρτηση my friend!Τοποθέτησες όλες τις ταινίες που και ανήκουν αυστηρά στο κίνημα του σουρεάλ αλλά και που σεναριακά παραπέμπουν σε ένα σουρεάλ αύμπαν(blue velvet).Καταπληκτικές όλες-αν και μου έχουν ξεφύγει μερικές-θα έβαζα στην πρώτη θέση το ''Χειρόγραφο της Σαραγόσα''που είδα πρόσφατα και έπαθα σινεφιλικό-και σουρεαλιστικό-ντελίριο!!
Γεια σου moody, όντως αυτό είναι το αποτυχημένο φινάλε.
Δυσκολεύτηκα πολύ με αυτή τη λίστα και τους υποστηρικτές της, γιατί ελάχιστοι ήταν 100% σουρεαλιστές. Η επιλογή του Παζολίνι, όντως, ήταν άστοχη γιατί έκανε μόνο δυο αμιγώς σουρεαλιστικές ταινίες (Θεώρημα και Uccellacci e uccellini). Η ιδιοφυία Jan Svankmajer είναι τελείως άγνωστη στην Ελλάδα και φυσικά δεν υπάρχουν ταινίες του με ελληνικούς υπότιτλους, δυστυχώς.
Για τον Dali, ήθελα να κάνω μια ειδική αναφορά, αλλά...
Fellini? :(
Kαλησπέρα φίλε vandimir και σ' ευχαριστώ πολύ!
Όπως είπα παραπάνω, δυσκολεύτηκα πολύ με αυτή τη λίστα και τους υποστηρικτές της, γιατί ελάχιστοι ήταν 100% σουρεαλιστές. Οπότε σε όποια ταινία είδα 1-2 σουρεαλιστικά στοιχεία την έβαλα στη λίστα. Συμφωνώ για τον Παζολίνι.
Καλησπέρα φίλε μου Mike! Σ' ευχαριστώ πολύ!!
Δυσκολεύτηκα πάρα πολύ με αυτή τη λίστα και τους υποστηρικτές της. Συμφωνώ μαζί σου, οι περισσότερες ταινίες της λίστας μου δεν είναι καθαρά σουρεαλσιτικές. Γι' αυτό δεν είμαι ευχαριστημένος με αυτό το αποτυχημένο αφιέρωμα μου. Αλλά, δεν υπάρχουν και τόσες πολλές αμιγώς σουρεαλιστικές. Εκτός από Bunuel, Cocteau, Ray, Svankmajer, Has δεν υπάρχουν άλλοι πραγματικά σουρεαλιστές. Ακόμα και ο λατρεμένος μου Φελίνι στην αρχή της καριέρας του έκανε νεορεαλιστικές ταινίες, από το dolce vita και μετά άρχισε το σουρεαλισμό, ο οποιός δεν ήταν και τόσο έντονος. Ο Παζολίνι, πιστεύω, ότι έκανε 2 καθαρά σουρεαλιστικές ταινίες και μια στις παριφές του σουρεαλισμού ("Χοιροστάσιο"). Αλλά, ούτε υποστηρικτή του ιταλικού νεορεαλισμού θα τον έλεγα, μόνο τα Accattone και Mamma Roma έχουν επηρροές από το κίνημα, αλλά και ιδεές για "κάτι άλλο" - καμία ταινία του Ροσελίνι ή του Ντε Σίκα (π.χ.) δε θα είχε για πρωταγωνιστές έναν νταβατζή και μια πόρνη αντίστοιχα.
Ευχαριστώ πολύ φίλε μου academy! Χαίρομαι πολύ που είδες το "Χειρόγραφο" και, φυσικά, σου αρεσε!
Χαίρεται και απο μένα !
Θα συμφωνήσω κι εγώ με τις γενικές "αντιρρήσεις" που εκφράζουν οι περισσότεροι σχολιαστές. Αυτό δε σημαίνει όμως οτι θεωρώ αποτυχημένη την ανάρτηση. Μην είσαι τόσο σκληρός με τον εαυτό σου φίλε Hulot. Αυτές οι λίστες, και ειδικά με ένα τόσο δύσκολο στον προσδιορισμό του θέμα όπως είναι ο σουρρεαλισμός, είναι αρκετά δύσκολες.
Κι εγώ είδα πρόσφατα το Saragossa Manuscript, αλλά ομολογώ οτι δεν με ενθουσίασε.
Γεια σου φίλε μου curious!
Ευχαριστώ πολύ, αλλά περίμενα μια καλύτερη ανάρτηση για το πιο αγαπημένο μου κίνημα. Τον υπερλατρεύω το σουρεαλισμό.
Απόψεις είναι αύτες φυσικά, αλλά γιατί δεν ενθουσιάστηκες; Πίστευα, πως θα σου άρεσε.
Τον Godard τον θεωρείτε σουρεαλιστή; Τώρα που το ξανασκέφτομαι κάποιες ταινίες είναι έντονα σουρεαλιστικές ("Τρελός Πιερό", π.χ.).
Γιατί το θεωρείς αποτυχημένο; Πλούσιο και ενδιαφέρον είναι, ασχέτως αν υπάρχουν κάποιες διαφωνίες.
Το Φελίνι και τον Παζολίνι στη μοναδική λίστα που θα μπορούσα να τους τοποθετήσω, θα ήταν σε αυτή των αγαπημένων μου σκηνοθετών. Έκαναν το δικό τους κινηματογράφο, δύσκολα θα έβρισκα παρεμφερείς.
Νομίζω πως μια τρελή διασκευή του "Faust" από τον Svankmajer την είχα δει με ελληνικούς υπότιτλους...
Χμμμ... μου φαίνεται πως έχεις δίκιο για τους Ιταλούς. Εντελώς προσωπικό σινεμά.
Το "Faust" δια χειρός Svankmajer θα με ενδιέφερε πολύ!
Άσχετο: Για το "127 Ώρες" είχες απόλυτο δίκιο!
Του 1994 είναι η ταινία του Svankmajer και έχει εμ'ωσει διάφορες εκδοχές του Φάουστ.
Αν το βρω κάπου, θα σου στείλω στο προσωπικό mail.
Άσχετο: Δικαίως δεν είναι υποψήφιο για όσκαρ το σενάριο; Αμάν με αυτή την αγαπη στο Boyle...
Ευχαριστώ πολύ φίλε.
Άσχετο: Για μένα, δεν αξίζει ούτε ένα Όσκαρ - άστοχες όλες οι υποψηφιότητες του, αν και ο Φράνκο ήταν καλός. H μόνη ταινία του Boyle που μου άρεσε ήταν το "28 Days Later...". Τα Slumdog Millionaire και Trainspotting τα θεωρώ πολύ υπερτιμημένα.
Για τον Γκοντάρ που ανέφερες παραπάνω, θεωρώ την πιο σουρεάλ ταινία του (περισσότερο από τον Τρελό Πιερό) το "Γουίκεντ". To οποίο επίσης αγγίζει και τα όρια του φανταστικού. Αν δεν το έχεις δει νομίζω ότι είναι must.
Θα δω πολύ σύντομα το "Σαββατοκύριακο"!
Δεν ξέρω αν έχεις στην κατοχή σου ένα βιβλίο του Άδωνι Κύρου... Αν όχι, νομίζω πως θα σε ενδιέφερε αρκετά. Είναι αρκετά παλαιό, λέγεται "Ο σουρεαλισμός στον κινηματογράδφο" από τις εκδόσεις Κάλβος. Έχει συμπαθητική τιμή (γύρω στα 12 ευρώ το είχα βρει πριν 5-6 χρόνια) κι έχει κι ένα εκτενές αφιέρωμα στον Μπουνιουέλ.
Το συνάντησα στη βιβλιοθήκη μου χθες και σε θυμήθηκα.
Δυστυχώς, φίλε μου δεν το είχα ούτε ακουστά καν. Αν και έχω μελετήσει βιβλία για το πιο αγαπημένο μου κίνημα αυτό εδώ μου διέφυγε. Φυσικά, θα το ψάξω και σ' ευχαριστώ πολύ.
να δεις το 'Thundercrack!'
Στα προσεχώς, λοιπόν! ;-)
Δημοσίευση σχολίου